Najlepszy reporter to martwy reporter. Media stały się dziś ważniejszym celem niż żołnierze wroga

Ostatnie dwa lata były okresem, kiedy zginęło najwięcej dziennikarzy. Ponad 150 zostało zabitych, a około 200 wsadzono do więzienia. Dziennikarze zawsze byli potrzebni w miejscach konfliktów i sporów. Niezależnie od tego, jaką wizję danej sytuacji przedstawiali, to jednak nieśli informację dalej, o opisywanych sytuacjach się mówiło, często teksty i relacje miały moc sprawczą. Obydwie strony konfliktu potrzebowały rozgłosu, dlatego odznaka PRESS często chroniła przed nieprzyjemnościami. Ale to już przeszłość. Co się zmieniło?

Chęć rozgłosu
– To prawda, dziennikarze stali się celem. W Afganistanie od 2001 roku zginęło ich już więcej niż podczas II Wojny Światowej, a przecież ten drugi konflikt był nieporównywalnie bardziej intensywny, totalny – tłumaczy Marcin Ogdowski dziennikarz Interia.pl, autor bloga zAfganistanu.pl. Dlaczego tak się dzieje? – Śmierć żołnierzy NATO nie skupia już uwagi zachodnich mediów. Spowszedniała, stała się oczywista. To ledwie sucha depesza, która spływa z agencji. Zabijając dziennikarza, afgańscy rebelianci mogą liczyć na zupełnie inny efekt. Media będą o tym trąbić bez przerwy – rodzime z oczywistych powodów, pozostałe w geście zawodowej solidarności. A właśnie o taki rozgłos chodzi talibom.

Dziennikarz opowiada też o swoich początkach pracy w Afganistanie. – Kiedy zaczynałem tam wyjeżdżać, w warunkach akredytacji zapisano konieczność posiadania kamizelki z napisem PRESS. Nosiłem taką do czasu aż przekonałem się, że równie dobrze mógłbym sobie wyrysować na piersiach tarczę strzelniczą. Gdy bowiem pracuję z wojskiem, jestem dla talibów oficerem wywiadu, działającym pod przykrywką.

Możesz pisać, ale tak jak ci podyktujemy
Niebezpieczeństwo czyha na dziennikarzy nie tylko w Iranie, Afganistanie czy Syrii. Największym problemem ludzi mediów stało się to, że nie posiadają już monopolu na informację. Kiedyś tylko obecność międzynarodowego reportera gwarantowała, że relacja z danego wydarzenia obiegnie świat.

Turecki prezydent Recep Tayyip Erdoğan także nie przebiera w środkach. W Turcji dziennikarze siedzą w więzieniach. Na niedawnym spotkaniu z międzynarodowym Komitetem ds. Ochrony Dziennikarzy Erdoğan stwierdził, że globalne media są stronnicze, tendencyjne i zachowują się jak intruzi. On woli polegać na lokalnych dziennikarzach. Trudno się dziwić, w kraju, w którym można trafić do aresztu za polubienie czegoś na Facebooku, lokalne media z pewnością nie będą stronnicze ani tendencyjne. Będą po prostu prezentowały wizję rządu, a jeśli nie, to można po prostu np. odłączyć Twittera i zamknąć kogo trzeba w areszcie.

Ignorowani
Ponieważ własny dziennikarz jest lepszy niż obcy, międzynarodowi niezależni dziennikarze stracili szacunek i bezpieczeństwo. W najlepszym wypadku są ignorowani i lekceważeni, w najgorszym zabijani. W Rosji i Węgrzech media są prześwietlane na wszelkie sposoby, od kar finansowych po kampanie oszczerstw czy pokazowe procesy.