Jarosław Kuźniar bierze się za biznes i otwiera własny portal: "Skróciłem noc z czterech godzin do trzech"

Właśnie nie wiem do końca jak to jest, ale postanowiłem ostatnio skrócić noc z czterech godzin do trzech. Jak dotąd, na adrenalinie, bo mam nowy projekt i chcę go dobrze zrobić, jakoś się to wszystko udaje. Ale pewnie bateria gdzieś prędzej czy później się wyczerpie. Dziś jeden z widzów napisał: nie mogłem spać, wstałem i włączyłem Kuźniara. Zastanawiam się gdzie on ma ładowarkę do tego telefonu, bo nie może być cały czas podłączony do niego. Ale czy współcześnie da się inaczej? Nie wiem właśnie...

Cztery godziny to już jest ta lepsza wersja. [śmiech]

Wiesz co... Ta moja dodatkowa aktywność, nie ujawniona przeze mnie tak głośno jak teraz trwa już trzy lata. Pierwsze pieniądze z "X-Factora", które były większe niż co miesiąc z TVN24, postanowiłem zainwestować. Myślałem że będzie szybszy zwrot z tej inwestycji, ale uznałem, że sama nauka tego biznesu jest dla mnie ciekawsza niż zysk.

Nie, poszedłem wtedy do ludzi, którzy pozwolili mi napisać biznes plan biura podróży. Miało to być miejsce dla osób, którzy znudzą się lataniem na wakacje samolotem, gdzie jest 200 osób i powiedzą: Wie pan co, my już nie chcemy w 200, tylko w 20 osób, albo nawet sami. Nie wiemy tylko, jak się za to zabrać. I my wtedy piszemy im własny plan, aby bez otwierania przewodnika wiedzieli gdzie dolecieć, zamieszkać itd. To będzie dla nich uszyte.

Czytałem kiedyś wywiad z szefem Rainbow Tours. Twierdził, że Polacy boją się ruszyć w świat, bo często nie znają języka angielskiego, a będąc za granicą, musieliby o coś dopytać. Rzeczywiście, część osób szuka wycieczek, gdzie przewodnik rozłoży parasolkę i powie: za mną! Mnie to męczy.

Raz, zaraz po tym jak przyjechałem do Warszawy. Pracowałem wtedy w Programie Trzecim i pojechałem na zorganizowaną wyprawę z biurem podróży na Cypr. Teraz jest to oczywiste i sam muszę mówić swoim klientom, że za pokój jednoosobowy jest dopłata. Ale wtedy pomyślałem: Wow! 890 i lecę na Cypr. I wylądowałem w pokoju z facetem, który kiedyś montował w tym kraju windy, miał wypadek i wrócił na proces.

Przemysł turystyczny w Polsce przez całe lata przyzwyczajał ludzi do tego, że nic nie muszą. Wszystkie reklamy biur podróży sprowadzają się do tego, że masz piękny basen, dzieci nad tym basen, a ty pijesz w barze. Ja chciałbym, aby to było bliższe podróży niż wakacjom.

Biuro podróży było i jest. Mam też plan, aby prowadzić grupy turystyczne. Wyobrażam to sobie, że z nimi jadę jako przewodnik, opowiadacz historii i zabieram ze sobą kogoś, kto żył w danym miejscu parę lat. Najbliższy taki wyjazd będzie na Syberię i pojedzie z nami Michał Książek, który na Syberii mieszkał. Zna język jakucki, zna język rosyjski. Ma stamtąd żonę, studiował tam. Taka osoba opowie nam o rzeczach, o których nigdzie nie przeczytamy, chyba że w jego książce. Nauczy nas tego świata w głębszy i fajniejszy sposób.

Mam też fajnego kandydata na wyprawę czerwcową na Islandię. Będzie to Tomek Wasilewski z TVN Meteo, który jest geografem i zna każdy kawałek ziemi. Gdy wszyscy myśleli o tym kraju w kontekście wulkanów i uziemionych samolotów, Tomek rozumiał, dlaczego to tak działa. Chciałby, aby to były podróże, które dają ludziom wiedzę.

Chcę, aby to było miejsce w sieci do czytania o podróżach, do inspirowania się podróżami. Abyś mógł wejść na tę stronę i dowiedział się o świecie najwięcej jak możesz, a później sam pojechał go oglądać. Chciałbym, aby ostatecznie był to portal podróżniczy. Myślę, że w ciągu miesiąca - dwóch będzie tam zakładka video. Mam zgodę szefa, aby osobiście przeprowadzać rozmowy z podróżnikami. Każdą wyprawę, którą zrealizujemy pokażemy na zdjęciach i filmie. Chciałbym też, aby to była przestrzeń, w której będą publikować ludzie z fajną podróżniczą historią. Mogą to zrobić u nas, a ja gwarantuję im grupę odbiorców, do których potrafię dotrzeć.

Nie wiem, czy zgłosiłoby się więcej fanów czy antyfanów. Wszyscy będą mogli się zapisać na taką wyprawę. Trochę jeździłem sam po świecie i wydaje mi się, że można pokazać ludziom, iż można inaczej.

Ktoś dziś do mnie napisał: Panie Jarku, jakie ma pan wysokie ceny. Ktoś inny był zdziwiony, że podróż po USA wyczyściła mu portfel. Podróż nie zawsze może być tania, ważne by nie dać się oszukać. Ułatwiamy to. Na przykład na Islandię można dostać się tanio, ale to nie jest akurat najdroższy wydatek, bo paliwo, życie - wszystko tam jest drogie. Pewne rzeczy, które są poważniejsze, głębsze, inne, bardziej indywidualne, zawsze kosztują więcej.

Bez takiego człowieka jedziesz i cały czas masz ten sam krajobraz, tym bardziej zimą. Masz biały ocean. A taki człowiek mówi, że teraz mijamy granicę Europy i Azji, że tędy wracali syberyjscy zesłańcy. Taka wycieczka nie musi być jedynie piciem na pokładzie transsyberii, choć to fajnie napić się z Rosjanami czy handlować kabanosami.

Niekoniecznie. Na Syberię jedzie na przykład sympatyczna pani doktor z uniwersytetu. Celuję w osoby, które chcą przeżyć "coś innego" w innej grupie. To jest w jakimś sensie wyrwanie się. Praca w korporacji polega na robieniu wielu rzeczy bardzo automatycznych, a tutaj nie ma czasu na takie rzeczy. Trzeba ze sobą rozmawiać. To nie wyjazd integracyjny, na który jedziemy aby się razem napruć i leżeć po rowach w Jakucku, tylko czegoś się dowiedzieć.

Siedzimy przy stole, więc nie widzisz, że cały czas moje nogi chodzą pod stołem. Mi to pozwala się skoncentrować, ale moich współpracowników szlag przez to trafia.

No ale jak to zrobić... Mam tyle rzeczy na głowie, że nie kontroluję tego. A co do bycia nakręconym, podoba mi się to, że pracuję w mediach od tylu lat i niby dużo wiem, ale teraz okazuje się, że stworzenie strony internetowej, która przez lata była witryną biura podróży, jest wyzwaniem. Uczę się nie tylko technologii, ale i biznesu. Nadszedł w końcu czas, kiedy muszę się zamknąć i kogoś posłuchać, bo część z tych nowych rzeczy to dla mnie czarna magia.

W moim przypadku dwie pasje będą się uzupełniały. Materiały w portalu będą miały charakter dziennikarski - filmy i wpisy. Mam też nadzieję, że przyjdzie moment na rynku medialnym, że liczba osób, które usiądą przed komputerami, by obejrzeć fajny film podróżniczy, będzie taka sama, jaka byłaby przed telewizorem. Przecież już dziś telewizję oglądamy na tabletach i komórkach.

Nie [śmiech]. Ja jestem ósmy rok od czwartej na nogach dzień w dzień. To jest fizycznie bardzo wykańczające, dlatego jeśli tylko mogę oddać się czemuś innemu, co zmusza mnie do myślenia o innych rzeczach, kontrolowania pracowników itd, nabieram oddechu. To daje mi siłę, by iść rano do roboty. Może bardziej zmęczony, ale innymi rzeczami.

Nie chciałbym znikać z telewizji. To jest coś, co już tak długo trwa, i chciałbym to jakoś łączyć. Jestem po rozmowie z szefem i wiem że to nam się uda zrobić. Wiadomo, że czasem będę musiał ruszyć w jakąś wyprawę i przez chwilę nie będzie mnie na antenie, ale to jednocześnie korzyść dla telewizji. Będę przywoził materiały, które będziemy mogli pokazywać naszym widzom.

Co do Tomka Sekielskiego, to jest bardzo podobna sprawa. Pisze książki i stwierdził: kurcze, dlaczego nie zrobić z tego czegoś jeszcze dla ludzi. Wydawał książki u innych, a teraz będzie u siebie. To podobne myślenie do mojego.

W cenie są ludzie, którym coś się nie udało, bo są mądrzejsi o te doświadczenia. Ja mniej ryzykuję, bo gdybym musiał ze swojego podróżniczego biznesu wykarmić rodzinę, to pewnie byłbym w większym stresie i popełniał więcej błędów. A ja mam do tego dystans, bo zarabiam w telewizji. O biznesie podróżniczym mówi się, że jest trudny. Wydawniczy też, a jednak to robimy.

Nie, dlaczego? Myślę że takie działania uwiarygadniają dziennikarza. Jak jedziesz do Brazylii to czytasz, że są tam niebezpieczne fawele, a na miejscu dotykasz tego wszystkiego i okazuje się, że to wygląda zupełnie inaczej. Powrót do studia telewizyjnego i opowiadanie o tym ma wartość. To nie kryzys, a raczej szukanie czegoś co sprawi, że nikt nie będzie mógł mi zarzucić, że wszystko jest robione po wierzchu.

Widzisz tą kolejkę do sushi? Niesamowite...

Nie każdy jest tym dziennikarzem, o którym myślimy... Pozdrawiamy go serdecznie. Ale dwa piętra pod nami jest punkt sprzedaży sushi, do którego jest ogromna kolejka. Ja nie jadłem nigdy sushi w Polsce.

Próbowałem w Japonii. Planowałem, że pójdę na słynną licytację tuńczyka i zobaczę, jak to w rzeczywistości działa. Zrobiłem to zaraz po przylocie. Wstałem o czwartej, pojechałem na targ i pukam do bram, a okazało się, że trafiłem na święto. Nie wiedziałem co ze sobą zrobić, ale na szczęście już o czwartej były tam otwarte bary sushi. Kupiłem pół litra japońskiego piwa i porcję sushi.

Tak, trzy dni później. Czekałem godzinę na wejście, a sama licytacja trwała jakieś 20 minut. W Polsce nie miałem okazji by spróbować. Tym bardziej nie możemy odstawać, musimy tam iść! [śmiech]

Rozmawiałem o tym ostatnio z szefem. Ale nie ma sensu robić niczego nowego dziś, bo ludzie coraz częściej oglądają telewizję rano niż wieczorem. Tendencja jest taka, że otwierasz playera na tablecie i samemu robisz ramówkę. A rano ludzie traktują telewizję jak radio, są z nami dłużej, bliżej. Mam wzrost oglądalności. Mojemu Zespołowi udało się zbudować przestrzeń, której mimo fizycznego zmęczenia, nie ma co porzucać.

Ja nie wiem, gdzie jest ta granica. W amerykańskim radiu jest taka zasada, że masz ludzi, którzy rano rozkręcają ci dzień. To są twoi najważniejsi ludzie, więc wykorzystujesz ich maksymalnie, ale w którymś momencie musisz im odpuścić. Dać żyć. Zmieniasz im porę pracy, a po jakimś czasie oni wracają rano. U nas to trudno zrobić, bo widz się przyzwyczaja i trudno go zostawić. Ja mało sobie wyobrażam siedzenie cały dzień w firmie, żeby wieczorem mieć swoje 20 minut.

Myślę, że fajnie byłoby wykorzystać publiczność w studiu do rozmów politycznych. Takich, które pasują do TVN24. Aby to było zderzenie polityków i widzów.

Nie chciałbym, żeby to była młodzież, bo głosy samej młodzieży wykoślawiają obraz. Z nimi jest tak, jak z głosowaniem na Korwina. W sondażu powiedzą, że zagłosują, później tego nie zrobią, wcześniej zagłosują na Palikota, aby go za chwilę znienawidzić. Zrobiłbym w studiu ciekawy miks pokoleniowy, żeby było jak najwięcej interakcji. Nie wiem kiedy nam się to uda zrobić, ale może do tego dojdziemy.