[Recenzja] Trzy billboardy za Ebbing, Missouri

W mieście Ebbing (stan Missouri) dochodzi do tragedii. Nastoletnia dziewczyna zostaje uprowadzona, zgwałcona i zamordowana. Pomimo wysiłków policji - sprawa utknęła w martwym punkcie. Po siedmiu miesiącach wszyscy stracili nadzieję na wykrycie mordercy. Wszyscy, oprócz matki - Mildred Hayes. Postanawia wynająć w mieście Ebbing trzy nieużywane dotychczas billboardy i oskarżyć lokalnego szeryfa/policję za brak skuteczności w wykryciu mordercy jej córkę.

Jeżeli myślicie, że mamy kolejny przykład filmu antysystemowego, w którym bezwzględna biurokracja i policja nie chcę pomóc biednej i bezbronnej kobiecie - to się srogo mylicie. Tutaj nie mamy postaci i historii czarno-białych. Bo to nie kolejny „Amerykański-film-dla-ludzi-z-popcornem”. To Stany, bez wieżowców i żółtych taksówek. Nie mamy tu wygładzonych w Photoshopie ludzi w garniturach za 2000$. Tutaj każdy zmaga się ze swoimi demonami na swój dziwny sposób. Tak jak w życiu. Jakbym miał porównać „Trzy billboardy…” do jednej z naszych rodzimych produkcji, to porównałbym ją do „Cicha noc” Domalewskiego.

Bohaterowie to ludzie z krwi i kości. Żadnych utartych schematów. Woody Harrelson, gra szeryfa, zmagającego się z chorobą, kochającego męża i ojca, który musi podjąć śmiertelnie ciężką decyzję. Mamy oficera Dixona (w tej roli zdobywca Złotego Globu za tę rolę Sam Rockwell), którego nazwisko jest adekwatne do jego czynów mimo to i u niego odnajdujemy iskierkę przyzwoitości. I w końcu Mildred Hayes, samotna matka wychowująca syna, która za maską bezwzględnej i wulgarnej kobiety, skrywa inteligentną, rozdartą emocjonalnie i bardzo samotną osobę.

Aktorzy zostali obsypani nagrodami za swoje role. I ciężko mi się z tym nie zgodzić. Frances McDormand (Złotego Globa i raczej pewny Oscar za tę rolę) jest taka jak zawsze w filmach, fenomenalna. Wystarczy jedna jej mina, jedno słowo na jej ustach, jeden gest i wygrywa praktycznie każdą scenę. Frances nie gra, ona na ekranie staję się Mildred Hayes. Również można rozpłynąć się nad rolą Sama Rockwella w roli Dixona, który świetnie ukazał rozdarcie pomiędzy tym kim jest na zewnątrz, a kogo skrywa w środku.

Nie wypada nie wspomnieć o pozostałych bohaterach, syczącego jak wąż ex-męża i jej 19-letniej partnerki, właściciela agencji reklamowej (z nim wiąże się przepiękna scena w szpitalu, która przywraca wiarę w ludzkość) czy znanego z Gry o Tron Peter Dinklage, z którym to wiążę się znowu jedna z moich ulubionych scen z tego filmu (restauracyjna).

To, co świadczy o sukcesie "Trzech billboardów...." to scenariusz (i tak, również został nagrodzony Globem) Irlandzkiego scenarzystę i reżysera - Martina McDonagha, którego po tym filmie można śmiało stawiać na półce wśród takich osobistości jak Aaron Sorkin czy bracia Coen. Dawno nie słyszałem takich dialogów w kinie. Nazwałbym te rozmowy pomiędzy bohaterami scenariuszowymi dziełami sztuki. Wpadające w ucho, niebanalne, doprawione szczyptą humoru i z błyskotliwą puentą. Doprawdy niewielu jest scenarzystów, potrafiących operować wulgaryzmami w tak doskonały sposób, jak robi to McDonagh. Tutaj nie służą one za role przecinka (jak u Vegi) lecz jest to wysublimowana forma ekspresji, polegająca na oszołomieniu ofiary (i widza). Na wybrzmieniu czegoś głębszego. Coś niespotykanego.

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri jest filmem genialnym. Seans ten przypomniał mi, dlaczego tak bardzo kocham kino. W dobie kinematografii, gdzie główną rolę grają efekty specjalne, wtórne historie o komiksowych półbogach czy żartach o pierdzeniu na pogrzebie swojej babci - "Trzy billboardy..." to intelektualny oddech. Powrót wiary w kino kompletne. W filmy, które zadają odpowiednie pytania (i jednocześnie nie próbują pretensjonalnie na nie od razu odpowiadać), które ukazują życie takie jakie jest (bez upiększania na siłę) i po których wychodzisz z kina mając wielką gulę w gardle. Bo to przecież mogło się wydarzyć nam.