Ciężka praca, zdecydowanie i pogoń za marzeniami. Jak najlepsi polscy projektanci pięli się na szczyt

– Jak dzisiaj o tym myślę, to jest dla mnie niepojęte. Zatrudnili gówniarza po maturze, który miał zapewnić pracę kilkuset osobom i wykazać się wynikami sprzedaży. Myślę, że dałem radę tylko dlatego, że nie zdawałem sobie sprawy, jaka to odpowiedzialności – wspomina Ossoliński w rozmowie z Karoliną Sulej. Chodzi o czasy, w których jako 19 latek został głównym projektantem firmy Bytom.

Mentor w programie "Project Runway" i najbardziej rozpoznawalny projektant garderoby męskiej. Zanim odniósł ten sukces uczył się w katowickim technikum odzieżowym. Tam dał się poznać jako chłopak, który ma pomysł na siebie i na swoją twórczość. Projektując kolekcję gorsetów dużo ryzykował, bo jeśli pokaz okazał by się klapą, zostałby wyrzucony ze szkoły. Dyrekcja technikum nie była przekonana do jego pomysłu. W tamtym czasie, aby być jeszcze lepszym projektantem, chodził na korepetycje z anatomii.

Brał udział w konkursach, projektował stroje do widowisk modowych w Teatrze Wybrzeże. Zaraz po maturze pewny siebie Ossoliński wystarał się w katowickim urzędzie miasta o mieszkanie, w którym miał mieć swoją pracownię. Nie było łatwo, bo urzędnicy nie rozumieli kim jest "projektant".

Przeprowadził się do stolicy i szybko zrozumiał, że żadna szkoła nie pomoże mu w karierze. Chodził na imprezy, na których pojawiały się gwiazdy i proponował im, że uszyje im stroje. Niektóre się godziły, na przykład Justyna Steczkowska. Poznał wielu wpływowych ludzi, w tym Olę Dochnal, z którą założył firmę i wspólnie otworzyli pracownię przy ulicy Szpitalnej, do której nie zamykały się drzwi - był już tak popularny. Kiedy parnterka biznesowa wyjechała do Londynu luzie wieścili mu upadek. On się nie poddawał i ciężko pracował. W efekcie otworzył atelier w warszawskiej "Promenadzie". Wkrótce potem media nazwały go polskim Diorem.

Nastoletnia Ewa chciała, aby rodzice byli z niej dumni. Zawsze ekstrawagancka i zawzięta. Po maturze nie dostała się na medycynę, poszła na rok na praktyki do szpitala, ale nie wytrzymała psychicznie i poszła na kulturoznawstwo w Poznaniu i została ekspedientką w galerii sztuki. Wśród klientów wzbudzała sensację swoimi wymyślnymi strojami szytymi przez krawcową, które projektowała sama Ewa.

W tamtym czasie wśród jej znajomych rozchodziła się wieść o jej talencie, a momentem przełomowym była prośba znajomej znajomej o zaprojektowanie sukni ślubnej. Dostała wtedy zaliczkę w wysokości dwóch pensji dyrektorskich i ojciec zaprowadził ją do urzędu, aby zarejestrowała działalność. Miała wtedy 19 lat. Niedługo potem wyszła za mąż i urodziła syna, wyprowadziła się na wieś. Postanowiła, że nie zrezygnuje z marzeń i w piwnicy domu, w którym mieszkała zorganizowała pracownię. Po kilku miesiącach wynajęła budynek po zakładzie weterynaryjnym. Zatrudniała 35 osób, które odszywały jej projekty.

W połowie lat 90-tych jej klientką została pierwsza dama Jolanta Kwaśniewska i jej córka Ola, ale utrzymywała tę współpracę w tajemnicy, bo obawiała się, że jej zaszkodzi. Zainwestowała w sprzęt i zaczęła projektować kolekcje, a nie jak wcześniej konkretne modele ciuchów, które nie zmieniały się wraz z nowym sezonem. Po rozwodzie przeprowadza się najpierw do Warszawy, która okazuje się być zakłamana, potem do Zielonej Góry, gdzie jej firma Minge przeradza się w markę Ewa Minge.

Zapisuje się do szkoły języka angielskiego, która staje się jej drugim domem. Kiedy koleżanki pokazują jej ogłoszenie pracy dla szwaczki - zgłasza się. – To studio obsługiwało młodych londyńskich projektantów. Również pierwsze kolekcje McQueena – wspomina Gosia w rozmowie z Karoliną Sulej. Dużo się tam uczy, ale bardzo mało zarabia. Zaczyna sprzątać w domach, a zarobione pieniądze przywozi do Polski. Kończy szkołę i zakłada firmę Fri 13.08 - to data jej urodzin. Od teraz ma zajmować się projektowaniem ciuchów.

Z kapitałem 10 tysięcy wygrywa przetarg na suterenę, która ma być jej pracownią. Było ciężko, bo w piwnicy było zimno i ponuro, ale nie poddawała się i szyła. Jej ubrania trafiały do prestiżowego butiku "Lalka". Wisiały obok ubrań znanych polskich projektantów. Jej upór w dążeniu do celu pomógł jej, kiedy postanowiła, że podbije Warszawę.

Do klientek dojeżdżała maluchem, pobierała ich wymiary w hotelowych toaletach. Miała też sporo szczęścia. Spotkała swoich byłych pracodawców z Londynu, którzy wynajęli jej mieszkanie na Powiślu, udało jej się namówić do współpracy założyciela Eurobanku, który dał jej pieniądze na pokaz, bo jej wcześniejszy wrocławski pokaz emitowany był przez "Fashion TV".

Obraca się w towarzystwie młodych i obiecujących projektantów, a prasa nazywa ją specjalistką od eleganckich sukienek wieczorowych. To projekty nowoczesne, z przymrużeniem oka, zbuntowane. W końcu z Powiśla przenosi się na ulicę Floriańską na Pradze, do nowego, trzypiętrowego studia.

W ich ciuchach z napisem "Doing real stuff sucks" chodzi Justin Bieber i Rihanna. W 2012 Karolina Słota i Areta Szpura sprzedawały tylko kilka ubrań tygodniowo. Kiedy wysłały T-shirt z ich firmowym hasłem Bieberowi, a on pokazał się w nim publicznie i dał się w nim sfotografować, sprzedaż wzrosła sto razy.

To dlatego, że za około 80 złotych każdy mógł nosić to, co największe gwiazdy muzyki i mody. – Dzisiaj nie chodzi o to, żeby oszczędzać latami na torebkę Chanel. Nastolatki już nie chcą wyglądać jak pańcie. To dorośli chcą wyglądać jak nastolatki – mówią w książce "Modni". Karolina studiowała fotografię i zajmowała się robieniem zdjęć podczas modnych warszawskich imprez i pokazów mody. Tak poznała środowisko.

Kiedy obie dziewczyny dopadł kryzys i nie były pewne, że to co robią je uszczęśliwia, postanowiły, że założą wspólnie firmę. Rzuciły wszystko, w międzyczasie Areta miała kilka ciekawych przygód w Nowym Jorku. Okazało się, że biznes koszulkowy pochłania dużo pieniędzy i jeszcze więcej czasu. Pomagała im mama Karoliny, która zszywała rękawy i przyszywała metki.

LH wypromowały również hasła, które zapisały się już w słowniku sieciowym - na przykład "Bad hair day". To stylistyka z Tumblra, gdzie za piękne uważa się palmy, bitą śmietanę, feerię barw. Takie zestawienie wymaga odwagi projektującego i noszącego ubranie.