RPG, czyli lochy, smoki i wielka przygoda. Pamiętacie? Mija 40 lat od premiery pionierskiej "Dungeons & Dragons"

RPG, sesja, mistrz gry, karty postaci, drużyna, k6, k10, k12, punkty doświadczenia – to wszystko słowa-klucze, obojętne lub dziwne dla ogółu, ale pełne treści dla wszystkich tych, którzy w swoim życiu mieli styczność z grami fabularnymi, czyli Role Playing Games.

Zawsze niezbyt popularne, czasem kojarzone nawet tylko z rozrywką pryszczatych nastolatków w koszulkach metalowych zespołów, dla wszystkich, którzy w nie grali, na zawsze chyba będą miały posmak świetnej rozrywki, prawdziwej (choć tylko wyobrażonej) przygody i pewnego elitaryzmu – w końcu większość ludzi nie bardzo wie, o co w nich chodzi.

No więc czym są RPG? I dlaczego warto o nich pisać? Bo dokładnie 40 lat temu, w styczniu 1974 roku, wydana została gra uznawana za prekursora tego typu rozrywki – “Dungeons & Dragons” (z ang. Lochy i Potwory). Ta wywodząca się z bitewnych planszówek gra była pionierska, ponieważ jej istotą nie była plansza ani poruszające się po niej figurki, lecz to, co dzieje się w wyobraźni uczestniczących w niej graczy.

Myślę, że internet bardzo ułatwił życie fanów RPG. Kiedyś trudno było dotrzeć do innych osób, które dzieliły tę pasję, zwłaszcza, jeśli ktoś, tak jak ja, wychowywał się w niewielkim mieście. Kiedy spotkało się w pociągu kogoś, komu z plecaka wystawał podręcznik do Warhammera, od razu nawiązywało się nową znajomość (śmiech). 

No właśnie. Dzięki sieci kontakt z takimi osobami, a także klubami czy stowarzyszeniami poświęconymi RPG, jest na wyciągnięcie ręki. Gry fabularne nie są już rozrywką dostępną wąskiej grupie wtajemniczonych. Kiedyś trzeba było się bardziej napracować – odnaleźć ludzi, dotrzeć do sklepów, znaleźć gdzieś podręczniki, które często krążyły po znajomych w formie coraz bardziej niewyraźnych xerówek. Niektórzy uważają, że gry fabularne straciły przez to dziś coś, ze swego czaru. Ja absolutnie tak nie uważam i cieszę się z szerszej dostępności tego hobby.

Co prawda żadnych badań na ten temat nie robiłem, ale wydaje mi się, że jest wręcz odwrotnie. Popularyzacja takich gier jak World of Warcraft sprawia, że wielu ludzi dowiedziało się, czym są gry fabularne. I widząc ograniczenia komputerowej rozrywki, postanowiło spróbować RPG.

Moje doświadczenie może być nieco spaczone tym, że z racji wykształcenia i zawodu zajmuję się literaturą. I gry fabularne są dla mnie mocno związane właśnie z nią.

Bo pozwalają tworzyć narrację. Chodzi mi o to esencjonalne doświadczenie, gdy ludzie zbierają się przy stole i niczym przed wiekami, gdy literatura istniała głównie w formie ustnej, opowiadają sobie historie. W grach fabularnych w taki właśnie sposób powstają interaktywne opowieści. Dlatego często są one bardziej wciągające niż film lub książka: zapewne zna pan to uczucie, gdy śledząc w kinie losy jakiegoś bohatera myśli pan sobie “ja bym to zrobił inaczej”. W grach fabularnych staje się to możliwe.

Szczerze panu powiem, że to z pewnością nie jest biznes, na którym można zbić kokosy. Większość inicjatyw ma półamatorski, hobbystyczny charakter i często realizowana jest wedle modelu “od fanów dla fanów”. Są ciekawe, polskie projekty nowych systemów, ale powstają raczej w małych nakładach. 

Być może w tej opinii jest ziarno prawdy: na pewno wśród fanów gier fabularnych są młodzi, długowłosi ludzie w koszulkach Hammerfall (śmiech), ale to tylko część tej grupy – nie lepsza i nie gorsza od jej pozostałych członków. Poza nimi są też na przykład ludzie, którzy zarazili się tą pasją w młodości, a dziś, pomimo upływu lat wciąż raz na miesiąc spotykają się z przyjaciółmi na sesję lub grają przez Skype’a. A jednocześnie nie mają przecież żadnych widocznych “oznak” bycia “erpegowcem”.