"Heńkobusy" kontra Polski Bus. Mali przewoźnicy blokują giganta tylko dlatego, by sprzedawać droższe bilety?

I już są krytykowani przez klientów. "Kto im broni skrzyknąć się, kupić porządne autobusy i stworzyć konkurencyjną firmę. Wstyd mi za Lublin. Gorszy zabrania lepszemu prowadzić interes bo nie może rywalizować standardem usług, ceną i ofertą" – grzmią komentarze na internetowych forach.

Jeszcze trzy lata temu bilet autobusowy z Warszawy do Rzeszowa kosztował 55-60 zł, a do Lublina około 25 zł. Odkąd rok temu kierunkiem zainteresował się Polski Bus, stawki spadły radykalnie. Do Lublina można dojechać za 17 zł, a średnia cena biletu do Rzeszowa to 35 zł. To było jeszcze do przeżycia. Busiarze podnieśli alarm kiedy brytyjska firma ogłosiła, że zwiększy częstotliwość przejazdów na trasie Warszawa-Lublin-Rzeszów.

W Lublinie marszałek ugiął się pod presją drobnych przedsiębiorców nie zgadzając się na powstanie linii autobusowej. – Funkcjonują w trudnych warunkach i nasza odmowa była podyktowana wyłącznie troską o ich kondycję w momencie, gdy duży przewoźnik uruchomi kolejne połączenie – tłumaczyła w rozmowie z „Kurierem Lubelskim” Beata Górka, rzeczniczka marszałka województwa lubelskiego. Z kolei zgodę urzędników z Mazowsza oprotestował Lexmid w efekcie Polski Bus musiał zawiesić część kursów do Lublina. Do Rzeszowa można dojechać z nim okrężną trasą przez Radom i Ostrowiec Świętokrzyski.

Człowiekiem, który zatrzymał firmę miliardera Briana Soutera jest 35-letni Daniel Frąc, prezes stowarzyszenia Lexmid związany z jednym z niewielkich przewoźników. Dzięki niemu triumfują Bp Tour, Express Bus, Lunatrans, a także Contbus Stanisława Olszaka. Ten ostatni to gruba ryba lubelskiego rynku - codziennie wysyła w trasy 50 busów. Skontaktowaliśmy się z pięcioma największymi przewoźnikami, jednak żaden z właścicieli nie zechciał przedstawić argumentów i odpowiedzieć na kłopotliwe pytania klientów. – Typowe myślenie w Lublinie. Zamiast konkurować jakością i wygodą blokują działanie cywilizowanej firmy – skarży się Sebastian z Warszawy, od lat dojeżdża przez Lublin do Rzeszowa. Ci, którzy zasmakowali w ofercie Polskiego Busa nie chcą wracać do mikrobusów i siedzieć z kolanami pod brodą.

Z drugiej strony nie można mówić równowadze sił. Lokalni busiarze nie mieli czasu by urosnąć w siłę i zgromadzić kapitał. Kiedy w 2011 roku Szkot Brian Souter, wchodził na polski rynek stanęli do walki, której wynik był łatwy do przewidzenia. Souter, ot tak zainwestował 30 mln euro, a flota czerwonych autobusów szybko urosła do 70 pojazdów. Zapewne biznesmen spodziewał się, że rosnąc na rynku w końcu spotka się ze stanowczym sprzeciwem. W wywiadach prasowych unikał odpowiedzi na pytania o konkurowania z małymi przewoźnikami. Mówił, że jego targetem są raczej PKS-y. Co ciekawe w 1980 roku Souter sam był busiarzem. Zakładając wtedy Stagecoach dysponował dwoma autobusami. Dziś brytyjskie media szacują jego majątek na miliard funtów. Tymczasem jego polskie przedsięwzięcie zaczęło przynosić już zyski. W zeszłym roku podał, że od początku działalności obsłużył już 10 mln pasażerów.

W końcu przyszedł czas na Lublin i Rzeszów - a to stolice polskiego „busiarstwa”. Działa tam ponad 250 przewoźników najczęściej to małe firmy - które do Warszawy wożą pasażerów 20 osobowymi busami zatrzymującymi się pod Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie. Branża kwitła, bo z Lublina i Rzeszowa nie ma przyzwoitych połączeń kolejowych ani z Warszawą, ani z Krakowem. Właśnie z Lublina i okolic, a przyjeżdża do stolicy najwięcej osób za pracą. Według danych GUS w stolicy co roku osiedla się 4,5 tys. osób z woj. lubelskiego. Każda z tych osób kilkanaście razy w roku odwiedza rodzinę i znajomych. Do nich należałoby doliczyć studentów oraz rzeszę zwykłych pracowników pracujących w tygodniu w Warszawie, a na weekendy wracających w domu.

Nie wszyscy przewoźnicy krytykują Polskiego Busa. – Mali przewoźnicy zapominają jakimi metodami sami wykończyli PKS. Podbierali pasażerów podjeżdżając na 10 minut przed odjazdem rejsowego autobusu. Ich flota to importowane z zachodu szroty, jeżdżą po wariacku. Nie inwestują w przystanki. Gdyby zainteresowała się nimi inspekcja transportu drogowego z rynku wypadłoby kilkadziesiąt firm tak ochoczo ochranianych przez urzędników – mówi naTemat prezes firmy konkurującej z Polskim Busem na trasie z północy kraju do centrum. Dodaje, że przeczuwając wejście konkurenta na lokalny rynek zainwestował w duże wygodne autobusy, a na trasie gratis podaje kawę, herbatę i ciasteczka.