Prekariusze to nieroby czy ofiary? Publicyści prześcigają się w diagnozach pokolenia na "śmieciówkach"

Ostatnio w mediach o prekariuszach zrobiło się znowu głośno za sprawą dwóch tekstów. Paulina Wilk, pisarka i publicystka na łamach "Tygodnika Powszechnego" w swoim tekście dowodziła ze swadą, że pokolenie prekariuszy - tzw. "biednych pracujących", samo sobie zgotowało marny los, a jego odmiana jest przecież na wyciągnięcie ręki. Wilk nie wikła się w szczegóły i na tacy podaje przepis na sukces: "Nie lamentujemy, bierzemy się za bary z przepisami, podatkami i konkurencją. To my tworzymy solidny kawałek polskiego PKB, więzi społeczne i rzeczywistość kulturalną". Proste? Według publicystki, nic prostszego.

Kubeł zimnej wody na tą wielce pomyślną wizję przedsiębiorczego pospolitego ruszenia Polaków wylewa w swoim felietonie Rafał Woś, dziennikarz. Tłumaczy też, skąd może się brać przekonanie, że Polska to kraj bajecznych możliwości i niekończących się szans na złapanie Pana Boga za nogi. Zaraz potem tłumaczy również, dlaczego nie można ulegać temu sielskiemu obrazowi.

– Polskie media od lat ekscytują się przykładami jak to „Polak potrafi”. Wiadomo, cała Europa gra w „Wiedźmina”, bo Solaris zrobił tramwaje dla paru niemieckich miast, a Apple używa elektronicznej kostki do gry Dice+ wymyślonej przez poznańską Game Technologies. Problem w tym, że te piękne przykłady „ku pokrzepieniu serc” są wyjątkami, a nie regułą – pisze w polemice do tekstu Wilk.