Zakonnica, sierotka czy pałacowa prostytutka. Czym, a raczej kim dziś pachniesz?

Myślę, że ubaw miałby również sam projektant, który najbardziej na świecie nie trawi sztampowych zapachów dla mas. Każda jego kompozycja jest wybitna. I o każdej da się powiedzieć coś pozytywnego. I gdybym zamiast informować Martę, że to zapach zakonnicy, wmówiła jej, że to aromat świeżego prania, albo wiosennego weekendu nad jeziorem, reakcja jak na moje byłaby zgoła inna. Skąd to wiem? Bo wkręciłam więcej niż jedną osobę.

Ciekawe, co by w takim razie powiedział na inne niszowe aromaty, które są całkowitym zaprzeczeniem siostry zakonnej i jej spokojnej, skromnej aury...

Mam na myśli dzieło marki Etat Libre d’Orange, czyli Pałacową Dziwkę. Żeby nie było za łatwo, spryskałam nim ciało od stóp do głowy w drodze na spotkanie z przyjacielem. Spoglądał na mnie spod oka i w końcu wydusił: – Czy ty zmieniłaś fryzurę? A może inaczej się pomalowałaś? Wyglądasz zupełnie inaczej. I ten zapach, jakbyś właśnie wyszła z limuzyny ze skórzaną białą tapicerką. – zauważył. – To perfumy? Krem? Czy lakier do włosów? - postanowił nie odpuszczać. Nie to tylko Pałacowa Dziwka. Putaines Des Palaces Etat Libre d’Orange. Łukasz na początku się zaśmiał, po czym przyznał, że właśnie z tym mu się ten zapach kojarzy. Z luksusową prostytutką. I że tak działa na mnie, że zupełnie inaczej się nosząc go zachowuję.

Postanowiłam więc to sprawdzić na spotkaniu rodzinnym przy kolacji u babci. – Czym dziś pachniesz kochanie? Bardzo mi się podoba. Pasuje do ciebie! - zapytała największa fanka ciężkich perfum na świecie, moja babcia. – Pałacową Dziwką babciu, ale jeśli twierdzisz, że do mnie pasuje, to będę je nosić. – Maryjko, jakbym wiedziała, że perfumy tak się nazywają w życiu bym ich nie użyła. Albo bym je przelała do innego flakonu! Chociaż, sama przez lata używałam Poison, czyli truciznę i Opium… No właśnie, przynajmniej pałacowa dziwka brzmi poetycko. Która z nas nie chciałaby pachnieć skórą, fiołkami i nutami zwierzęcymi, słowem: seksem w hotelu z nieznajomym?

– Co to za wstrętny męski zapach! Chyba muszę wyszorować ręce - zareagowała na te same nuty koleżanka. Kiedy powiedziałam jej, że to zapach sieroty, powiedziała, że nie robi to na niej wrażenia, bo jej się zwyczajnie - nie podoba. I gdyby się nazywał Kobieta Sukcesu - zareagowałaby tak samo.

Ale czy aby na pewno? Kreatorzy perfum nie bez powodu dają sprośne lub przekorne nazwy swoim pachnącym kompozycjom. I kiedy kolejnego dnia do pracy przyszłam pachnąc Niczym, czyli Rien Etat Libre D'Orange wiele osób uznało to za świetny zabieg marketingowy. Szczególnie, że tak zwane Nic, pachnie wyjątkowo wyraziście i nie da się przejść obok niego obojętnie.

Jednak kiedy przeglądam wszystkie moje najbardziej ulubione kompozycje mam wrażenie, że nazwa jest w moim przypadku rzeczą trzecioplanową. Najważniejszy jest zapach i to jak układa się na mojej skórze. Na każdym te same kwiatki czy kadzidło pachną zupełnie inaczej. Na jednej osobie Dziwka może pachnieć jak niewiniątko, na innej wręcz przeciwnie. Grunt, żeby się z zapachem czuć dobrze, bo jest historią, którą mamy do przekazania innym.