"Proponują 5 złotych za godzinę ciężkiego sprzątania" – Ukrainka w polskim domu musi walczyć o swoje

Nie opłaca się. Ja mam kartę rezydenta, ale żeby dostać kartę czasowego pobytu, musiałam długo czekać i wyszło mi to bardzo drogo. Musiałam też zapłacić za samą pomoc w wyrobieniu tych dokumentów. Każdemu zależy na legalnym pobycie, ale kto chce pracować, kto chce zarobić, to się będzie od tego wykręcał.

Ja musiałam zrobić tę kartę, bo nie czułam się na równi z innymi. Odkąd ją mam, czuję się człowiekiem. I do lekarza mogę pójść normalnie, i się nie boję, że jestem gorsza od innych. Opłacam podatki, mąż pracuje na 2 etaty i jakoś sobie radzimy. Ale na początku było bardzo ciężko.

Tak wiem, że niektóre biorą bardzo mało, ale może chcą złapać cokolwiek? Czytałam już takie ogłoszenia. Również takie, że to sami pracodawcy proponują 5 złotych za godzinę ciężkiego sprzątania! Ale teraz jak czytam takie propozycje, to się tylko podśmiewam. Poza tym skoro tak mało proponują, to pani sprzątająca zamiast wykonać pracę w 4-5 godzin, zrobi to dwa razy dłużej.

Ja na początku, jak tu przyjechałam, brałam wszystko, co wpadło w ręce, żeby tylko się wkręcić. A tak po kilku latach i wyrobieniu dokumentów, nie pracuję poniżej 10 złotych za godzinę. Czasami jest tak, że nowa pani, do której się przyjdzie, daje z góry jakąś stawkę, a po dniu próbnym próbuje ją zmniejszyć i coś utargować. Ja wtedy wezmę co da, ale już więcej nie przyjdę w to miejsce i ostrzegę znajome.

Tak, ja też odsyłam. Ludzie pomagają sobie jak tylko mogą. W kręgu moich znajomych Polek, które też nie mogą się pochwalić takimi zarobkami, żeby mogły sobie pozwolić chociaż na małe szaleństwa, też jest taka wspólna gospodarka. Jednak im rodzina pomaga tu na miejscu, a my rzeczywiście musimy pieniądze odsyłać. Zarabiamy w granicach 2,5 tysiąca na miesiąc, może niektórzy trochę więcej. Porównanie tych zarobków, na przykład do chorobowego mojej mamy na Ukrainie, której wychodzi 200 złotych miesięcznie, jest strasznie bolesne. Jak ja jej dołożę te 200 złotych miesięcznie, to ona może już godnie przeżyć jak na tamte warunki.

Jak biorę 100 złotych na zakupy, to boje się powiedzieć o tym mojej mamie, bo to pół jej pensji – prawie 600 hrywien! A ona zbiera na operacje kolan... Teraz jest ciężej niż przed wojną. Tragedia się zrobiła. Ceny zrobiły się kosmiczne, a pensje mizerne. Strasznie mi ciężko wydawać tutaj chociaż te 10 złotych na obiad, wiedząc, że to cena margaryny na Ukrainie.

Większość kojarzy, że jak Ukrainka, to pewnie sprzątaczka. Ale to się zmienia. Ja się nie spotkałam z bardzo dużym brakiem szacunku, może kilka przypadków było nieprzyjemnych, ale zawsze się taki ktoś trafi. Ludzie są różni. Poza tym Ukrainki to nie tylko sprzątaczki. Moje znajome pracują w biurach i na stanowiskach. Studiowały tu, zostały i teraz robią karierę.

Ja nie mogę narzekać. Jak mi klient nie odpowiada, to po prostu dziękuję i wychodzę. Możemy zawsze odmówić. Jak idę po raz pierwszy do kogoś i widzę, że źle mnie traktuje, albo próbuje oszukać, to przeczekam ten dzień, może go nawet stracę, ale po prostu nie przyjdę więcej i nie polecę innym. Niektórzy próbują to wykorzystać, myślą, że jak jestem Ukrainką, to będę pracować za darmo i można mnie źle traktować.

Kiedyś pewna bogata pani z Wilanowa była niezadowolona z mojej pracy, którą wykonałam bardzo sumiennie i... odliczyła część pieniędzy za "niedokładne sprzątanie"! Od takich trzeba po prostu uciekać. Ale większość ludzi jest mi życzliwych. Takie osoby są złe w ogóle, więc po robocie biorę to, co mi się należy i odchodzę. Ja wierzę w zasadę, że jakim jesteś człowiekiem, takich ludzi pan Bóg stawia na twojej drodze.