Hetero przez rok udawał geja. Wejdź w buty kogoś, kogo nie rozumiesz. To może zmienić twój światopogląd

Być jak Bowie
Will Brooker to naukowiec z uniwersytetu w Kingston, który pracuje nad monografią o Davidzie Bowiem – „Forever Stardust”. Każdy pisarz chce najpierw zrozumieć swojego bohatera, tylko wtedy biografia będzie rzetelna i ciekawa. Brooker pofarbował więc włosy na pomarańczowo, zaczął malować powieki na niebiesko. Tak wyglądał artysta, kiedy w latach 70-tych występował jako Ziggy Stardust. Brooker przeanalizował dane z tego okresu i wybrał muzykę i książki, jakie mógł czytać Bowie jako Ziggy. I w ramach wcieleniówki tylko to czytał i tylko tego słuchał.

Ale czy to nie przesada? Nie można poczuć się, jak inna osoba, po prostu wyglądając podobnie i przysposabiając sobie te same informacje i sztukę. Will Brooker tłumaczy jednak, że pomysł ma pomóc mu wejść do głowy artysty na konkretnych etapach jego kariery i życia. Twierdzi, że zachowuje przy tym dystans. – Niektóre lektury mogą wpłynąć na to, jak się postrzega świat, szczególnie jeśli mało śpisz, dużo czasu spędzasz w samolocie – stwierdził naukowiec, kiedy wyjawiał swoje metody badawcze.

Will Brooker twierdzi, że odczuwa skutki swojej wcieleniówki. W jego snach króluje Dawid Bowie, w zeszłym miesiącu usłyszał „nową” piosenkę artysty, ale nie zapamiętał jej melodii i słów. Naukowiec nie zawraca sobie głowy dopytywaniem zainteresowanego, co myśli o tym pomyśle, bo twierdzi, że nie uzyskałby szczerej odpowiedzi. Według „znawcy” wszystko co robi Bowie jest częścią występu. Chociaż ma nadzieję, że Bowie byłby rozbawiony i zaciekawiony nietypowym sposobem zbierania materiału do książki.

Co czują homoseksualiści?
Timothy Kurek postanowił, że przez rok będzie udawał, że jest homoseksualistą. Został wychowany w konserwatywnej chrześcijańskiej rodzinie, należał do kościelnej społeczności, chodził do chrześcijańskich szkół. Na studiach poznał lesbijkę, która zainspirowała go de eksperymentu. Spotkał ją, kiedy była bliska załamania. Okazało się, że dzień wcześniej powiedziała swoim rodzicom, że jest homoseksualna. Wyrzekli się jej, usłyszała, że nie dostanie żadnego wsparcia, dopóki się nie „nawróci”. On sam sugerował jej „naprostowanie”. Zapytała go wtedy, jak może być chrześcijaninem.

Timothy nie wiedział, jak ma zareagować na to pytanie, ponieważ nie wiedział przez co dziewczyna przechodzi. Przypomniał sobie, że jako dziecko nie obchodziło go, jakiej ktoś jest orientacji, jakiej rasy i jakie ma poglądy. Dzieci są z natury tolerancyjne, przyjmują świat takim, jaki jest. Dopiero dorośli, szkoła religia, wyrabiają w nich poglądy na rzeczywistość. Ludzie z biegiem lat przyklejają zjawiskom i ludziom etykiety.

W CV, które zostawił w małej kawiarence zaznaczył subtelnie, że jest gejem i został zaproszony na rozmowę, po czym dostał pracę. Brał czynny udział w życiu lokalnej społeczności LGBT, chodził z nimi na piłkę. Pewnego dnia postanowił, że pójdzie na karaoke dla homoseksualistów. Spodziewał się utworów takich, jak każdy, kto myśli o tej grupie w sposób stereotypowy – Madonny, Lady Gagi, Shakiry. Jednak tego, co zastał, nie zapomni do końca życia. Zobaczył grupę ludzi z podniesionymi w górę rękami, z przymkniętymi oczami, śpiewających pieśni religijne. Uświadomił sobie, że ci ludzie niczym nie różnią się od niego. To była najbardziej szczera modlitwa, jakiej był świadkiem. Przedtem myślał, że geje sprzeciwiają się Bogu.

Idź stąd żulu
Na początku lat 90-tych reportażysta Jacek Hugo-Bader postanowił sprawdzić, jak to jest być bezdomnym w rozwijającej się gospodarczo Polsce. Powstał potem reportaż „Charlie w Warszawie”. Ubrany w kilka warstw brudnych ciuchów sprawdzał, jak potraktują go pracownicy luksusowych restauracji, hoteli, sklepów jubilerskich i cukierni. Miał pieniądze, dostał od redakcji. Wtedy wnioski były zaskakujące, bo okazało się, że ludzie podchodzili do niego raczej życzliwie. Pozwalali mu brać sobie ciasteczka, w salonie samochodowym właściciel pozwolił mu nawet usiąść za kółkiem nowego Forda.

Skutek byłby zapewne taki, że kobieta zrozumiała się, że do pożądania konkretnej płci nie da się nikogo zmusić. Ale możemy zmusić się do wyjścia poza nasze ramy myślowe, obudzić w sobie empatię.