Niby po co jechać do Białegostoku?

Wydaje mi się, że zaskakuje innym biegiem czasu – tu czas płynie wolniej i ma się go znacznie więcej. Może to wynikać z faktu, że miasto jest niewielkie – z jednego końca na drugi można dojechać w 20 minut, nie traci się czasu w korkach. To taka struktura miejsko – wiejska, skondensowana jak pigułka, tylko trochę kanciasta, brzydka miejscami, ale jakaś taka swojska, bardzo przytulna. „Zielonego” warszawiaka może też Białystok zaskoczyć zielenią właśnie. Przez prawie całe miasto można przespacerować parkami.

Słynnym miejscem był kiedyś sklep Central, gdzie sprzedawczynią była legendarna „Pani z Wąsem”. Całe klasy uciekały z lekcji i jechały do centrum, aby zobaczyć tą Panią. Najsłynniejsza kobieta w Białymstoku! [śmieje się; przyp. red] Jak byłam młodsza w parku była tzw. „sucha fontanna”, na której spotykało się mnóstwo młodzieży – bywało, że kilkadziesiąt osób. W tym kilka gitar. Park tętnił młodością i feromonami!

Działał też w Białymstoku znany w całej Europie DeCentrum Squat, ostoja punków, alternatywnej muzyki, pierwsze w Białym wegetariańskie i wegańskie jedzenie, warsztaty i wystawy. DeCentrum mieściło się w starym, pofabrycznym budynku, który teraz, niestety, ciągle stoi pusty.

No przecież! Białystok leży właściwie na skraju Puszczy Knyszyńskiej, która kusi swoimi rzekami, lasami, zwierzyną. Mazury – godzinę stąd, Białowieża i najstarszy park w Europie – również godzinę stąd. Często w weekendy miasto wygląda, jak opustoszałe, wszyscy wyjeżdżają – grzyby, jagody, maliny, ryby, podglądanie żubrów, loty balonem, żagle i ogólne obcowanie z dziką przyrodą.

Moim ulubionym parkiem w mieście jest Park Zwierzyniecki – wysokie drzewa, duże przestrzenie, połacie traw, spokój i cisza. Za miastem ulubioną destynacją na szybki spacer są Ogrodniczki – stara żwirownia, na terenie której znajdują się stawy, lasy i tory do jazdy motocrossami. Zimą zjeżdża się tu na nartach i snowboardzie.

Lubię też jechać drogą, która kończy się zerwanym mostem w Kruszewie, to tak, jakby dojechało się na koniec świata. I to Podlasie trochę jest takim końcem świata, gdzie stare wierzenia ciągle przeplatają się z rzeczywistością, gdzie wciąż szuka się kwiatu paproci, po polach błąkają się Południce, kołtuny tworzą się z nadmiaru złości, pomocy szuka się u szeptuchy i większy odlot daje tradycyjna bania, niż jakikolwiek alkohol czy narkotyk.

Tylu rzeczy! Można zacząć chociażby od parku wodnego, czy otwartego miejskiego basenu, domu kultury, gdzie można bez wkładu pieniężnego organizować się w grupy i ćwiczyć swoje zajawki, dobrej kuchni azjatyckiej.

Często mam wrażenie, że kocha się to miasto miłością jednostronną, bo Białystok często odpycha, podstawia nogę, podcina skrzydła. To miasto ma takich mieszkańców, którzy, gdyby im zapewnić środki i dać pozwolenie – sami poradziliby sobie z wszelkimi brakami. Aż się do tego wyrywamy! Ale tu się napotyka na kolejny brak – brak otwartej władzy, która rozumiałaby potrzeby swojej społeczności i zauważyła, że ona jest przecież społecznością złożoną – nieskładającą się tylko z zamkniętych, nietolerancyjnych obrońców krzyża, ale wielorasową, wielokulturową, społecznością, mającą wielorakie potrzeby i wiele pomysłów, które w wielu przypadkach są ucinane, niedofinansowywane i niewspierane na szczeblu władzy.

Nam w większości brakuje mądrości i świadomości jakiejś. Świadomości swojego bogactwa – nie depcz trawników, chłopaku, nie rób brzydkich murali, dziewczyno! Czy - nie wycinaj lasów, polityku! Szanuj zieleń, zabytki, bimber i babkę ziemniaczaną!