Twórca bloga "Filmy, które ryją banie zbyt mocno": Taka produkcja musi zostawiać ślad w psychice

Tak, coś na zasadzie filmu „Pręgi”. Tak samo działają takie obrazy, jak „Dom Zły”, „Donnie Darko”, czy nawet „Power Rangers”. Nazwa strony stała się już uniwersalna, co jest skutkiem wielu miesięcy pracy. Zależy ona od interpretacji danej osoby, bo jest sporo czytelników, którzy się oburzają, że coś jest za lekkie, zupełnie niepasujące do idei. A z drugiej strony jest bardzo dużo osób, które twierdzą, że nie chodzi o dosłowne rycie bani, czyli jakiś horror lub jak leje się krew. Nie chodzi o to, co cię przestraszy, ale co poruszy.

Generalnie tak. Dużo obrazów omawiam, bo je pamiętam. A sporo jest takich, które nadrabiam na bieżąco. Mam zasadę, że nie oglądam filmów na bieżąco. Tegorocznych widziałem mało. Wolę, jak już kurz opadnie, wtedy mogę sobie na dzieło spojrzeć z dystansu. Bo emocje, które się pojawiają przy samej promocji, zaburzają mi odbiór filmu. Widzę wtedy, że odbiorcy dzielą się na dwie grupy. Na przykład nie widziałem jeszcze nowego "Mad Maxa" w całości, bo ludzie wciąż są podzieleni. Czekam, aż wyjdzie na DVD i sobie spokojnie obejrzę.

Jest ogrom kanałów i trudno się przebić. Bardzo doceniam to, co Mietek robi. Życzę mu jak najdłuższego unoszenia się na tej fali. Kiedy robił swój kanał tylko o filmach, „Masochistę”, to jeszcze nie był tak popularny. Ale kiedy zaczął robić lektury szkolne, to przebił się do czołówki.

Irytuje mnie wyrachowanie producentów, którzy robią skoki na kasę. Tak było w przypadku „Zmierzchu” i „ 50 twarzy Grey’a”. Wszystko było tam obliczone na pieniądze. Denerwują mnie filmy z dużą kampanią budżetową, które rozczarowują widza. Nie dość, że materiały wyjściowe jako książki są słabe, to filmy są jeszcze gorsze, bo otoczka medialna daje ludziom złudzenie, że idą na coś innego. Z drugiej strony kiedy obejrzę zły film, ale widzę, że twórcy dobrze się przy nim bawili, to jestem w stanie go wysoko ocenić. Tak jak w przypadku „Morderczej opony”. To jest film głupi, totalnie bezsensowny, ale przez niektórych uważany za kultowy.

Tego typu obrazy może nie mają wartości edukacyjnej, ale wartość odmóżdżającą, relaksacyjną. Lepiej obejrzeć to, niż „Grey’a”, który nie dość, że pewne rzeczy bardzo źle pokazuje, to jeszcze manipuluje młodymi ludźmi.

„Morderczą oponę” lubię, ponieważ zauważyłem tam inne aspekty, niż tylko głupie sceny. Takim filmem jest też „The Room”, czyli film tak źle poskładany i tak źle napisany dialogowo, że jest aż wspaniały. To dzieło z 2003 roku pana Tommy'ego Wiseau. Fabuła jest jednocześnie prosta i skomplikowana, że te teksty są już w pewnych kręgach kultowe. To film dla wąskiej grupy odbiorców. Ma chyba jedną z najniższych średnich ocen zarówno na Filmwebie, jak i na zagranicznych portalach.

Interesują mnie dzieła, które pojawiają się na kanale Sci-Fi. Jakieś piraniokondy kontra rekiny, czy ośmiornice kontra inne stwory. To wszystko wychodzi masowo, co roku. Nie mam danych, czy takie filmy się twórcom zwracają, ale sprawia im to dużo radości. Konwentowi maniacy znają doskonale tego typu produkcje.

A potem strona ewaluowała w stronę dramatów. Takie kino też bardzo mnie porusza. Na przykład „Chłopiec w pasiastej piżamie”, czy rzeczy, które są bardzo naturalistyczne, bliskie rzeczywistości. Ubrane tylko w metaforę filmu, czegoś, co jest ograniczone czasem i formą. Wpisuje się w to również „Król Lew”, jako jedno z tych dzieł, które robiły na mnie ogromne wrażenie, kiedy byłem dzieckiem.