"Ja wylizuje!"

Sporo lat minęło od tamtego czasu. Człowiek poleciał w kosmos, wymyślił walizkę na kółkach (w dokładnie w takiej zresztą kolejności, co pokazuje trochę, jakimi dziwnymi drogami chadza ludzka myśl), stworzył Internet, a na nim Facebook’a, żeby zamieszczać zdjęcia słodkich kotków i piesków. Tylko jedno się nie zmieniło. Kiedy w naszej kuchni gotuje się budyń, w pobliżu krąży pewna sprytna osoba, która czeka tylko, aż rozlegnie się charakterystyczny chrzęst łyżki o dno garnka, żeby krzyknąć: „Ja wylizuje”.

To dobrze, że pomimo powszechnych zmian naszej płynnej rzeczywistości są jakieś elementy stałe, niezmienne, na których możemy się oprzeć. Nawet jeżeli jest to tylko reakcja na budyń.

Składniki:

(na 5-6 porcji)

Przygotowanie:

Laskę wanilii przecinamy ostrym nożem wzdłuż i wydłubujemy ziarenka, które wrzucamy do podgrzanego mleka. Gotujemy przez minutę, trochę wystudzamy i przecedzamy mleko przez gęste sitko. W rondlu o grubym dnie mieszamy dokładnie mąkę, cukier, żółtka jajek. Rondel stawiamy na małym ogniu. Powoli dodajemy mleko, cały czas mieszając, aby powstała gęsta budyniowa masa, bez żadnych grudek. Pod koniec można sobie pomóc miskerem, choć nasze babcie radziły sobie bez tego. Na koniec budyń powinien zagotować się przez ok. pół minuty. Gotowy budyń rozlewamy do salaterek i pozostawiamy do wychłodzenia, a następnie wstawiamy do lodówki.

Kiedy budyń się wystudza, przygotowujemy galaretkę. Syrop mieszamy z agarem i doprowadzamy do wrzenia. Dodajemy wiśnie i dokładnie mieszamy. Gęstniejącą galaretkę wlewamy do formy. Wielkość formy nie ma znaczenia, ale lepiej gdy jest w miarę szeroka i płaska, bo łatwiej będzie potem kroić galaretkę. Wystudzamy i wstawiamy do lodówki do zastygnięcia. Kiedy galaretka się zetnie, kroimy ją w kostkę i wykładamy na wierzch budyniu.