Walka z wiatrakami. Polscy muzułmanie są opluwani i atakowani. Powodem są stereotypy

– Kocham ten kraj. Tu się urodziłam, tu pracuję i studiuję. W tym roku zamierzam bronić pracę magisterską. Ale straszne jest to, że boję się wyjść na ulicę. Wychodzę tylko wtedy, kiedy muszę. Za każdym razem, kiedy mój mąż idzie do pracy, dzwonię i pytam się, czy bezpiecznie dojechał. To nie jest normalne – wyznała Karolina i podkreśla, że nie ma zamiaru się poddać i zastraszyć.

Przed kryzysem migracyjnym z rasizmem spotykali się rzadko, a docinki obracali w żart. Teraz ataki są tak częste i agresywne, że skutecznie zatruwają życie małżeństwa. Karolina opowiedziała historię swojego męża, któremu ktoś groził w fast foodzie.

– Kiedy zamawiał posiłek, jakiś mężczyzna zaczął go wyzywać od czarnych. Potem do niego podszedł i oznajmił: "Czekam na ciebie na zewnątrz. Tam się z tobą rozprawię". Mąż był przerażony, nie wiedział, co ma zrobić. Pomogło mu dwóch Hiszpanów, którzy powiedzieli mu, że kilkakrotnie zostali napadnięci we Wrocławiu. Wyszedł razem z nimi. Odprowadzając go do domu, zapowiedzieli, że będą mówić po hiszpańsku, a on miał przytakiwać, że rozumie. Wrócił do domu rozdygotany – wspominała muzułmanka.

Takie sytuacje powodują, że małżeństwo zastanawia się nad wyjazdem z kraju. Nie chcą tego robić, bo mają tu rodzinę, przyjaciół, studia i pracę, ale ataki obciążają ich psychikę. Gnębią ich nie tylko młodzi mężczyźni, którzy mogą być utożsamiani ze środowiskami radykałów, ale również, jak wspomina Karolina, starsze kobiety, które piętnują jej strój.

– Widzę jedynie nienawiść, która wylewa się na twarzach. Nie wiem, czy za nią stoją stereotypy, czy strach. Ale przed czym? Boją się "dziczy arabskiej" i "fali uchodźców", ale zachowują się tak samo, a nawet gorzej - jak to ich wyobrażenie o "złych Arabach". Jeżeli ktoś mówi: "nie chcę muzułmanów w Polsce, bo oni traktują źle kobiety", to ja myślę wtedy: "a jak ty mnie traktujesz? – zastanawia się muzułmanka.

Kilka lat temu Karolina marzyła o tym, że we Wrocławiu się zestarzeje, a przedtem urodzi dzieci. Teraz nie chce, aby jej potomstwo dorastało w atmosferze napiętnowania, żeby odczuwało ciągły lęk. Kiedy we Wrocławiu odbywały się marsze nacjonalistów, którzy sprzeciwiają się przyjęcia uchodźców do Polski, Karolina miała dwa dni wyjęte z życia. Bała się wyjść z domu.

– Kiedy chodzimy z mężem po centrum handlowym i on dla zabawy mnie szturchnie, to mówię mu, by tego nie robił. Każdy może pomyśleć, że się nade mną znęca lub chce mi zrobić krzywdę. Z wieloma takimi zachowaniami musimy uważać. Moja najlepsza przyjaciółka w połowie jest Polką, a w połowie Arabką. Zapytałam ją kiedyś, czy ją nie denerwuje to, że gdzie pójdziemy, to cały czas patrzą na nas ludzie. Ona odpowiedziała, że tego nie widzi. Bo nie zna innego życia. W hidżabie chodzi od młodości. Nigdy nie czuła się normalnie w tym kraju.

Filmik nagrał i wrzucił do sieci Piotr Ibrahim Kalwas, pisarz i publicysta, który mieszkał w Egipcie. "Jestem Polakiem, jestem muzułmaninem, mam tylko jedną żonę. Nie obrzezałem swojej córki, nie zamierzam wysadzić w powietrze ani siebie, ani nikogo innego. Nie prowadzę dżihadu, kur** mać".