Słowo na „m”, które każe biec

Tą, która stała za powołaniem do życia programu Biegaj na Zdrowie była chęć przekonania niedowiarków, że biegać każdy może. - Szukaliśmy w PZU Zdrowie sposobu, aby pokazać, że bieganie jest dla wszystkich i że regularne treningi, w połączeniu ze zbilansowaną dietą, to najlepsza droga do zdrowia - tłumaczy założenia projektu jego pomysłodawczyni - Agata Lipiec, główny specjalista ds. mediów społecznościowych w PZU.

Lipiec tłumaczy, że uczestnicy programu to żywe dowody na to, że samo podjęcie wyzwania i trzymanie się wyznaczonego planu to już połowa sukcesu.

Aby determinacja i chęć zmiany w miarę upływu czasu nie osłabły pilnowała kadra specjalistów złożona z trenera, dietetyka i fizjoterapeuty.

Trener, Grzegorz Zwierzchoń, na pytanie do jakich sztuczek musiał się uciekać, aby wyciągnąć świeżo upieczonych biegaczy z „kanapowego zależenia” odpowiada: - To nie problem, każdy może z tego wyjść i zacząć się ruszać. Ważne jest tylko, żeby to zrobić świadomie, małymi kroczkami do przodu – przekonuje i dodaje, że bieganie jest formą ruchu wskazaną dla większości osób.

Niedowierzające spojrzenie, jakoby osoby, które do tej pory truchlały na myśl o dobiegnięciu do tramwaju nie potrzebowały „subtelnej” słownej zachęty, kwituje wzruszeniem ramion i tajemniczym uśmiechem. Przechodzący obok Krzysztof Majak uchyla jednak rąbka tajemnicy: - Terroryzował nas, taka jest prawda. Mówił, że ma boleć, bo jak teraz boli to na maratonie nie będzie – rzuca pośpiesznie i oddala się, zanim trener zdąży skomentować. Coś więc chyba w tym motywującym „terrorze” jest.

To, że na trasie maratonu będzie musiał przezwyciężać większe i mniejsze kryzysy, jest pewne. O tym, że jeśli je zwalczy czeka go nagroda w postaci nieopisanego szczęścia, przez całą drogę będzie przypominała bransoletka na nadgarstku. A właściwie wydrukowane na niej kilka słów. Jakich? - „Ten dzień, ta chwila, ten moment”. Tylko tyle. Wystarczy – twierdzi Paweł.

Dzisiaj synonimem motywacji jest dla niej strach. - Poza tym również świadomość, że zaszłam już tak daleko, że szkoda by było, żeby to się jednak nie udało – tyle hałasu o nic - podsumowuje.

O czy Maja będzie myślała, kiedy już stanie na starcie maratonu? O kotach, którym zadedykuje swoją startową opaskę: „Dobiegnę, bo ktoś musi dać kotom jeść” - będzie głosił napis na jej nadgarstku.

- Trzeba sobie stawiać wyzwania, które wydają się totalną abstrakcją - twierdzi Ewa i zaznacza, że przebiegnięcie maratonu wydawało jej się zadaniem z gatunku tych nierealnych. Później jednak zauważyła, że oprócz samej satysfakcji, jaką daje systematyczne przełamywanie własnych barier, bieganie ma jeszcze jedna niezaprzeczalną zaletę: - Mój kolega lekarz od samego początku mówił: 'Dziewczyno, nie ma lepszej kuracji odmładzającej dla kobiety, niż bieganie'. Kiedy sama zobaczyłam, jak zmienia się moje ciało – byłam zachwycona i na pewno to jest coś, co spowodowało, że tym łatwiej dostosowuje swoje życie do treningów - wyjaśnia.

Rytmowi treningów Ewa sprytnie podporządkowała również życie całej rodziny – systematycznym bieganiem zaraziła nie tylko męża, ale i dwóch synów, którzy stanowią jej najbliższą grupę wsparcia. To również oni będą na trasie maratonu najgłośniej krzyczeć: „Ewa, dasz radę”, czyli słowa, które biegaczka każe wydrukować sobie na silikonowej opasce. - Tak było napisane na torcie, który dostałam na czterdzieste urodziny. Wierzę, że tak właśnie będzie – tłumaczy.

Mimo braku sportowego doświadczenia, Sylwii nie można odmówić ambicji, która jest kolejnym czynnikiem, który pozwolił jej dotrwać praktycznie do finiszu Biegaj na Zdrowie. - Niektórzy twierdzą, że ja nawet z połamanymi palcami dobiegnę do mety. Coś w tym jest, bo jak mam cel, to jestem strasznie zawzięta - deklaruje i dodaje, że ukończenie maratonu jest dla niej o tyle ważne, że proces przygotowawczy był absorbujący nie tylko dla niej samej: - Półtora roku mojej pracy i pracy innych ludzi, których nie chcę zawieść, to jest cel i naprawdę silna motywacja - deklaruje.

O tym, że uda się jej spełnić pokładane w niej oczekiwania Sylwia jest głęboko przekonana, ale, asekuracyjnie, nie chce rzucać słów na wiatr: - Pewności nie ma – pewna w życiu jest tylko śmierć, więc na mojej bransoletce napiszę sobie, że jest nadzieja. Dokładnie: „SyLwia (bo ja jestem podobno taka waleczna) – jest nadzieja - mówi o swoim haśle motywacyjnym.

Parę linijek niżej pojawia się deklaracja: „Dzięki bieganiu mam znacznie mnie nerwów. Niestety, wystarczą mi dwa tygodnie bez biegania i stary, drażliwy Maciek potrafi wrócić. Nie będę wiec przestawał” - stwierdza stanowczo.

Pomysł na motywacyjne bransoletki, Maciej zamierza wykorzystać pragmatycznie: „Na mojej opasce napiszę sobie konkretne czasy jakie muszę osiągnąć na 5, 10, 20, 30, 35 i 40 km aby zrealizować cel, jakim jest przebiegniecie maratonu poniżej 3.30. To nawet wygodne bo na ręku często się zmazuje, a karteczki są niewygodne” - tłumaczy.

- Na początku motywowało mnie to, że czułem, że powinienem zająć się sportem, zadbać trochę o siebie. Patrzyłem w lustro i myślałem: „O nie, zaraz dołączę do grona „Januszów”, których jest pół Polski, wypożyczę parawan i obstawię się na plaży – tłumaczy. Strach przed „podtatusieniem” jako motywacja? Raczej chęć zmiany. – Motywacją było to, żeby zmienić wygląd, poprawić kondycję i sprawdzić, czy może coś jeszcze będzie za tym szło – tłumaczy.

Zmiany w wyglądzie zewnętrznym okazały się bardzo budujące: - Przez pierwsze miesiące robiłem sobie co miesiąc zdjęcie żeby zobaczyć, jak chudnę. To motywuje, bo dostrzegasz efekty - twierdzi.

Krzysztof przyznaje, że w pewnym momencie, jak w przypadku większości uczestników, pierwsze miejsce na liście czynników motywujących zajmował strach przed ilością kilometrów, których jest "tak dużo": - W sierpniu przebiegłem łącznie 240 kilometrów, ale naraz – 27. Trener mówi, że więcej mamy nie biegać, bo w bieganiu nie robi się prób generalnych. I ja mu wierzę - twierdzi, choć przyznaje, że wcześniej trochę wątpił: - Z tego strachu nie opuszczałem treningów – dodaje, ale zaznacza, że taka taktyka dała efekty, bo o pokonanie dystansu jest już spokojny. Teraz siły dodaje myśl o wyniku: - Już czuję że przebiegnę, ale chciałbym to zrobić w czasie, o jakim rozmawiałem z trenerem, czyli 3,5 godziny - deklaruje.

Jakimi słowami zamierza dodawać sobie sił na trasie? - Kiedy coś mi nie wychodzi, moja znajoma powtarza: „Olej to, byle do przodu” - tłumaczy i deklaruje, że w dniu startu na jego nadgarstku znajdzie się opaska właśnie z tym hasłem: „Byle do przodu”.