Polska – kraj nieomylnych perfekcjonistów. W obronie wódki Żytniej

Zdjęcie niesionego przez grupę mężczyzn, śmiertelnie rannego Michała Adamowicza, członka Solidarności, który zmarł w wyniku ran odniesionych podczas brutalnie tłumionych zamieszek w sierpniu 1982 r., było prawdopodobnie najgorszym zdjęciem, jakiego można było użyć do zareklamowania dobrej imprezy z Żytnią. Faux pas było rzeczywiście ogromne i nie dziwię się oburzeniu środowisk solidarnościowych, mediów i zwykłych ludzi. Krytyka za tę wpadkę niewątpliwie się należała.

Wydaje mi się jednak, że poszła ona zdecydowanie o kilka kroków za daleko, a wszyscy krytykujący bardzo mocno się zagalopowali z okazywaniem swojego oburzenia.

Doszło bowiem nawet do tego, że Anna Maria Anders – córka gen. Andersa, wystosowała oficjalne listy do Prezesa IPN, Prokuratora Generalnego i Rzecznika Praw Obywatelskich, w których domaga się natychmiastowej interwencji w sprawie niefortunnej reklamy. Zaapelowała także do Polaków o bojkot wszystkich produktów wytwarzanych u bielskiego producenta. Co więcej, gdy spojrzeć na komentarze choćby pod postem z przeprosinami na fanpage'u Żytniej, to większość z nich jest obraźliwa, nienawistna, często wulgarna, a komentujący urządzili sobie wyścig szyderstw i hejtów. Wielu z nich także zapowiedziało zupełny bojkot produktów Polmosu Bielsko Biała.

Jak wspomniałem wcześniej, wpadka była naprawdę potworna, ale nie przesadzajmy! Nie poddawajmy ostracyzmowi i nie wystawiajmy od razu na lincz całej marki. Jesteśmy tylko ludźmi, każdy ma prawo do pomyłki, nawet do tak dużej.

Osoba zajmująca się tą kampanią najwyraźniej nie widziała nigdy zdjęcia z lubińskiej tragedii, nie znała kontekstu sytuacyjnego, nie sprawdziła źródeł albo kompletnie nie pomyślała; być może złożył się na to szereg niedopatrzeń i uchybień, a być może coś zupełnie innego. Jednak nie o dociekanie co zawiodło tutaj chodzi. To się stało i czasu się już nie cofnie. Chodzi jednak o to, że w tym momencie na Żytnią Extra i na cały Polmos w ogóle, wylany został kubeł pomyj, a sama marka została zupełnie zmieszana z błotem. A jaki to ma sens?

Najważniejsze powinno być więc to, że potrafili przyznać się do swojego błędu, uderzyć się po prostu, po ludzku w piersi i powiedzieć „przepraszam”. Nie próbowali tuszować swojej wpadki, nie próbowali brnąć w nią dalej, twierdząc że nic się nie stało, nie próbowali też nagle jej zdementować. Popełnili potężną gafę – przyznali się do niej – przeprosili. Tak robi każdy dojrzały człowiek, bo każdy ma prawo do błędu.

Chyba więc Polska jest krajem samych ideałów i nieomylnych perfekcjonistów. Tutaj nikt nigdy nie popełnia błędów i wpadek, i nikt nigdy nie może sobie pozwolić na ich popełnienie. Bo gdy to się stanie – litości nie będzie.