Mieszka w Polsce, a za wschodnią granicą jest gwiazdą internetu. Osia – najbardziej szczera blogerka

Tak, dokładnie tak to wygląda. Bardzo wiele dziewczyn pokazuje drogie kosmetyki i luksusowe ubrania. To są bardzo fajne rzeczy, ale wiele normalnych dziewczyn, takich jak ja, też dziewczyn które mają dzieci, nie może sobie pozwolić na coś takiego.

Tak. Stwierdziłam, że nie zależy mi za bardzo na współpracach, a chcę to robić dla siebie. Siedziałam z jednym dzieckiem i nie wracałam do pracy. Miałam dosyć ciężką sytuację z dzieckiem, byłam smutna i szukałam czegoś, czym mogłabym się zająć i co sprawiałoby mi dużą radość. Właśnie dlatego zaczęłam nagrywać.

Bardzo długo zastanawiałam się czy chcę nagrywać po polsku, czy po rosyjsku. I do tej pory nie umiem powiedzieć, dlaczego stwierdziłam, że będę nagrywać w tym drugim języku. Może dlatego, że chciałam opowiadać też o życiu w Polsce. Widzę jednak, że te filmiki mają najwięcej hejtu.

Na przykład kiedy zrobiłam filmik o tym, jak znalazłam tu pracę, to spotkałam się z ogromną falą hejtu. Słyszałam, że na pewno ktoś mi tutaj tę pracę załatwił. Że załatwiłam to przez łóżko. Że to jest niemożliwe, nie znając języka. Nie wstydziłam się jednak nagrywać tego filmiku. Nie usuwam go, nie usuwam komentarzy, ponieważ nie mam nic do ukrycia. Opowiedziałam to, co chciałam przekazać komuś, kto naprawdę szuka pracy, kto nie wierzy w to, że to jest możliwe. Przez to też, że na Ukrainie nie jest tak dobrze, pomyślałam, że życie w Polsce zainteresuje ludzi.

Może dlatego też, że nie było innej takiej blogerki. Nie mówię, że inni tacy nie są, ale po prostu nie jestem „ekspertem w dziedzinie”. Na Rosyjskim YouTube jest dużo filmików jak utrzymać faceta, jak wyjść za mąż, jak być idealną matką. To jest nieprawda, to jest kłamstwo. Nie ma ludzi idealnych. Wszyscy dążymy do tego ideału, ale jego nie ma. To staram się przekazać innym.

To jest moje hobby, zainteresowanie i nie chciałabym robić z tego pracy. Często mówi się o vloggingu, jako o pracy. Zwłaszcza w Rosji dziewczyny często tak mówią. Ok, ja bym jednak chciała pracować zawodowo, ponieważ czuję się jeszcze w tej kwestii niespełniona.

Byłam brand managerem w dużej korporacji. Pracowałam dopiero dwa lata. W międzyczasie skończyłam swoje drugie studia i chciałabym wykazać się jeszcze swoją kreatywnością właśnie w tworzeniu różnych produktów, a może nawet kiedyś marek. Na razie nie mam planów robienia profesjonalnego bloga. To się toczy samo.

Tak, to jest ogromny plus. To też było takim punktem na "tak", żeby nagrywać po rosyjsku. W wielu krajach mówi się w tym języku. W Rosji to wiadomo, ale też w Gruzji, na Ukrainie, Litwa, Łotwa, Tadżykistan, Kazachstan, wszystkie te poradzieckie kraje.

Ze mną też tak było, jak przyjechałam do Polski. Prawie wszystko rozumiałam, a jak miałam coś powiedzieć, to było gorzej.

Ponad 6 lat.

Dziękuję, jestem filologiem z wykształcenia. Po pierwsze, język polski to jest mój piąty język, którego się nauczyłam. Po drugie, dla mnie polski to miks rosyjskiego i ukraińskiego, więc uczyłam się tak naprawdę różnic. Do dzisiaj strasznie często mi się to wszystko miksuje. Za to nauki ścisłe to kompletnie nie moja działka.

Sprawia mi to ogromną radość. Niestety nie obchodzi się też bez hejtu.

Tak, internet daje ogromną wolność wypowiedzi. Przykre jest dla mnie to, że zwłaszcza bardzo młode dziewczyny, które chodzą do liceum, może jeszcze młodsze, potrafią hejtować tylko po to, żeby zrobić komuś przykrość. Dla mnie komentarz „jesteś głupia”, albo „jesteś brzydka”, jest niczym. Jest mi po prostu przykro. Jeżeli zaś ktoś mówi mi, że jestem źle umalowana, bo mam ciepły typ urody, a makijaż w zimnych odcieniach i to kłóci się ze sobą – to tak. Przyjmę to do wiadomości i z tym się zgadzam.

Dokładnie. Wtedy to nie jest tak, że jesteś głupia, jesteś źle umalowana, bo masz nie wiem… krzywe ręce. To jest dla mnie hejt, tylko dla hejtu. Ktoś wyrzucił z siebie tę negatywną energię, ale to nie oznacza, że ja ją przyjmuję.

Pewnie tak, ale boli mnie to, że nie ogarniam wszystkich komentarzy i później ludzie się obrażają. Są wiadomości na które naprawdę bardzo chcę odpowiedzieć, ale jedno zdanie tam nie pomoże. Boję się, że jak zacznę robić to po polsku, to będzie jeszcze gorzej.

Co więcej, nigdy nie mam planu, że: „tak, dzisiaj będę nagrywać”. Jak moje dziecko śpi, to siadam i na spontanie nagrywam. Stąd wszystkie emocje. Nigdy nie myślę, że źle mi się układają włosy, to zrobię to jeszcze raz od nowa. Nie mam na to czasu i obawiam się, że jak zacznę robić dwa razy to samo, to po prostu stracę zapał. Teraz wkładam w te filmiki całą swoją duszę i naprawdę chcę podzielić się wszystkim tym, co mi pomaga, co mnie inspiruję. Jak zacznę to robić w dwóch językach, to może to stać się sztuczne.

Tak. Jak zaczęłam nagrywać to też takim „powerem” było dla mnie spotkanie z polskimi blogerkami. Mimo, że miały one wtedy o wiele mniej widzów to, jak myślałam sobie o ich 40-tu tysiącach, to dla mnie to była jakaś nieosiągalna liczba. I nadal nie wierzę w to co się dzieje. Nie potrafię tego ogarnąć, jak na przykład jadę na Ukrainę i ktoś do mnie podchodzi. Powiem też jeszcze więcej, w Krakowie spotykam dziewczyny, które mnie oglądają. Przyjeżdżają, albo mieszkają tutaj i to jest po prostu niesamowite.

To jest strasznie ciekawe. Nie pomyślałabym nigdy, że kiedyś będzie oglądała mnie taka liczba osób. Oczywiście, jeżeli porównać to od innych bardzo znanych blogerów, to te 100 tys. to nie jest dużo. Aczkolwiek, jak spotykam ich i widzę jak się cieszą, to zaczynam w to wierzyć. Rzeczywiście jestem chyba teraz jedną z najbardziej topowych blogerek w Rosji, ale nie czuję tego.

Dziękuję. Ale są na przykład dziewczyny w Rosji, które pokazują, jak prowadzą przepiękne Porsche, na rękach mają Rolexy i też dużo subskrypcji. Różnica jest taka, że ja mam mniej negatywnych komentarzy. Nieraz, jak mam 90 głosów na „nie”, kciuków w dół, to myślę: „co jest nie tak?! Przecież nic takiego nie powiedziałam, nic głupiego nie pokazałam, żadne płatne recenzje, ani nic.” Potem dopiero, jak włączam ich filmiki i widzę, co tam się dzieje w komentarzach, to nie wiem jak te dziewczyny to znoszą i nie tracą zapału do nagrywania. Nie wiem czy potrafiłabym ogarnąć taką liczbę negatywnych komentarzy.

Pewnie, że dotyka. Niewiarygodne, że ktoś ma siłę i ochotę pod każdym filmikiem pisać, że jesteś czyjąś kochanką, jesteś taka zła. Szkoda na to czasu.