8 wpływowych kobiet, które kochały Hitlera. Wśród nich była siostra samego Nietzschego

"Moją kochanką są Niemcy!" - mówił Hitler w Reichstagu 13 lipca 1934 roku, dając do zrozumienia, że kontakty z kobietami nie będą dla przywódcy III Rzeszy pierwszą potrzebą. I choć tego się trzymał, przynajmniej jeśli chodzi o dystans do instytucji małżeństwa, był tylko człowiekiem. Na kobiety nie patrzył li tylko pod kątem pożądania, były bowiem dla niego zbyt cenne. Uwiedzione nazistowską ideologią, pomagały mu, jak mogły - nierzadko ofiarując spore sumy. Stanowiły ważne ogniwo, "ludzką twarz", niemieckiej propagandy.

Córka grecko-bizantyjskiego księcia Theodora Cantacuzene i hrabiny Deym von Stritec z Czech. Prywatnie żona Hugo Bruckmanna, szefa własnego wydawnictwa, znanego i poważanego dziennikarza i edytora, eksperta z zakresu historii sztuki i kultury. Przez lata pozostawała w cieniu męża, aż wydobył ją z niego... niespełniony austriacki malarz. Gdy kraj dźwigał się z kolan po I wojnie światowej, po raz pierwszy usłyszała o człowieku wzywającym do wiary w Niemcy. Tak, w roku 1920, rozpoczęła się jej fascynacja Hitlerem.

Kolejna, która miała Hitlera niemal za syna, choć była starsza zaledwie o 13 lat. Nie narzekała na biedę - byłą żoną fabrykanta fortepianów.

Helene wyjątkowo dbała o wygląd. Zawsze nienagannie ubrana, często w drogich futrach i biżuterii. Uwielbiała podniosłą muzykę Richarda Wagnera - zupełnie jak przywódca NSDAP. Cała trójka uczęszczała na festiwale wagnerowskie.

Baronowa, żona radcy Willibalda von Dirksena, która uległa szaleńczej wizji nieznanego szerzej kaprala, choć sama obracała się w najwyższych kręgach. W swojej okazałej rezydencji w Berlinie nierzadko gościła znane osobistości, w tym i księcia Wilhelma, którego widziała już na tronie wskrzeszonej niemieckiej monarchii. Nigdy tej chwili nie doczekała.

"On nie był psychopatą ani neurotykiem. Był ludzki, bardzo ludzki" – pisała po wojnie córka faszystowskiego przywódcy Benito Mussoliniego. Ciano była wręcz miłośniczką Hitlera, co nie przeszkadzało jej być szczęśliwą mężatką. Jej wybrankiem był włoski minister spraw zagranicznych Galeazzo Ciano.

Ciano, która z racji pełnionych przez męża obowiązków służbowych, a także jako córka samego duce, bywała gościem na berlińskich salonach, zrobiła na nazistach na ogół dobre wrażenie. Nie obyło się jednak bez "wpadek". Za taką bowiem Hitler i spółka (przynajmniej Goebbels) uznali wyzywające makijaże żony szefa włoskiej dyplomacji. – On nie lubi wymalowanych kobiet. (...) To nie są kobiety, które dają narodowi zdrowe dzieci – pisał o swym wodzu Joseph Goebbels, autor "Dzienników".

Siostra filozofa Fryderyka Nietzschego, którego twórczość naziści zinterpretowali we właściwy dla siebie sposób, wprzęgając ją w machinę niemieckiej zbrodni. Elisabeth, tytułująca się naukowym stopniem doktora, zrobiła swojemu wielkiemu bratu ewidentnie czarny PR. Nie bez znaczenia na jej życiową drogę był też wpływ męża "nadkobiety" - zatwardziałego antysemity Bernarda Foerstera.

Zaangażowana w reżim w znacznym stopniu, wyrażała się o nazistowskim wodzu w samych superlatywach. – Jest cudem! – podkreśliła w jednym z listów. Innym razem uznała Hitlera za wielkiego, wspaniałego człowieka, którego po prostu... musi się kochać.

Lekarka, myślicielka, żona zasłużonego niemieckiego generała - Ericha Ludendorffa. Choć wyszła za bohatera I wojny światowej, który z Hitlerem - w 1914 roku nie znającym się na wojnie młokosem - nie zawsze miał po drodze, widziała się w roli "filozofki" tyrana. Szczerze nienawidziła Żydów, katolików i masonów.

– Hitler jest (...) jako człowiek wspaniałym, poważnym, wykształconym, skromnym facetem. Wprost wzruszającym – oceniła starszego o 15 lat od siebie dyktatora Gerhardine Troost.

Wraz z mężem, Paulem Ludwigiem, cieszyli się opinią znających się na rzeczy architektów. Prof. Troost dał się poznać jako człowiek, który na prośbę nazistów przebudował jeden z pałaców na tzw. Brunatny Dom, będący siedzibą kierownictwa NSDAP.

– Mamy wspaniały wzór do naśladowania w osobie naszego Fuehrera, u którego każde słowo i każdy czyn jest odwzorowaniem najświętszego przekonania, niezachwianej wiary – mówiła 23 czerwca 1935 roku Elly Ney, znana pianistka, której przyszło otwierać właśnie kolejny Festiwal Beethovenowski w Bonn.

Z chwilą rozpoczęcia "romansu" z nazistami, jej nazwisko znano już szeroko poza granicami Niemiec. Ale wirtuozka, na swoją szkodę, zaczęła służyć reżimowi. W 1937 roku wstąpiła do partii narodowosocjalistycznej; szybko odkryła w sobie nienawiść do "wrogów", za jakich III Rzesza uznawała wszystkich Żydów.

Zawsze marzyła o prywatnym koncercie dla Hitlera, który przecież doceniał kunszt artystów, "pasujących" do jego wizji świata. Nie dane jej było jednak oczarować muzyką człowieka, do którego wzdychała.