"Nie wypada odmówić schabowego". Muzułmanie na niby, czyli o Polakach, którzy porzucają islam

Wspólnoty muzułmańskie w całym kraju mają więc się z czego cieszyć. Problem w tym, że istnieje też druga strona tego zjawiska. Wśród tych, którzy przyjmują nową wiarę, wiele jest osób, które muzułmanami stają się tylko teoretycznie. Częścią z nich kieruje czysta ciekawość i chęć wyróżnienia się. Inni przyjmują wiarę z autentycznej potrzeby, ale szybko przegrywają z nieprzyjazną islamowi polską rzeczywistością. Jedni i drudzy muzułmanami przestają być w mgnieniu oka.

Takich historii jest wiele i powtarzają się we wszystkich miastach, gdzie wyznawcy islamu zaznaczają swoją obecność. – Zdarzają się osoby, które rzeczywiście początkowo mają duży zapał, a za chwilę im mija. Ja mam nadzieję, że nie na pokaz przyjmują islam. Brakuje im silnej woli – mówi naTemat Agnieszka Amatullah Wasilewska, muzułmanka z Warszawy.

"Na pokaz" to jedna motywacja, ale prawda jest taka, że praktykowanie islamu jest dużo trudniejsze niż decyzja o wypowiedzeniu szahady. Konwertyci, często z rodzinami zakorzenionymi w chrześcijańskiej tradycji, już po "chrzcie" w meczecie zaliczają bolesne zderzenie z codziennością. Problemy zaczynają się już na podstawowym poziomie - obowiązku modlitwy pięć razy dziennie. Potem są kolejne kolizje - związane z pracą czy codziennymi zwyczajami.

– Dziewczyny boją się przyznać bliskim o swojej decyzji, a to wiadomo, że prowadzi jedynie do zboczenia ze ścieżki prostej. Bo nie ma jak się w domu pomodlić, bo nie ma jak odmówić mamie zjedzenia schabowego, bo trzeba iść do kościoła przynajmniej w te ważniejsze święta. Ludzie mówią, że ufają Bogu, a jednak obawiają się o stratę pracy, o niezrozumienie ze strony społeczeństwa – podkreśla Wasilewska.

– Jest wielu konwertytów, którzy są nastawieni fanatycznie i dla których zetknięcie się z rzeczywistością stanowi dużą tramę. M.in. przez ubiór i inne wymyślone wymogi fundamentalistów – przekonywał.

– Prawda jest też taka, że większość konwertytów tego nie wytrzymuje i po przygodzie z islamem albo wraca do religii katolickiej albo po prostu porzuca wiarę. Jeśli są w islamie, to najczęściej z radykalizmem. Tak jak mówi się o katolikach bardziej papieskich niż papież, tak konwertyci są bardziej muzułmańscy niż kalif – skwitował.

Można jednak pokusić się o wniosek, że przytłaczająca większość nawróconych pozostaje przy islamie. To takie osoby jak Krystyna Ayah Kalińska, muzułmanka ze stolicy, która szahadę wypowiedziała kilka tygodni temu. Myśl o przejściu na islam pojawiła się u niej po powrocie z kolejnego wyjazdu do Dubaju. Zaczęła czytać, oglądać, pytać i obserwować. Potem była decyzja i strach przed reakcją otoczenia.

– Byłam pewna, że islam to właściwa religia i nie mogłam dłużej tkwić w tym stanie zawieszenia pomiędzy religią, którą nadali mi rodzice a religią, którą sama mnie odnalazła. Najbardziej bałam się powiedzieć o mojej decyzji rodzinie, która się w końcu dowiedziała w samo święto Wielkanocy. Wiedziałam, że dla nich to będzie oznaczało odrzucenie wszelkich tradycji rodzinnych oraz kościelnych, które są u nas obecne. Dla mnie to także bardzo trudny krok, bo to oznacza usunięcie na stałe z mojego życia wszystkich rodzinnych świat chrześcijańskich, które się u nas w Polsce obchodzi, jak Wigilia czy Wielkanoc – opowiada w rozmowie z naTemat.

Krystyna musiała odpowiadać na pytania, czy zdaje sobie sprawę, jak bardzo wiara utrudni jej życie w Polsce. Przekonuje, że zdaje.

Nie wyobrażam sobie, aby presja otoczenia mogła mnie zmusić do odejścia od islamu Jestem muzułmanką, to oznacza, że wiem, iż Bóg ma dla mnie jakiś swój plan i będzie testował siłę i prawdziwość mojej wiary, abym mogła zostać przyjęta do raju w Dniu Sądu. Takim testem może być właśnie otoczenie, które uważa, że powinno mnie ostrzec przed moją własną wiarą i będzie starało się mnie odwieść od islamu.