Słynną mapę Warszawy stworzył słoik. "Lubimy żyć schematami, tak jest prościej"

Trochę tak. Przyjechałem do Warszawy trzy lata temu i dziś wiem o niej mniej więcej tyle, co jest na tej mapie.

Uwielbiam! Dzięki niej spełniłem swój słoiczy sen – już nie jestem barmanem, awansowałem do świata reklamy, o czym marzyłem od czasu rzucenia studiów.

To było zrządzenie losu. Trochę nie miałem innego wyjścia, musiałem się tu przeprowadzić. To był typowy wyjazd za pracą.

Takie mam poczucie humoru. Nie powiedziałbym jednak, że jest zgryźliwa – raczej uszczypliwa.

Rodowici warszawiacy, z dziada pradziada są oczywiście oburzeni, bo jak tak można mówić o dzielnicy, w której mieszkają od lat? Wydaje mi się, że ci ludzie mają jakiś problem ze swoją identyfikacją. Kiedyś mieszkałem w Krakowie i rodowici mieszkańcy tego miasta krzywo patrzyli na przyjezdnych, którzy zabierają im miejsca pracy. Miasto bardzo silnie określa człowieka – mamy warszawiaków, krakowiaków czy poznaniaków i dobrze wiemy, kto z kim się nie lubi. A przecież ci ludzie w miastach skądś się muszą brać – nie ma rodów, które zamieszkują je od średniowiecza.

Mógłbym stworzyć mapę Rzeszowa, ale niewiele już z tego miasta pamiętam. O Poznaniu napisałbym „jeden wielki ziemniak”, bo mniej więcej tyle wiem, Wrocław – mekka studentów, Łódź – Detroit. Dlatego zrobiłem wcześniej mapę Polski – na podstawie własnych doświadczeń z różnych miast albo rozmów z ich mieszkańcami.

Tyle, że zrobili je sami internauci, nie mam z tym nic wspólnego (śmiech).

Żyjemy w czasach, w których tak naprawdę sami siebie parodiujemy. Poza tym, każdy stereotyp ma pokrycie w rzeczywistości, jest w nim jakieś ziarenko prawdy. Jeśli nam odpowiada takie uogólnianie, to nie widzę w tym problemu. To zresztą nie dotyczy tylko miejsca zamieszkania czy pochodzenia. Stereotypy, zwłaszcza prześmiewcze, są potrzebne. Gdybyśmy byli bardzo poważni, to nienawidzilibyśmy się jeszcze bardziej niż teraz. A tak przynajmniej lubimy się nienawidzić.

Social media to potwór, który rządzi się własnymi prawami. Wszyscy jesteśmy millenialsami, którzy mają niewiele czasu na poświęcenie czemuś uwagi. Mnie się w ogóle nie chce czytać artykułów, wolę obrazki z prostym tekstem, infografiki, bo to nie zabiera zbyt wiele czasu z mojego życia, a całą resztę jestem w stanie sobie dopowiedzieć. Nie chce mi się czytać całych szpalt tekstu, jestem leniem (śmiech).

To jest śmieszna historia. W ubiegłym roku byłem w dość burzliwym związku z dziewczyną, dziś już byłą dziewczyną. Pewnego wieczoru, po tym, gdy strasznie się pokłóciliśmy, pomyślałem: „No dobra, ja już te wszystkie twoje zagrywki znam, podobnie zachowuje się reszta kobiet, może więc pokażemy to światu w prześmiewczy sposób”. Wychodzę z założenia, że jeżeli coś się pokazuje jako publicznie nieakceptowalne, to w ludziach pojawia się obronna reakcja, żeby w sobie tego nie zmieniać. Taka była pierwotna myśl, może nie do końca się to udało, a profil zaczął żyć własnym życiem. Muszę jednak dodać, że do jego stworzenia zainspirował mnie kawałek „Będziesz ze mną chodzić” zespołu Mojapołowa. Ludzie lubią żyć schematami – tak jest prościej.

Pierwotnie próbowałem podszywać pod kobietę. Miał to być meta-sarkastyczny żart, żeby pokazać, że kobieta umie żartować z samej siebie (bo w rzeczywistości nie zawsze tak jest).

W Polsce jesteś łysym prawicowcem albo lewackim motłochem. Samego siebie stawiam gdzieś pomiędzy – i tu, i tu są wartości, które popieram i te, z którymi nie mam nic wspólnego.