Bycie dobrym tatą to nie wstyd!

Matka nie zachodzi w ciążę sama i nie rodzi dziecka sobie, tylko jest ono wspólnym członkiem tej samej rodziny. Dziś „biedny Michał” nie żałuje ani minuty, którą poświęcił swojemu synkowi, bo się kochają. Są przyjaciółmi. Mają wspólne zainteresowania i robią „chłopackie” rzeczy, za którymi ja nie przepadam. Wiercą dziury w ścianie, wieszają obrazy, jeżdżą na zakupy do Praktikera czy Obi i skręcają kolejne meble. Mało tego, dziś Teodor chce zasypiać tylko z tatą, bo mama go rozprasza, a tata – spokojniejszy, jest najlepszym kompanem do „lulania”. To cudownie patrzeć na nich, jacy są do siebie podobni i jak się dobrze razem dogadują. Smażą omlety na śniadanie, gotują makaron na obiad, pieką ryby na kolację, jeżdżą po zakupy, bo syn patrząc na kochającego gotowanie ojca chce być taki jak on. Popołudniami budują niesamowite konstrukcje z klocków, ponieważ tak jak tata chce kiedyś zostać architektem. Żadne z nas nie zamieniłoby tego „złego wychowania” na klasyczny polski model rodziny.

W naszym otoczeniu świat nie kręci się wyłącznie wokół dzieci, bo nadal mamy swoje wspólne tematy, ale szalejemy na naszymi maluchami i jesteśmy z nich dumni. A ojcowie – najbardziej! Chwalą się każdą nową umiejętnością Helenki czy Antka. Przeżywają zawody narciarskie Amelki.

Taki tata z krwi i kości rośnie w oczach kobiet i pokazuje prawdziwą siłę. Jest niezwykle męski, bo ma odwagę pomagać swoje własnej rodzinie i wskoczyć za nią w ogień. Niezależnie od komentarzy babć, cioć i złośliwych znajomych.

Choć z drugiej strony, nawet dziś i nawet w dużych miastach, nadal są rodziny, które funkcjonują według polskich tradycyjnych zasad. Matka zajmuje się dziećmi i domem. A ojciec zarabia i bywa ojcem i mężem od czasu do czasu. Robi wszystko, żeby własnymi dziećmi się nie zajmować. Wynajduje sobie masę zajęć i dodatkowych obowiązków, siłownie, spotkania, wyjazdy, wyrabianie w pracy nadgodzin i zabieranie jej do domu. Jest cały czas zajęty wszystkim, byle nie rodziną.

Nie mnie taki model oceniać, choć w podobnym byłam wychowana. Do tanga trzeba dwojga, jak śpiewał pewien klasyk, więc zarówno do wychowania dzieci przydaje się dwoje ludzi, jak i do ułożenia sobie tego, jak wasza rodzina ma wyglądać. Nie zawsze więc olewanie dzieci i zajmowanie się nimi, wynika wyłącznie ze złej woli lub braku potrzeby uczestniczenia w ich życiu, samego ojca. Nieraz jest to wina matki, która się na to zgadza i nie śmie lub nie chce prosić o pomoc. Jako matki popełniamy błędy, twierdząc, że jesteśmy niezastąpione i nikt poza nami nie potrafi lepiej zadbać o nasze dzieci. To bzdura. Mężczyzna też może dać dziecku miłość. I ją okazywać! Ma prawo być pełnoprawnym a nie weekendowym rodzicem.

I za każdym razem kiedy widzę taką rodzinę, w której ojciec żyje z boku, najbardziej szkoda jest mi dzieci. Nie matek, które przestają być kobietami, bo cała ich uwaga koncentruje się na macierzyństwie. Nie ojców, którzy z jednej strony postępują egoistycznie, żeby mieć czas dla siebie, a z drugiej – nawet nie wiedzą jak dużo tracą. Ale właśnie ich dzieci. Wychowując się bez ojca cierpią zarówno dziewczynki, jak i chłopcy. Dziewczynki nie wiedzą, co znaczy pomoc i wsparcie mężczyzny i powielają schematy po mamie, a chłopcom brakuje pewności siebie i pomocy silnej ręki ojca. Wyrastają na pogubionych, niepewnych siebie i niestabilnych. Tego braku nie da się uzupełnić ani prezentami, ani miłością dziadków, ani nawet posiadaniem później własnej rodziny i dzieci.

Braku ojca w dzieciństwie nic nie jest w stanie wynagrodzić. Wychowałam się bez taty, więc doskonale wiem, o czym mówię. Dlatego, jeśli macie taką szansę i dostajecie od życia ten dar, żeby być prawdziwym i szczęśliwym tatą, przyjmujcie go z otwartymi ramionami. Dzieci rosną bardzo szybko, więc warto pamiętać pierwsze lata ich życia z autopsji, a nie ze zdjęć. Warto śledzić ich pierwsze kroki, uczestniczyć w poznawaniu smaków, nauczyć ważnych dla was rzeczy i przekazać męską ojcowską miłość, która jest niezwykle ważna. I która nawet po latach procentuje. I zamiast złośliwie nazywać troskliwego tatę pantoflem, który boi się własnej żony, brać z niego przykład. To szczęściarz i bardzo mądry człowiek, który wie, co jest w życiu najważniejsze.