Przeszedł z Financial Times do INNPoland. Michał Kaczmarski: Dla zagranicznych pracodawców to krok w karierze

Ani jedno, ani drugie. To był po prostu splot różnych okoliczności.

Zaaplikowałem i nie dostałem się. Miałem jechać do Nottingham, ale koleżanka, której z kolei udało się dostać do stolicy Anglii zrezygnowała. Zadzwoniłem więc do Londynu i zapytałem czy inny Polak w zastępstwie robi im różnicę. Powiedzieli, że nie. Więc ruszyłem do Londynu.

To był piąty rok studiów, więc nie miałem bardzo dużo nauki. Szukałem pracy w mediach, a w międzyczasie dorabiałem pracując w pubie. Dzięki temu miałem środki, żeby iść na bezpłatne praktyki, gdyby nadarzyła się okazja.

Financial Times ma ładną stołówkę, ale na szczęście miejsce w newsroomie się dla mnie znalazło, a na koniec praktyk dowiedziałem się, że nie były jednak bezpłatne.

W tym czasie dostałem oferty pracy z Brukseli oraz z Polski. Szczególnie ta polska wyglądała kusząco, bo zaproponowano mi stanowisko zastępcy redaktora naczelnego w polskiej edycji magazynu o gadżetach Stuff. Praca wiązała się ze skompletowaniem zespołu i wszelkimi działaniami związanymi z wprowadzeniem tego tytułu na polski rynek. W czasach, gdy prasa drukowana to naprawdę trudna działka, uznałem, że to świetne wyzwanie. I tak było. Nigdy nie żałowałem, że wróciłem do Polski, w Stuffie bardzo dużo się nauczyłem, stworzyliśmy świetny zespól oraz magazyn, który ukazuje się do dziś. Ale nigdy też nie zrezygnowałem ze współpracy z Financial Timesem i co jakiś czas publikowałem teksty w FDI Magazine. Aż któregoś dnia na skrzynkę wpadła mi propozycja pracy w Financial Timesie.

Zaproponowali mi pracę po raz kolejny. Wytłumaczyli, że mają międzynarodowy zespól, ale potrzebują kogoś, kto dobrze rozumie perspektywę wschodnio-europejską, plus skusili mnie podróżami, na pierwszy ogień miałem odwiedzić Mozambik, USA oraz Francję. Na miejscu okazało się, że ekipa jest rzeczywiście międzynarodowa. W redakcji pracowałem z Kenijką, Brazylijczykiem, Irlandczykiem oraz Jamajką, a szefowa była Amerykanką z Alabamy.

Bylem, a także w kilkudziesięciu innych krajach, w tym na przykład na Barbadosie, Saint Vincent i Grenadynach oraz w rosyjskiej republice Tatarstanu. Ale tak się złożyło ze akurat pierwszy służbowy wyjazd odbyłem... na Forum Ekonomiczne w Krynicy Górskiej.

Moim zdaniem to najciekawszy rodzaj dziennikarstwa, jaki można uprawiać. Tematy, które są bardzo nośne, którymi wszyscy się zajmują – to samograj. Napisanie angażującego i ciekawego artykułu o strefie ekonomicznej w Tatarstanie, która głównie zajmuje się produkcją przemysłową sałaty dla rosyjskiego McDonalds'a, czy części do samochodów, to niezłe wyzwanie. Trzeba to naprawdę ładnie ubrać i ograć ze strony dziennikarskiej, żeby zainteresować czytelnika. To superwyzwanie. Nie miałem żadnych kompleksów związanych z tym, że niekoniecznie opisuję nośne historie ludzkie.

Wydaje mi się, że zwłaszcza w Polsce będzie mi się dobrze pisało. Tym bardziej, że mieszkamy w kraju, który w moim przekonaniu bardzo skorzystał na inwestycjach zagranicznych. A moim głównym tematem są właśnie bezpośrednie inwestycje zagraniczne. Od czasu transformacji zagraniczne firmy chcą inwestować w Polsce.

I wpadamy w pułapkę średniego dochodu. Owszem, taki argument jest całkiem uprawniony i faktycznie jest taka groźba, że możemy stać się nie tylko narodem wkręcaczy śrubek, lecz także eksporterów pomysłów, które z różnych względów nie mogą być realizowane w Polsce.

Natomiast ostatnie 20 lat nastraja nas pozytywnie. Najpierw rzeczywiście mieliśmy fabryki, w których skręcaliśmy śrubki lub świadczyliśmy naprawdę podstawowe usługi. Jednak teraz firmy zagraniczne wchodzą na nasz rynek i mają tu swoje centra, np. marketingowe jak HP, swoje centra badań i rozwoju, jak Samsung czy McKinsey. To pokazuje, że my, jako pracownicy rozwijamy się, więc firmy chcą się rozwijać u nas. Na razie wychodzimy obronną ręką. Najlepszym przykładem są centra usług wspólnych i miasta, takie jak Wrocław czy Kraków, które wyrosły na klastry usług wspólnych.

I bardzo chcę się skupić za pośrednictwem tego portalu na niesieniu przekazu, że w Polsce można odnieść sukces. To, że ja jestem dziennikarzem i udało mi się pracować za granicą, nie jest częstym przypadkiem. Natomiast ludzie, którzy tworzą prawdziwe innowacje, czyli np. programiści mogą pracować gdziekolwiek chcą, a jednak jest wielu, którzy świadomie zostają w Polsce. I to nie tylko w Warszawie, lecz także w innych miastach średniej wielkości.

Do Warszawy jeździłem przede wszystkim z powodów osobistych. Stolica nie jest specjalnie mocnym graczem, jeśli chodzi o przyciąganie inwestycji zagranicznych. Bardzo aktywne są Poznań, Katowice, Gdańsk, Lublin. Oraz mniejsze miejscowości, czyli takie, które nie zakładają, że te inwestycje do nich spłyną jak manna z nieba, więc muszą się postarać.

Dla mnie bardzo miłym zaskoczeniem było spotkanie z przedstawicielami polskich miast na dużych międzynarodowych konferencjach np. w Cannes na MIPIM. Na tych targach Polacy są bardzo widoczni, wiedzą po co przyjeżdżają. Widać u nich duże skupienie na pracy, do tego stopnia, że czasem trudno mi było zdobyć jakiś wywiad z polskimi przedstawicielami.

A później jadę do takich miast, jak np. Lublin i obserwuję zmiany – nie takie kosmetyczne, które mają zrobić wrażenie, jak osławione lotniska, aquaparki, czy odnowione starówki. Mówimy m.in. o parkach naukowo-technologicznych, które nie tylko są ładnymi budowlami, tylko tak jak w przypadku Opola w momencie otwarcia 95 proc budynku już było wynajęte firmom.

Na przykład w Lublinie taki park technologiczny był uśpiony i działał średnio, teraz natomiast kładzie nacisk na powiązanie biznesu z nauką i władzami. Pracują tam ludzie, którzy mogliby się odnaleźć wszędzie.

W serwisie już znajdują się ciekawe treści na temat biznesu i innowacji w Polsce. Ja natomiast chciałbym, by portal skupił się na historiach ludzi, którzy maja pomysł na siebie, biorą sprawy w swoje ręce, zakładają biznesy, tworzą innowacje.

A także setki tysięcy ludzi, którzy zamiast biadolić oraz ziać jadem w internecie, zakładają firmy, bez kompleksów jeżdżą po świecie, potrafią zawalczyć o swoje.