Pierwszy Bieg Wegański w Polsce, rozmowa z organizatorami

Violetta Domaradzka: Uwielbiam pizzę! I nie widzę powodu, dla którego weganizm miałby się kojarzyć z rezygnacją z ulubionego jedzenia. Hasło: "łatwiej niż myślisz" mamy nie bez powodu. Ze względu na swoją pracę, bardzo często spotykam się z różnymi klientami i organizacjami na mieście. Wybieramy "normalne", czyli niewegańskie restauracje, żeby mogli zobaczyć jak prosty i kolorowy może być weganizm. Przeważnie trafiam na otwartych kelnerów i szefów kuchni, dla których stworzenie dania stricte roślinnego jest odświeżającym wyzwaniem, chcą się popisać. I w ten sposób prowadzę taką wegańską kampanię.

Mam historię z pewnego schroniska w Beskidach. Zatrzymałyśmy się tam z koleżanką po 30 km wspinaczki, odpocząć i się posilić. Jeszcze 10 km przed nami, czyli już końcówka, ale jednak jesteśmy trochę głodne. Dowiedziałyśmy się, że wegańskiego nie mają absolutnie nic, więc zamówiłyśmy tylko herbatę. W brzuchach jednak burczy, więc po paru minutach znowu podchodzimy do okienka. "A nie moglibyście zrobić nam na przykład, po prostu smażonych ziemniaków? A może macie kapustę?"

Okazało się, że nie dość, że mogli, to postanowili się popisać i zrobić coś naprawdę kolorowego i sytego. W przeciągu kilku następnych minut dostałyśmy kolorowe talerze pełne wegańskiego jedzenia. Koleżanka, z którą byłam miała na sobie koszulkę z napisem "Go Vegan" i posłużyła właścicielowi schroniska za modelkę. Zrobił jej zdjęcie i wrzucił na swoją stronę z informacją, że mają w schronisku jedzenie także dla wegan. Zobacz jak szybko od kategorycznego "nie ma", poprzez sympatyczny dialog, przeszliśmy do rozwiązania.

Violetta: Te trzy miesiące organizacji biegu pokazują naprawdę ogromne zainteresowanie tematem. Jesteśmy zapraszani na coraz to kolejne audycje, spotykamy się z zainteresowanymi dziennikarzami, ludzie chcą o nas pisać i wspierać inicjatywę. To fajne, bo świadczy o tym, że jesteśmy społeczeństwem, które robi się coraz bardziej świadome. Dbamy o to, co mamy na talerzu, o zdrowie. Z resztą różne są motywacje. Jedni patrzą na weganizm z perspektywy samopoczucia, innych interesuje przede wszystkim strona moralna, chociaż zwykle to się w którymś momencie po prostu łączy.

Violetta: Jabłko na koszulce jest stąd, że na pierwszej organizowanej imprezie rozdawaliśmy jabłka. Ja pochodzę z rodziny sadowników, więc to było dla mnie naturalne, że kiedy myśleliśmy o owocu, który moglibyśmy rozdawać na imprezie, to po prostu zadzwoniłam do cioci i zamówiłam kilkadziesiąt kilogramów.

Violetta: Celem naszego biegu jest też edukowanie. Obok samych zawodów organizujemy także wegańskie targi i degustacje, oraz cykl wykładów. Wciąż pokutuje przekonanie, że np. białko znajduje się tylko w mięsie, że weganie mają z tego powodu niedobory. Jak pewnie wiesz - to nie jest prawda. Choćby w zwykłej fasoli mamy go aż 50%, jest go mnóstwo w produktach pełnoziarnistych, zbożowych. Będzie można przyjść na targ i wykłady nawet nie biorąc udziału w zawodach i tam spróbować przeróżnych wegańskich produktów i dzieł kucharzy z wegańskich restauracji.

Robert: Białko jest potrzebne sportowcom w ramach przygotowania do zawodów, kiedy intensywnie pracują nad siłą i mięśniami, które składają się z białka. Jednak należy pamiętać, że to węglowodany odżywiają nasze komórki, dlatego w ramach przygotowania przed startem należy jeść znacznie więcej węgli. Ryż, makaron, generalnie źródła zbożowe - raczej nie owoce, bo są zbyt szybko trawione, mają mnóstwo błonnika i mogę sprawić, że będziemy musieli się na trasie... zatrzymać. Po biegu je się makaron z pomidorami, żeby uzupełnić "benzynkę" i mikroelementy jak np. potas.

Violetta: Jak widać, chcąc nie chcąc, najrozsądniejszym wyborem dla sportowca jest sięgnąć po jedzenie roślinne przed startem i po starcie. Wystarczy to rozszerzyć.

Robert: Zaprosiliśmy między innymi dietetyków sportowych - Damiana Parola i Kubę Czaja. To bardzo doświadczeni dietetycy, którzy wśród swoich klientów mają wegańskich sportowców. Będziemy poruszać takie tematy jak: zastosowanie diety wegańskiej w sporcie, najczęstsze błędy biegających wegan...

Robert: Nie ja będę te wykłady prowadził, więc mogę tylko trochę powiedzieć, ze swojego doświadczenia. Bardzo częstym błędem jest... zbyt duża ilość białka! Prawdopodobnie przesadzamy z tofu i soczewicą, bo wierzymy, że naszym ciałom potrzeba znacznie więcej białka, niż w rzeczywistości. To się powoli zmienia. Ponadto – częstym błędem jest jedzenie w dniu biegu i przed biegiem kasz, ziaren i owoców. Jeszcze jeden typowy błąd to jest niedbanie o zwiększenie liczby węgli w diecie na kilka dni przed startem. To się dzieje wszystkim sportowcom, nie tylko weganom. Jeżeli nie masz co spalać, węgli które robią ogień - to po prostu ma opcji, że pobiegniesz dobrze. Innych błędów – sam jestem ciekawy, dlatego zapraszam na wykłady.

To były najłatwiejsze rozmowy z jakimi miałem do czynienia. W tym roku w Polsce będzie około 3 tysięcy imprez biegowych. Wyróżnienie się z tego tłumu jest trudne, a my ponieważ wyróżniamy się wyraźnie to zyskujemy sporą uwagę. To kwestia, myślę – spójności. Organizujemy wegańskie wydarzenie, więc dobrze reagują na tę inicjatywę firmy, które mają wegańskie produkty.

Od lat biegam, robię długie dystanse, do maratonów włącznie. W zeszłym roku stwierdziłem, że muszę coś zmienić i gdzieś na wiosnę poznałem Violę, która jest weganką od paru lat, ale biega od niedawna. Razem zrobiliśmy maraton w Krakowie, mamy za sobą kilkanaście wspólnych startów. Ja poznając środowisko wegan i interesując się zdrową kuchnią w kontekście sportowym, zupełnie naturalnie zainteresowałem się tą dietą. Zainspirowało mnie także kilka książek („Ukryta siła” - Roll Rich, „Jedz i biegaj" - Jurek Scott oraz fragmenty biografii Chrissie Wellington) i mój kontakt z triatlonistami, którzy mają bardzo intensywne treningi i chcąc nie chcąc muszą odstawić, lub zminimalizować mięso i produkty odzwierzęce. Tylko w ten sposób ich ciało jest w stanie nadążyć. To dało mi do myślenia i tak, ze sportowca, biegacza i organizatora, stałem się jeszcze weganinem. Czuję, że moje ciało regeneruje się teraz znacznie szybciej, mam więcej energii, czuję się lekko.

W ogóle nie piję kawy. Nie dlatego, że jest jakoś szczególnie szkodliwa dla organizmu. Dobrze zaparzone espresso, a nawet trzy espresso – nie zasieje spustoszenia w organizmie. Dla mnie to po prostu niepotrzebna stymulacja.

Od dwóch lat jestem weganką - zainspirowałam się wykładem Gary'ego Yourofsky'ego. Z wegetarianizmem eksperymentowałam od czasów liceum, kiedy to królik rozpłaszczył się nam na szybie samochodu. Zmiana na weganizm spowodowała przypływ energii z którą trzeba było coś zrobić. Bieganie zawsze było w moim życiu, dlatego postanowiłam zająć się tym bardziej na poważnie. W tej chwili już przestałam liczyć, ile pobiegłam maratonów. Mój najdłuższy dystans to 150 km, po górach i jest to mój ulubiony rodzaj sportu. Bieganie po górach wymusza taką ogólną aktywność fizyczną i jasność umysłu. Trzeba cały czas być skupionym, w końcu nie chcę zrobić sobie krzywdy, poślizgnąć się z spaść. Trzeba być bardzo „tu i teraz”. Lubię taki kontakt z naturą. Co do wydolności – nie mam porównania z czasami niewegańskimi, ale czuję, że jest bardzo wysoka. Po rzeczonej trasie 150 km, następnego dnia czułam się zupełnie normalnie i na siłach, żeby iść na trening.

Robert: Nasze mądre zdanie to po prostu: łatwiej niż myślisz. Ja przeszedłem na tę dietę w piętnaście sekund i już po tygodniu wiedziałem, że nie wrócę do trybu mięsożercy. Niczego mi nie brakuję i czuję się fantastycznie. Wszystkich niedowiarków i ciekawskich zapraszamy na bieg i wykłady.