Prezentujemy filmy, które otrzymały nominacje do Oscarów. Na początek hołd złożony sile kobiet

Carol (Blanchett), bohaterka powieści Patricii Highsmith "Cena soli", to kobieta silna, pewna siebie, bogata i samotna w rozpadającym się małżeństwie. W przeszłości miała "problemy" ze słabością dla kobiet, co jest jej regularnie wypominane przez otoczenie. Kiedy w centrum handlowym spotyka młodą Therese (Mara), jej życie nabiera jeszcze większej dramaturgii. Dominująca bogaczka osacza niedoświadczoną, ale ciekawą do czego zmierza nowa znajomość ekspedientkę.

Akademia doceniła obie bardzo silne bohaterki. Ich miłość jest ważniejsza niż szczęście, pieniądze, bliscy. Widzowie wiedzą, że to świat jest zły, a nie one. Z każdą sceną można zauważyć ich zmianę, rosnącą pewność, siłę. Ich emocje wahają się między euforią, zrezygnowaniem, nienawiścią i pogodzeniem z losem. To film bardzo ciekawy, piękny wizualnie, pokrzepiający. Coś dla fanów dopracowanych detali w filmie - wszystko co robią, jedzą, piją i palą bohaterki jest dopracowane, a ich stroje zachwycają.

Oparta na faktach historia duńskiego małżeństwa malarzy, która zdobyła nominacje dla najlepszego aktora pierwszoplanowego Eddiego Redmayne'a i dla najlepszej aktorki drugoplanowej Alicii Vikander oraz za kostiumy i za scenografię.

To niesamowita historia o dążeniu do bycia sobą, o tym, ile może znieść miłość, jaka jest cena szczęścia. Redmayne doceniony w zeszłym roku Oscarem za główną rolę w filmie "Teoria wszystkiego" po raz kolejny sięga po statuetkę. W "Dziewczynie z portretu" wciela się w rolę malarza Einara Wegenera, który znajduje w sobie odwagę, by pokazać światu i sobie, że jest kobietą uwięzioną w ciele mężczyzny. Jako Lily Elbe w latach trzydziestych XX wieku jako jedna z pierwszych osób na świecie przechodzi serię operacji zmiany płci.

Liliy poznajemy, kiedy jeszcze jest nazywana Einarem, docenianym malarzem i mężem pięknej artystki Gerdy Wegener. To właśnie ona nieświadomie daje mu odwagę do bycia tym, kim jest. Kiedy mężczyzna pozuje dla niej w sukni baleriny, a potem godzi się na eksperyment społeczny, który polega na oszukaniu wszystkich osób zebranych na przyjęciu, że jest kobietą, widz już wie, że nie ma odwrotu. Einar jest Lilly - kobietą wrażliwą, nieszczęśliwą w ciele mężczyzny, delikatną, ale zdecydowaną, bardzo odważną.

Siła Gerdy jest chyba najmocniejszym elementem tego filmu, który mimo że piękny, nie jest arcydziełem. Trochę nudny, trochę mdły, trochę za prosty. Być może tak miało być, jednak historia małżeństwa Wegenerów była w rzeczywistości bardziej kolorowa. Bohaterowie są o dziwo zbyt ugrzecznieni. Jest to jednak film o tożsamości, dlatego akademia nominując go do Oscara zrobiła ukłon w stronę środowiska LGBT.

Poruszająca i szokująca historia kobiety, która przez kilka lat była więziona przez psychopatę w przydomowym składziku na narzędzia. "Pokój" jest kandydatem do statuetki za najlepszy film, najlepszą aktorkę pierwszoplanową Brie Larson, reżyserię i scenariusz adaptowany.

Siedem lat wcześniej, kiedy była jeszcze nastolatką, została uprowadzona przez psychopatę, który zamknął ją w składziku i regularnie gwałcił. Z tego "związku" narodził się Jack, który jest dla niej najważniejszą osobą na świcie, jedynym powodem, dla którego żyje. Kiedy Ma orientuje się, że jest też jej szansą na ratunek, zaczyna tłumaczyć chłopcu, że fikcja jest prawdą. Obmyśla plan wydostania się z więzienia i wspólnie z synem go realizuje. Nie robi tego dla siebie, ale dla niego.

Ma jest bardzo silna. Z godnością znosi sytuację, w której się znalazła. Kryzys przychodzi dopiero po uwolnieniu, kiedy uświadamia sobie, że jej życie nie może powrócić do normalności, a piętno więzienia będzie z nią do końca życia. Mogłaby je skończyć, jednak Jack jest dla niej najważniejszy. Jest w końcu tylko jej, tylko jej ufa w pełni, to przez jej naiwność żyje i żył w więzieniu nie wiedząc o tym, że psy są prawdziwe, a za ścianą żyją inne dzieci.

"Pokój" jest wzruszający, niepokojący, piękny. To nie jest historia o porwaniu, ale o miłości matki do dziecka. Film robi tak duże wrażenie, że przez długi czas nie można przestać o nim myśleć.

Joy dzięki wielu szczęśliwym zbiegom okoliczności i swojemu uporowi wynajduje samo wyciskającego się mopa. Mógłby to być film o sile kobiety, jednak bardziej jest historią typu "american dream", tak jak większość filmów Davida O. Russela. Bohaterka grana przez Lawrence jest z pewnością charyzmatyczna, ale nie tak silna, jak Carol, Therese, Lily, Gerda i Ma.