Disney kłamał. Pocahontas to nie bohaterka romansu. Była dyplomatką, chciała pojednać kolonizatorów i Indian

Można stwierdzić, że Łobuziak (to właśnie znaczyło przezwisko Pocahontas) była najodważniejszą Indianką. Jako nastolatka ryzykowała wygnaniem z rodzinnej osady, aby uratować życie wrogów. Najpierw wstawiła się u swojego ojca Powatana, wodza plemienia Paspegów, aby nie zabijał Smitha. Swoim ciałem zasłoniła jego głowę przed ciosem. Później ostrzegła kolonizatorów, że są w niebezpieczeństwie, ponieważ Indianie planują ich zabić. Musiała przeprowadzić się do bratniego plemienia Potomaków.

Indianka oprócz tego, że miała dobre serce, nie chciała doprowadzić do rzezi. Rozumiała, że osadnicy z Europy, którzy nie radzili sobie z pozyskiwaniem pożywienia, mogą skrzywdzić ludzi z jej plemienia. Zdarzały się napady na Indian, podczas których "białe twarze" rabowały jedzenie. Dlatego regularnie odwiedzała osadę kolonizatorów i wręczała im kosze pełne jedzenia.

Ta pomoc dała zamierzone efekty. Kolonizatorzy uczyli Pocahontas angielskiego, ona pomagała im zrozumieć życie Indian. Tłumaczyła im jak radzić sobie z zimnem i głodem. Pomogła, chociaż na chwilę, utrzymać pokój między Europejczykami a Paspegami. Wiedziała, że jeśli zbuduje przyjazne relacje z wrogiem, będzie miała nad nim kontrolę.

Stała się wtedy łatwą przynętą. W 1613 roku została pojmana przez kapitana z Jamestown. Miał nadzieję, że uda mu się wymienić "księżniczkę" na jeńców przetrzymywanych przez jej ojca. Do wymiany nie doszło, a ona została rezydentką osady. Nauczyła się angielskiego, poznała europejskie zwyczaje. Nie miała wyjścia, musiała zaakceptować tę sytuację, przyzwyczaiła się do swojego więzienia.

Po nawiązaniu przyjaźni z Europejczykami przyjęła chrzest w 1614 roku, a jej nowe imię brzmiało Rebeka. Była pierwszą Indianką w historii, która tego dokonała. Aby doprowadzić do wymiany jeńców wzięła ślub z Johnem Rolfem, o wymiany jednak nie doszła. Jako pierwsza z Indian, która popłynęła do Anglii i wystroiła się w szykowne europejskie szaty. Przyczyniła się do sześcioletniego pokoju pomiędzy swoim rodzinnym plemieniem a kolonizatorami. Trwał on przez cały okres jej małżeństwa z Johnem Rolfem, z którym miała syna Thomasa. W historii te sześć lat nazywa się „Pokojem Pocahontas”. Okres ten skończył się po jej śmierci.

Ale prawdziwa Pocahontas nigdy nie była kochanką Johna Smitha. Nie poznali się w lesie. Pierwszy raz spotkali się podczas egzekucji Smitha, którego schwytali Indianie. Kiedy broniła jego życia nie kochała go, nawet go wówczas nie znała. Poza tym miała wtedy 11 lat, a on 28. Nie było więc szans na romans. Później stali się przyjaciółmi.

Egzekucja Smitha nie miała odbyć się na skale o zachodzie słońca, a na ratunek swojemu przywódcy nie przybyli pozostali kolonizatorzy. W rzeczywistości było to w namiocie wodza, na leżąco, z głową na kamieniu. Nikt z angielskiego obozu nie próbował odbić smitha, bo nie wiedzieli o jego kłopotach. Po nieudanej egzekucji Smith był więźniem Indian, ale zaprzyjaźnił się z nimi i wódz Powatan okrzyknął go swoim synem.

Smith nie bronił swoim ciałem wodza. Został wysłany do Anglii po tym, jak został poważnie ranny w nogę podczas wybuchu beczki z prochem. Angielscy osiedleńcy powiedzieli wówczas „indiańskiej księżniczce”, że jej przyjaciel zmarł. Nieprawdziwa jest również ostatnia scena drugiej części filmu. Pocahontas nie wróciła szczęśliwie do Ameryki wraz z rodziną. Zmarła na czarną ospę zaraz po opuszczeniu portu w Londynie. Została pochowana w Anglii.

Dużą popularność zdobył również film z Colinem Farrellem z 2005 roku – „Podróż do Nowej Ziemi”. To bardziej rzetelna wersja wydarzeń z lat 1608-1617. Tylko znowu ten wątek miłosny Pocahontas z Johnem Smithem. Zupełnie niepotrzebny, bo prawdziwa wersja wydarzeń, w której dziewczynka bezinteresownie ratuje dorosłego Europejczyka i jego ludzi, a potem stają się przyjaciółmi – niesie większą naukę dla dzieci niż fakt, że zrobiła to z miłości.

Kult Pocahontas sprowadza się tylko do wątku miłosnego. A przecież za tą historią stoi polityka, kolonializm i rzeź Indian. Od XVI wieku na całym świecie ta grupa, nazywana „czerwonymi” została drastycznie zmniejszona, miliony Indian zostało zabitych przez kolonizatorów. Teraz żyją w rezerwatach i traktowani są jako obywatele drugiej kategorii.