Pani Pączek – miss wypieków

Ślicznej dziewczyny, o urodzie której wspominał już sam Mikołaj Rej. Osławionej nawet na dworze króla Augusta III. I mimo swoich mało współczesnych, rubensowskich kształtów, adorowanej do dziś. Jej buzia jest pulchna, ale miękka, jędrna i delikatna. Dziewczyna nie ma kompleksów, kiedy inni mówią, że jest tłusta. Słysząc to, wybucha śmiechem, a jej policzki rumienią się złociście. Powtarza, że najważniejsze jest wnętrze.

A ono zaskakuje i jest wypełnione tajemnicą. Bo kiedy wyciągasz do niej dłoń, nie wiesz na co trafisz. Jak na każdą kobietę przystało, bywa zmienna - delikatna jak różane nadzienie, słodka jak konfitura, w pełni sycąca jak ser, czy zabawna jak buzia na budyniu. Nie oznacza to jednak, że o siebie nie dba. Nosek pudruje lekkim, cukrowym pyłem. Głowę ozdabia białym, lukrowym welonem. Kiedy z niego rezygnuje, chwali się przed światem okalającymi jej lico pasmami w kolorze czekolady. I jest jedyną przedstawicielką płci pięknej, której ze skórką pomarańczową jest po prostu do twarzy.

Mimo niekwestionowanej elegancji, pozostaje swojską dziewczyną. Nie przejmuje się przypisywanymi ksywkami. Nie obraża się, kiedy Ślązacy wołają na nią „krepel”. Zwłaszcza dziś jest o niej bardzo głośno, bo obchodzi święto. W związku z tym ożyły dawne plotki. W kuluarach mówi się, że chociaż nasz pączek najczęściej wpada do smalcu lub oleju, od lat jest zadurzona w maśle.