Reklama.
Choroba Parkinsona to w naszej kulturze choroba kojarząca się ze wstydem. To jedno. Drugim problem jest po prostu brak wiedzy na jej temat. Zamiast niej w społeczeństwie funkcjonuje wiele mitów. No i jeszcze wspomnienie przefiltrowanych przez telewizję i Watykan migawek uśmiechniętego papieża Jana Pawła II.
Choroba zaczyna się od lekkiego drżenia rąk, a potem powoli zabiera człowiekowi kontrolę nad jego własnym ciałem i umysłem.
Przeczytaj także: Kazik, Kora, Jolanta Fraszyńska - gwiazdy publicznie o swojej depresji. Tabu pada?
Coming out znanego parkinsonika może więc pomóc chorym. Bo autor takich książek jak "Spis cudzołożnic. Proza Podróżna", "Tezy o głupocie, piciu i umieraniu", czy "Pod Mocnym Aniołem" opowiada o swojej chorobie bez ogródek.
W wywiadzie czytamy, że Jerzy Pilch diagnozę poznał, po tym jak wyleczył się z alkoholizmu.
(…)po odstawieniu alkoholu drżenie rąk mija. Prędzej czy później, ale w końcu mija. Po pierwszym roku bez wódy usłyszałem od lekarzy, że niestety, to nie alkoholizm. U parkinsonika dygot narasta i nie ma na to sposobu.
Pisarz zauważa także, że nie ma u nas tradycji pisania o tak trudnych i osobistych sprawach jak choroba. I ta dyskrecja jest jeszcze dodatkowo uznawane za cnotę. Ale sam Pilch nie chce tego ukrywać:
(…)powściągliwość nigdy nie była moją mocną stroną, dlaczegoż miałbym być powściągliwy w stosunku do mojej choroby?
Jerzy Pilch traktuje też swoją chorobę jako… pisarską szansę. Mówi nawet o niej jako o darze:
(…)mam ją nie za pecha, ale za fart. Nie za dopust, ale za dar boży. Przy moim zapatrzeniu w siebie , skłonności do wiwisekcji taki temat spadł mi z nieba – w sensie ścisłym. A jak sądzę, wystarczająco jestem zdyscyplinowany i za bardzo doświadczony, by w jakąś bebechowatość popadać.