Monika Urlik: śpiewa, komponuje, pisze teksty, aranżuje, gra na skrzypcach i spełnia się jako mama trójki dzieci

Pasja zaczęła się bardzo wcześnie, od dziecka lubiłam śpiewać. Co ciekawe, wyłapała mnie siostra zakonna. Powiedziała moim rodzicom, że mam jakiś malutki talent. Moja mama poszła za jej radą i wysłała mnie do szkoły muzycznej, najpierw 1., a później 2. stopnia. Uczyłam się gry na skrzypcach, a w wieku 17 lat stwierdziłam, że powinnam jednak zająć się wokalem.

Śpiewanie jest dla mnie jak oddychanie, a na scenie robię to lepiej niż w studio, mogę się bardziej otworzyć. Nie czuję strachu, tremy czy wstydu. Czuję fajną adrenalinę. W swoim scenicznym życiu zaliczyłam tyle wpadek, że umiem już się obronić, kiedy coś pójdzie nie tak. Zupełnie inaczej było, jak grałam na skrzypcach. Czułam potworny stres. Ciało chyba samo mi podpowiadało, że to nie jest to.

Na pewno za słoika (śmiech). Ktoś z zewnątrz może i pomyśli: Dziewczyna przyjechała z jakiegoś Dzierżoniowa, mieszka w stolicy, pokazała się tu i tam - osiągnęła sukces. Ja nie nazwałabym tego sukcesem. Raczej ciężką pracą, latami zbierania doświadczeń, wyrzeczeń. Ta droga nie jest usłana różami.

Powiem z pełnym przekonaniem, że osiągnęłam sukces, jak dostanę Grammy. Czyli nigdy (śmiech). Z drugiej strony... W tym roku Polak dostał tę nagrodę, więc może kiedyś się uda.

Bardzo ciężko. Starsze pokolenie, które rządzi tą branżą, wciąż żyje tym dawnym schematem myślenia, że człowiek nie powinien być lepszy od innych, powinien być najwyżej średni lub dobry. Jeśli ktoś jest ponadprzeciętny i nie wiadomo, w jaką szufladkę go wsadzić, to się go wyklucza, bo nie spełnia średnich norm. Nie jest więc tak, że drzwi do kariery stoją przed nami otworem. Wiele drzwi trzeba wyważać, wiele okien trzeba stłuc.

Ja... nie chcę stąd uciekać. Mam tu rodzinę, pracę, przeszłam już jakąś drogę. Nie chcę też tego zrobić z czystej przekory, bo nie lubię, jak ktoś mnie do czegoś zmusza. Bo niby dlaczego mam uciekać ze swojego kraju? Żeby mnie doceniono? Ja chcę, żeby moja muzyka została doceniona tutaj, na miejscu. Szczególnie, że w Polsce muzyka rozrywkowa jest na marnym poziomie.

Sama sztuka się obroni, a ludzie się o nią upomną. Warto więc próbować. Ja wolę wytyczać sobie małe cele i systematycznie do nich dążyć niż stawiać na blitzkrieg, ale mam nadzieję, że robię to skutecznie. Szybkie kariery w muzyce zazwyczaj szybko się kończą. Wystarczy spojrzeć na zespół Feel. Ja nie chcę być gwiazdą jednego przeboju.

Obecnie moim celem jest przebicie się do dużych rozgłośni radiowych i nagranie drugiej płyty. Chciałabym, żeby ten album był inny niż pierwszy i... żebym nie musiała się go wstydzić. Planuję też gra jak najwięcej koncertów, bo płyta płytą, ale dopiero na koncercie można w pełni tę muzykę poczuć. Tam są największe emocje. No i oczywiście Grammy - mogę mieć 70 lat, jak je zdobędę, ale Grammy musi być (śmiech).

Jestem dumna, z tego, że mam rodzinę, jestem szczęśliwą mamą, realizuję swoje pasje, nie boję się życia, mam wielu przyjaciół i w wielu trudnych chwilach jakoś sobie poradziłam. A zawodowo, wbrew pozorom, nie jestem dumna z wygranych konkursów i nagród. Najbardziej dumna jestem z tego, że do wydania tej pierwszej płyty, które kończy pewien ważny dla mnie etap, udało mi się zachować swoją tożsamość. Przekonałam się, że sukces mnie nie zmienia, nie uderza mi woda sodowa do głowy.

Mogłam, ale to nie byłaby moja płyta. Byłoby to czyjeś spełnione marzenie, a ja chciałam to zrobić po swojemu. Wielu młodych muzyków strasznie się spieszy. Myśli, że, jak czegoś nie zrobią natychmiast, to ich czas przeminie. Warto jednak poczekać i zrobić coś po swojemu.

Kiedy pojawia się dziecko, swój czas trzeba tylko mądrze podzielić. Nie jest to takie trudne, bo stajemy się wtedy bardziej zorganizowani, mamy większą motywację w pracy, bo pracujemy nie tylko na siebie, ale na całą swoją rodzinę. Mając dzieci, człowiek jest oczywiście cztery razy bardziej zmęczony, z pewnych rzeczy musi zrezygnować, ale dostaje też coś w zamian. Nie można na to patrzeć jak na życiową przeszkodę. Dla mnie rodzina nie jest żadną przeszkodą - właśnie nagrałam płytę, gram koncerty, chodzę do kosmetyczki, na zakupy, co mogę, to załatwiam - za chwilę wyjeżdżamy z dziećmi do Pragi.

Jestem Polką, uważam, że język polski jest piękny, można napisać w nim niesamowite teksty, świetnie wyrazić emocje. Jestem też dumna z wielu rodaków i z naszych osiągnięć, i jak ktoś za granicą mówi o nas bzdury, to rodzi się we mnie ogromny bunt. Nie zmienia to jednak faktu, że dużo rzeczy mi tutaj nie pasuje i na pewno nie poszłabym walczyć za kraj, bo ten kraj o mnie nie walczy. Nie czuję, żeby ktoś tutaj o mnie dbał. Jako matka wykonująca wolny zawód, w zapisach do żłobka czy przedszkola jestem ostania. Żeby moje dziecko zostało wyleczone, muszę chodzić i się prosić. Jak tłumaczę, że nie przyjdę do przychodni, bo mam troje dzieci chorych, to słyszę, że nic się nie da zrobić, bo lekarze po domach nie jeżdżą. To są podstawowe rzeczy, które osobom zapewniającym państwu przyszłych obywateli, powinny być zagwarantowane na dzień dobry. Ja nie chcę od państwa pieniędzy. Chcę móc normalnie pracować i w chwilach trudnych uzyskać pomoc. Skoro jej nie dostaję, to sorry, ale słowo ojczyzna nic dla mnie nie znaczy.

Podejście do drugiego człowieka. Polacy nie potrafią się wzajemnie szanować, nie umieją się ze sobą dogadać, pójść na kompromis. Mnie to strasznie oburza, że starsze osoby, które powinny uczyć młodych moralności, etyki, dobrego wychowania, zasad funkcjonowania w społeczeństwie, same tego nie pamiętają albo nikt ich tego nie nauczył. Mają pretensje do młodych, ale od kogo ci młodzi mają się uczyć, jak nie od nich?

Artyści na Zachodzie za swoją pracę i umiejętności dostają miliony dolarów. Artyści w Polsce - tyle, że starcza im na mieszkanie i rachunki. Myślę, że za tyle lat kształcenia w zawodzie, ciężkiej pracy i tego, co możemy dać ludziom i temu krajowi, nie jesteśmy jakoś szczególnie wynagradzani. Nie chcę narzekać, bo wiem, że sprzedawca w Biedronce dostaje mniejsze pieniądze za swoją pracę niż ja, tylko ten człowiek na ogół nie ma wykształcenia, nie ćwiczy od 6-roku życia. Kiedy on oglądał film, ja ósmą godzinę ćwiczyłam na instrumencie i płakałam z bólu. Robiłam to dla siebie, ale też po to, żeby ten kraj rozwijać. Bo kraj to nie jest tylko polityka i gospodarka, to też kultura, sztuka i rozrywka, które są przecież dla ludzi. Żeby ci ludzie mogli pójść na koncert, potańczyć i odpocząć, ja muszę ciężko pracować przez wiele lat. Chciałabym być za to godnie wynagradzana, a sztuka schodzi u nas niestety na coraz dalszy plan i jest coraz gorzej.