Reklama.
Reklama.
Reklama.
Polacy mogli sprawić, że II wojna światowa skończy się po miesiącu. Zabrakło jednej decyzji
Gdyby późną jesienią 1918 roku, świeżo po zakończeniu Wielkiej Wojny – konfliktu, jakiego nie znał ówczesny świat – ktoś powiedział, że pokój utrzyma się ledwie dwie dekady, zostałby uznany za szaleńca. Nowa światowa tragedia stała się jednak faktem. Trwała prawie 6 lat i kosztowała życie miliony osób. A mogła skończyć się... po miesiącu.
Reklama.
To nie mrzonka – historia pełna jest przykładów na to, że armia pozbawiona wodza bije się słabo, jeśli w ogóle nie rezygnuje z walki. Nie wiadomo więc, co stałoby się z Niemcami, gdyby ich przywódca Adolf Hitler zginął już kilka tygodni po wywołaniu wojny. Marzenie o tysiącletniej Rzeszy prysnęłoby nie po 12, jak było w rzeczywistości, ale po 6 latach. Czy ktoś odważyłby się realizować zbrodnicze pomysły, gdyby dyktator osierocił swój naród?
Hitler triumfuje w Warszawie
Na to pytanie rzecz jasna odpowiedzieć nie sposób, ale wtedy – w październiku 1939 roku, naprawdę zaistniała sposobność, aby zmienić bieg dziejów. Wojna trwała dopiero od miesiąca, na Zachodzie nikt jeszcze nie przystąpił do walki, biła się za to Polska i to z dwoma wrogami – Niemcami i Związkiem Sowieckim. Nie było szans na zwycięstwo, choć polscy żołnierze walczyli do ostatka. Broń złożyli dopiero pod Kockiem 6 października, gdy skończyła się amunicja...
Na to pytanie rzecz jasna odpowiedzieć nie sposób, ale wtedy – w październiku 1939 roku, naprawdę zaistniała sposobność, aby zmienić bieg dziejów. Wojna trwała dopiero od miesiąca, na Zachodzie nikt jeszcze nie przystąpił do walki, biła się za to Polska i to z dwoma wrogami – Niemcami i Związkiem Sowieckim. Nie było szans na zwycięstwo, choć polscy żołnierze walczyli do ostatka. Broń złożyli dopiero pod Kockiem 6 października, gdy skończyła się amunicja...
Gdy nasi gdzieś na Lubelszczyźnie dopiero wędrowali do niemieckiej niewoli, w Warszawie porządkowano miejską przestrzeń po niespotykanym wydarzeniu. Niecodziennie można było przecież oglądać samego Hitlera, jadącego w odkrytej limuzynie. I to na ulicach polskiej stolicy! Ten jeden jedyny raz, gdy führer "gościł" w Warszawie, mógł okazać się dla niego zgubny. Innymi słowy: to mógł być jego ostatni dzień życia.
Dyktator przybył do zrujnowanego miasta z nie byle powodu. To tu bowiem, w sercu Polski, zamierzał świętować zwycięstwo nad "podludźmi", za jakich uważał m.in. Słowian. Mniejsza o to, że gdy Hitler przyleciał na Okęcie – przed południem 5 października – trwały jeszcze ostatnie walki pod Kockiem. Najważniejsze dla dyktatora było zadrwienie z Polaków oraz pokazanie się w roli zwycięskiego wodza.
W tym celu na ulicach Warszawy urządzono wielką defiladę Wehrmachtu. Główne arterie szczelnie odgrodzono, przystrojono flagami ze swastykami, a okolicznym mieszkańcom zakazano nawet zbliżania się do okien. Powód był wiadomy – uroczystą paradę odbierał sam Hitler. Aby zapewnić mu bezpieczeństwo, nie poinformowano publicznie o przylocie pierwszego obywatela Rzeszy.
Honorowa trybuna nazistowskich oficjeli, z wodzem na czele, mieściła się w Alejach Ujazdowskich. Błyszczące stalowe hełmy żołnierzy niemieckiej 8 Armii, która przed tygodniem – 28 września – ostatecznie zdobyła Warszawę, musiały robić wrażenie. Hitler był wyraźnie zadowolony. Skąd miał wiedzieć, że właśnie ktoś, na dodatek z pokonanej Polski, zechce pozbawić go życia...
Pół tony trotylu dla wodza
Polacy planowali popsuć Niemcom radosne świętowanie. Byli dobrze zorganizowani, jeszcze w ogniu walk o oblężone miasto, 27 września, powstał zalążek Polskiego Państwa Podziemnego. Służba Zwycięstwu Polski, poprzedniczka Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej, wydała rozkaz: przygotować zamach na sprawcę polskiej katastrofy narodowej.
Polacy planowali popsuć Niemcom radosne świętowanie. Byli dobrze zorganizowani, jeszcze w ogniu walk o oblężone miasto, 27 września, powstał zalążek Polskiego Państwa Podziemnego. Służba Zwycięstwu Polski, poprzedniczka Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej, wydała rozkaz: przygotować zamach na sprawcę polskiej katastrofy narodowej.
Wszystko było ponoć dopięte na ostatni guzik, Polakom początkowo sprzyjało nawet szczęście – limuzyna Hitlera przejechała Nowym Światem, kierując się na Plac Piłsudskiego (Niemcy przemianowali go później na... Plac Adolfa Hitlera). I nic.
Zabrakło jednej decyzji
Bomby nie wybuchły, choć ich siła rażenia byłaby ogromna. Zawiodła komunikacja między autorami planu zamachu, na miejsce nie zdołał dotrzeć wskutek niemieckiej blokady mjr Niepokólczycki, a człowiek, który miał dokonać detonacji, zawahał się. Możliwe, że w ogóle nie rozpoznał jadącego przez Nowy Świat Hitlera, a nie chciał ryzykować – siła rażenia eksplozji byłaby bowiem ogromna.
Bomby nie wybuchły, choć ich siła rażenia byłaby ogromna. Zawiodła komunikacja między autorami planu zamachu, na miejsce nie zdołał dotrzeć wskutek niemieckiej blokady mjr Niepokólczycki, a człowiek, który miał dokonać detonacji, zawahał się. Możliwe, że w ogóle nie rozpoznał jadącego przez Nowy Świat Hitlera, a nie chciał ryzykować – siła rażenia eksplozji byłaby bowiem ogromna.
Gdyby misternie przygotowany plan doczekał się realizacji, III Rzesza pogrążyłaby się w żałobie. Możliwe, że wojna skończyłaby się wiele wcześniej, choć Niemcy mogliby też poważnie ukarać warszawiaków. Nic nie jest pewne, choć wtedy – wczesną jesienią 1939 roku – to Polacy mieli w rękach los człowieka, który później zdecyduje o śmierci milionów. Zabrakło być może kilku sekund...
Napisz do autora: waldemar.kowalski@natemat.pl
Reklama.
Ksawery Świerkowski, świadek defilady(...) niespodziewanie ujrzałem Hitlera. Ubrany w płaszcz politischer leitera, miał po prawej młodego adiutanta. Hitler blady, o mocno zagryzionych ustach, zrobił na mnie wrażenie histeryka, zmęczonego i całkowicie zobojętniałego na wszystko, co się wokół niego dzieje.
Jan Nowak-Jeziorański, "kurier z Warszawy"Trudno dziś zgadnąć, jak potoczyłaby się wojna, gdyby nie ta jedna sekunda wahania. Pewne jest tylko, że gdyby Hitler z całym otoczeniem zginął w tym momencie, Niemcy wyładowaliby całą furię na bezbronnej ludności Warszawy i pokonanego kraju. Trudno sobie wyobrazić rozmiary masakry, od której dzielił jeden ruch ręki.