W rok da się nauczyć nowego języka! Poznajcie Lukę, Włocha, który mówi po polsku po 12 miesiącach nauki

Dwa lata.

Kilka lat temu przyjechałem do Polski z kolegami i bardzo mi się spodobało. Aż tak, że w czerwcu następnego roku pojadę na dłużej, może na kilka miesięcy. W każdym razie wtedy pomyślałem, że polski to będzie kolejny język na tej mojej liście, bo przecież z Polakami w jakiś sposób trzeba rozmawiać, a wy po angielsku raczej nie mówicie... (śmiech)

No nie, generalnie jesteście jak Włosi i Francuzi, czyli raczej po angielsku ciężko coś u was załatwić: w sklepie, na dworcu czy na stacji benzynowej. Pamiętam taką zabawną sytuację, że będąc w Polsce pierwszy raz poszliśmy z kolegami po wódkę do sklepu. Tam stało bardzo dużo butelek, a ja nie wiedziałem jak jest „ta” czy „to” po polsku. To było dość śmieszne, bo pani nie reagowała, kiedy mówiło się „this” i w żaden sposób nie mogliśmy się dogadać. Ja myślę, że niechęć do nauki angielskiego wynika z braku motywacji, odpowiedniej mentalności. Podobnie jak we Francji przyjmuje się, że angielski nie jest tak potrzebny, by nie dało się bez niego żyć. A przecież jest odwrotnie – angielski to klucz do całego świata.

Przede wszystkim miałem trochę ułatwione zadanie, bo znam rosyjski, a struktura tych języków jest trochę podobna. Bardzo ważne w przypadku każdego języka jest stosowanie na początku metody tłumaczenia. To ta najprostsza: po prostu tłumaczysz słówka i konkretne zdania. Ważne jest też, by wykorzystać ojczysty język do zrozumienia struktury. Po jednej stronie zapisujesz zdanie w jednym języku, po drugiej w drugim, i porównujesz budowę, wyciągasz wnioski, zapamiętujesz. Na tym etapie nie trzeba nawet koniecznie uczyć się gramatyki.

Korzystam z podręcznika ASSiMiL, który właśnie od początku podkreśla, że bardzo ważne jest porównywanie tekstu z tłumaczeniem i samodzielne wyciąganie wniosków. Jeśli chodzi o konwersacje, to koniecznie trzeba od początku mówić w obcym języku. Ja akurat umówiłem się z kolegą z Polski, że będziemy raz w tygodniu przez 45 minut rozmawiać. Fakt, że na początku to było bardzo frustrujące, ale po jakimś czasie widzi się postępy. Zawsze podkreślam, że nauka języka nie musi oznaczać konieczności przebywania w danym kraju. W XXI wieku, mając Skype’a i Facebooka, wszystko można zrobić w sieci. Są strony jak np. conversationexchange.com, gdzie można znaleźć osobę, z którą na zasadzie wymiany będziecie uczyć się języków rozmawiając przez internet. Zawsze jestem zaskoczony, kiedy ludzie spotykając poliglotów dziwią się i mówią, że w ich przypadku to niemożliwe, bo poligloci mają jakiś inny mózg i genetyczne zdolności. Oczywiście, zazwyczaj są bardziej zmotywowani niż przeciętni uczniowie, ale złota recepta tkwi w tym, by nauczyć się jak uczyć. A to może zrobić każdy i w każdej chwili.

Nie i właśnie w tym problem. Stosowany przez nich model nauczania nie jest tak skuteczny. Ja mam nadzieję, że niedługo zaczną się otwierać nowe metody, w tym ASSiMiL, bo naturalne jest, że jeśli coś nie działa, to trzeba poszukać lepszych rozwiązań. Wiele osób myśli, że nauka języków jest generalnie bardzo trudna, trudniejsza niż w przypadku innych przedmiotów. Ale to nie jest tak. Ja jestem inżynierem elektronikiem i właśnie na studiach zacząłem rozumieć, jak się uczyć matematyki czy fizyki. Dokładnie te same rozwiązania stosuję w nauce języków.

Pozbycia się strachu i systematyczności. Bardzo dużym problemem u wielu osób jest to, że boją się wyjść do ludzi i mówić. Boją się kompromitacji i upokorzenia. Musisz zdać sobie sprawę, że jeśli nie będziesz mówił, to języka się nie nauczysz. Najlepiej mówić jak najwięcej, nawet popełniając fatalne i śmieszne błędy. Na swoim przykładzie wiem to najlepiej. Będąc w Polsce popełniałem mnóstwo błędów, ale ludzie mnie poprawiali i w ten sposób się uczyłem. To była dla mnie dodatkowa motywacja.

Tak, codziennie, ale to nie znaczy, że każdego dnia musisz robić to samo. Pierwszego dnia tygodnia możesz pracować z książką, drugiego rozmawiać, trzeciego tłumaczyć zdania itp. Najważniejsza jest regularność i to, by się nie zniechęcić biorąc na siebie zbyt dużą ilość materiału. Wszystkiego po trochu. Ja pamiętam, jak po dwóch tygodniach w Polsce jechałem na lotnisko i potrafiłem porozmawiać z taksówkarzem. To była niesamowita satysfakcja, a przecież te dwa tygodnie to wcale nie była jakaś ciężka praca – wyłącznie rozmowy z polskimi kolegami.

Polska to piękny kraj. Bardzo szybko się rozwijacie i w porównaniu do tego okresu, kiedy byłem u was kilka lat temu, wiele się zmieniło. Co mnie jeszcze ciągnie? Jest taka piosenka: "Polskie Dziewczyny" (śmiech). Bo polskie dziewczyny rzeczywiście są piękne.