Polski książę wiedział, jak wykręcić się od udziału w krucjacie. „W Palestynie piwa nie ma i żyć przeto tam nie można”

Teoretycznie Leszek nie powinien mieć oporów przed walką z niewiernymi i to na terenie, gdzie rodziło się chrześcijaństwo. Mógł w ten sposób zmyć wszystkie grzechy, zresztą obowiązek stawienia się zbrojnie do dyspozycji papieża spoczywał na każdym przykładnym wyznawcy Chrystusa. Kiedy jednak papież Honoriusz III wezwał go do spełnienia danej wcześniej obietnicy, polski książę sięgnął po nietypowy argument.

Całość sprawy znamy z listu papieża Honoriusza III, datowanego na kwiecień 1221 roku, a adresowanego do biskupa wrocławskiego Wawrzyńca i prepozyta głogowskiego Piotra. Następca św. Piotra, zawiedziony decyzją księcia, przypomniał o jego przywiązaniu do spożywania piwa, co jednak nie było wtedy niczym nadzwyczajnym - złocisty napój często gościł na średniowiecznych stołach, a jego recepturę nierzadko opracowywano w klasztorach.

W papieskiej korespondencji czytamy też o pomyśle Leszka, który zamiast wyruszyć zbrojnie na Bliski Wschód, zobowiązywał się wyprawić na pogańskich Prusów i na ich ziemiach prowadzić misję nawracania. Chciał też nawiązać z nimi swojego rodzaju współpracę gospodarczą. Papież dał mu drugą szansę, ale bez akcji zbrojnej się nie obyło.