"Kobiety są uczone wiary w miłość od pierwszego włożenia"– Marta Płusa o seksie Polek i Polaków

Tak, jestem wściekła. Książka jest zbiorem moich obserwacji. Wiele sytuacji w niej opisanych jest wziętych z rzeczywistości. A ta odbiega od realiów, przedstawianych w powieściach dla kobiet.

Nie jest tak tragicznie, ale ta ciemna strona zdecydowanie bardziej mnie interesuje. Mam już dosyć słodko-pierdzącej tzw. literatury kobiecej. Moja książka jest przeciwwagą.

Łatwo. Ale jako facet. Zajmuję się recenzowaniem książek i mam bliski kontakt z wydawnictwami. Dlatego odpisywali mi szczerze. Zwykle brzmiało to tak: "Marta, to super powieść, ale gdyby została napisana przez faceta". Kobiety po pierwsze: nie piszą o seksie w ten sposób, a po drugie: nie chcą czytać o takim seksie. Brudnym i wyzbytym z uczuć. Dlatego proponowano mi, żebym napisała pod pseudonimem.

Nawet zastanawiałam się, czy nie stać się na potrzeby tekstu Marcinem, ale potem olśniło mnie, że przecież nie chcę pracować na męskie nazwisko. Znowu wyszłoby na to, że tym światem rządzą mężczyźni.

Zgadza się. Świadomość, że to facet opisał takie bezduszne modliszki, dodałaby całemu tekstowi charakter oskarżenia. A nie o to chodzi. Kobieca seksualność jest traktowana zdecydowanie bardziej restrykcyjnie niż męska. Zauważ, jak wielkie kontrowersje wzbudziła "Nimfomanka", która odnosiła się do kobiecych potrzeb. A jakim uznaniem cieszył się „Wstyd”, w którym była mowa o mężczyźnie uzależnionym od seksu.

Jedno z większych wydawnictw odpisało mi, że gdyby książka została utrzymana w konwencji „Seksu w wielkim mieście”, to z chęcią by ją wydali. Ale ja się pytam: ile można?! Współczesna i niezależna kobieta w takich powieściach to określenie tożsame z „kobietą, która lata w szpilkach”. A jednak nie na tym to polega.

Olga bardziej wierzy w to, co napisał o niej portal plotkarski, a nie w to, że jej facet sprowadza kochanki do domu. To kolejny problem. Nie trzeba być znaną Olgą, żeby projektować sobie życie, które wygląda z zewnątrz jak bajka. Mamy portale społecznościowe, na których możemy kreować jakiś obraz swojego życia, często daleki od rzeczywistości. Dopieszczamy tę sferę, która jest wystawiona na pokaz. Nie dbamy o to, co w środku.

Mamy bardzo dużo możliwości kontaktu, telefon zawsze przy sobie, na nim liczne komunikatory. Mimo to, mam wrażenie, że właśnie kontakt wychodzi nam najsłabiej. Trudno nam się porozumieć.

Tylko czy one chcą tej głębszej relacji? Uważam, że kobiety często mylą biologię z uczuciem. A przecież nie każdy seks musi kończyć się długoletnim związkiem i szczęśliwą rodziną. Kobietom się wmawia, że powinny wierzyć w miłość od pierwszego włożenia. Uważamy, że jeśli będziemy bierne i uległe (jak chociażby w "50 twarzach Greya") to będziemy szczęśliwe w związku. To mit.

A ja właśnie uważam, że nie ma powodu do wstydu, bo antykoncepcja awaryjna jest właśnie dla tych bardzo rozsądnych dziewcząt, które myślą o swojej przyszłości i są bardzo ostrożne.

Zupełnie nie rozumiem dlaczego nie tłumaczy się dziewczynkom tej biologii. Chociażby właśnie na lekcjach przygotowania do życia w rodzinie, zamiast opowiadać dyrdymały, że zużyta prezerwatywa ląduje w koszu z nienarodzonym bobasem w środku. Uważam, że na takich zajęciach powinno się mówić wprost: Nie uprawiajcie seksu z byle kim, chwilę po stosunku partner będzie wam się wydawał kimś wyjątkowym, ale to tylko ułuda. Zaczyna się wydzielać oksytocyna, serotonina – hormony przywiązania. Co gorsza, one są uzależniające. Bez świadomości, że tak się dzieje, kobieta może stracić czas z facetem, który naprawdę nie jest tego wart.

Tak. Kobieta powinna być szczęśliwa dlatego, że ktoś ją przytula, że chce z nią być, że w ogóle ktoś ją chce. Wartościujemy się przez pryzmat tego, czy wzbudzamy czyjeś zainteresowanie. Jest ogólne przekonanie, że jeśli ktoś nas porzuca, to jest to nasza wina. Jesteśmy niedowartościowane i niespełnione, kiedy w wieku 30-40 lat nie mamy partnera. Postronni myślą: "Coś z tą dziewczyną musi być nie tak, bo nadal ktoś jej nie chce". Nikt się przecież nie zastanowi: " A może ona kogoś nie chce".

A najśmieszniejsze jest to, że polscy faceci to w większości typowi Janusze. Z wielkimi brzuszkami, ubrani byle jak, niedbający o siebie. Co gorsza, wyobrażają, że każda mu ulegnie. Kiedyś mnie mijał taki obrzydliwy typ w wyciągniętym t-shircie. Toczy się w tych swoich cichobiegach i czarnych skarpetach podciągniętych do połowy łydki i ciumka na mnie. Ja bez okularów, zdezorientowana, myślę sobie: on na mnie tak ciumka?! W końcu mnie zaczepił, a ja bezczelnie wyparowałam: zrzygam się na pana!

Wit, który ma problemy emocjonalne nie rozumie, dlaczego Nataria nie docenia jego starań. On chce z nią być, chce mieć z nią dziecko, tłumaczy jej, że z takim facetem u boku zajdzie daleko. Nie rozumie, jak ona może nie doceniać faktu, że on ją chce, kiedy może mieć każdą inną.

Bo kobiety się wybiera, a one nie powinny grymasić, tylko cieszyć się z tego, że zostały zauważone. Mamy XXI wiek, a ja cały czas się czuję jak w średniowieczu.

Ilu czytelników, tyle recenzji. Ludzie nie godzą się na Natarię, która nie chce poważnego związku i rodziny. Podejrzewają, że jest chora psychicznie. Bo kiedy mężczyzna nie chce zobowiązań, to jest wesołym kawalerem, bon vivantem. Ale kiedy ta sytuacja dotyczy kobiety, to coś z nią musi być nie tak.

Kobiecie się spieszy, pogania ją biologia. Mężczyzna może szukać, ile chce. Podobnie, kiedy facet ma jedną, dwie, trzy kobiety. Pociesza się nimi, kiedy ma depresję – to jest akceptowalne społecznie. U kobiety absolutnie nie. Najwięcej agresji wzbudza Nataria, która zachowuje się jak facet. Nie szuka miłości, szuka orgazmu.

Zgadza się. Stawia się znak równości – kobieca literatura i głupsza literatura. Starałam się odejść od standardów takiego czytadła. Ludzie mówią, że ta książka jest brudna, wulgarna. Rzeczywiście, nie zamieszczam w niej opisów typu: "rozchyliła swoją muszelkę" albo "płonęły jej lędźwie". Kiedy recenzowałam książki o seksie, to miałam wrażenie, że autorzy korzystają z jakiejś bazy określeń. Jak po raz kolejny czytam, że „miała dreszcze” to mam ochotę krzyknąć do autora, żeby może dał jej jakąś tabletkę, bo dziewczyna ewidentnie ma gorączkę.

Moje bohaterki nie używają subtelnych określeń, ale to też dlatego, że tych subtelnych po prostu nie ma.

O seksie pisze się albo bardzo infantylnie, albo anatomicznie, albo wulgarnie. Nie ma nic pośrodku. Język kształtuje rzeczywistość i - jeśli w leksyce nie ma miejsca na coś pomiędzy - to nie ma tej sfery, dzięki której możemy pokazać, że seks to jest wyjątkowa rzecz. Ale nie trzeba jej sprowadzać do sfery sacrum, z którą należy czekać do ślubu. Nie można jednak też określać jej jako coś najgorszego.

W domu się nie dyskutuje na takie tematy, a w szkole przychodzi obca pani, a w moim przypadku to był ksiądz, który prawił herezje dotyczące sfery intymnej, która przecież z założenia powinna być mu obca. Nie mówi się kobietom, że jeśli mają potrzebę seksualną, to nie muszą od razu szukać męża.

Wciąż pokutuje kompleks Madonny i dziwki. Gdy dziewczyna prześpi się z facetem, a on potem nie chce z nią być, to ona od razu czuje się gorsza. Określa się ją mianem puszczalskiej. A w sytuacji odwrotnej, kiedy to ona miała ochotę na jednorazowy numerek i z partnerem nie chce mieć potem nic wspólnego, to mówi się, że zachowała się jak sucz. Zawsze jest na straconej pozycji. Jedyny akceptowalny społecznie seks w wykonaniu kobiety, to ten zwieńczony małżeństwem i licznym potomstwem.

Gdy czytają tę książkę, to mówią, że jest dobra. Że dobrze się ją czyta. Podobają im się sceny seksu, mówią, że są świetnie opisane. Ale dziwą się, że kobieta też może tak przedstawić cielesność.

Kiedy rozmawiam z mężczyznami o seksie, to szybko pojawiają się dwuznaczne sugestie. Są podejrzenia, że miałam trzydziestu partnerów, lubię trójkąty, zoofilię, nekrofilię, zrobię to z każdym i gdziekolwiek. W drugą stronę to tak nie działa. Nawet najgorszy karakan ma wygórowane oczekiwania, co do partnerki. Bo z paszteciarami przecież nie będzie się kochał. Tradycyjne pytania ludzi, którzy do mnie się zwracają po przeczytaniu książki czy mojego bloga "Marta czy ty jesteś nimfomanką?". Czy ktoś zadaje tego typu pytania seksuologom? Facetom, którzy gadają o swoich podbojach? Czy jest coś takiego jak facet nimfoman? To przecież pleonazm. Dlatego moja książka wywołała emocje, często opór, nieprzyjmowanie do wiadomości, że takie bohaterki, jak te, które opisałam, mogą istnieć. Że taki seks mogła opisać kobieta.