"Umarł", aby oszukać Gestapo. Niesamowita historia konspiratora - wujka braci Kaczyńskich

Stanisław Tomaszewski "Bończa"

Wiedziałem, że nie zdradzę, ale po wstępnym biciu zdawałem sobie sprawę, co mnie dalej czeka. Z meldunków, jakie otrzymywaliśmy w konspiracji, dokładnie znane mi były metody stosowane przez Gestapo. Mało dociekliwego i rozumowego prowadzenia śledztwa - natomiast dużo bicia i tortur. Równocześnie myślałem, aby w czasie wyprowadzania mnie z lokalu drukarni próbować ucieczki. Oczywiście, było to z góry skazane na niepowodzenie, ale mogli mnie zastrzelić i uniknąłbym w ten sposób dalszego śledztwa.

Stanisław Tomaszewski "Miedza"

Teraz naprawdę czułem, że jestem chory. Policzki mi pałały. Nie minęła godziną, jak do celi przyszli ludzie w białych fartuchach, którzy kazali mi natychmiast zmierzył temperaturę. Miałem silną gorączkę. Pobrano mi próbkę krwi, a wieczorem nie kazano kłaść się spać, tylko iśd z gestapowcami do kancelarii. Słaniałem się na nogach. Gestapowcy trzymali się z daleka. Z pytań, jakie kierował do mnie urzędnik, siedzący za barierą, zrozumiałem, że będę przeniesiony na tak zwaną „szpitalkę” na Pawiaku.

Stanisław Tomaszewski "Miedza"

Byliśmy mniej więcej jednego wzrostu i jednej tuszy. Zasadniczo różniły nas włosy. Ja miałem krótkiego jeża i wąsy, i z takim zarostem widziało mnie ostatnio Gestapo. On miał bujną czuprynę i był bez wąsów. W pewnym momencie lekarz chwycił nożyczki i zaczął strzyc nieboszczyka. Potem pochylił się nade mną, popatrzył mi w twarz, a następnie posmarował trupowi miejsce pod nosem klejem i z ostrzyżonych włosów zaczął mu ulepiać wąsy.