Dawać wolność mogą tylko wolne jednostki. Katarzyna Miller o tym jak budować energetyczne relacje międzypokoleniowe

Ponieważ ludzie wolą czytać o rzeczach trudnych, a cała wiedza terapeutyczna oparta jest na patologii. Pewnie nie przez przypadek w jednej tylko książce (Robin Skinner i John Cleese „ Żyć w rodzinie i przetrwać” ) spotkałam się z pytaniem, dlaczego nie zajmujemy się normalnością, radością, zdrowiem. Znacznie lepiej byłoby się uczyć na dobrych wzorcach. W zdrowych, dobrych rodzinach, ludzie dają sobie wzajemnie dużo wolności i wzajemnych praw.

Na przykład tego, żeby dzieci uczyły się tego, czego chcą, żeby miały swoje pomysły na siebie… Moim ulubionym przykładem tego typu rodziny – co prawda tylko książkowej, ale doskonale oddającej ducha wolności – jest rodzina Muminków. Kiedy Mama Muminka pyta dzieci dokąd się wybierają , one odpowiadają „a nie wiemy, gdzie pójdziemy tam pójdziemy”. A gdy po ich powrocie pyta – gdzie byliście, słyszy – „bardzo daleko i spotkaliśmy tam potwora” A Mama Muminka na to „I tak świetnie sobie poradziliście” no bo przecież przyszli cali, prawda? Dużo polskich mam odpowiedziałaby „boże, nigdy więcej was samych nie wypuszczę” lub „o boże, a kto wam pozwolił!” Jeśli więc mówimy o dobrej energii przekazywanej z pokolenia na pokolenie, to z pewnością tą energią będzie wolność i rodzaj akceptacji dla inności dziecka – córki (bo o ich relacji z matkami i babciami rozmawiamy), która przyszła na świat…

Dawać wolność mogą tylko wolne jednostki. Więc jeśli mama czy babcia jej w sobie nie mają, nie przekażą jej córce czy wnuczce.

Zdecydowanie, na szczęście czasem jest też tak, że mama nie pozwala, ale babcia ze względu na doświadczenie pozwala na więcej i jeszcze mówi córce ‘no uspokój się kochana, sama taka byłaś tylko nie pamiętasz’.

Tak, wtedy babcia może już być tą lepszą, życzliwszą, szlachetniejszą i dzieci często z tego korzystają, że babcie są słodkie, kochane i na więcej pozwalają. Czasem babcie bywają wielkim ratunkiem.

Na przykład mówiąc do niej „powinnaś być grzeczna, nie mówić za wiele, nie dyskutować, robić to co ci mówię, nie kwestionować, nie podważać….

A ja właśnie zawsze rozkładam! (śmiech) Przecież tak się siedzi najwygodniej. Uwielbiam tak siedzieć!

I to jeszcze jak! Poza tym jak łatwo wstać! A jeśli już o nogach mowa, wolność dotyczy też chodzenia w miejsca, do których dziecko ma ochotę pójść – oczywiście mówimy o miejscach na miarę wieku, możliwości i bezpieczeństwa dziecka. Z drugiej strony, dzieci muszą mieć też jasno wyznaczone granice, które dają im poczucie bezpieczeństwa i miłość. Muszą jednak też te granice przekraczać. Ale żeby umiały to robić, po cichutku, po swojemu, potrzebują nieco śmiałości. Niektóre grzeczne dziewczynki za cholerę nie przekroczyły żadnej granicy w życiu i muszą potem sporo nadrobić.

Przekraczać granicę, to znaczy na przykład spotykać się z chłopakiem, który nie podoba się mamie albo pójść z nim tam, gdzie mama absolutnie by sobie tego nie życzyła, pojechać z grupą znajomych gdzieś na całą noc (chociaż mama uważa, że tam się” coś będzie działo”, a córka wie, że będzie inaczej). Przekraczanie granic to też chodzenie ‘w zbyry’ będąc maluchem, czyli w takie miejsca, które są niebezpieczne, bo na przykład można złamać sobie nogę.

Matka, która nie węszy, nie podejrzewa , nie sprawdza, ufa w takim sensie, że zostawia margines prywatności buduje zaufanie córki samej do siebie. Córka, która od dziecka przekracza granice – oczywiście te na miarę jej możliwości – buduje w sobie śmiałość, poznaje swoje granice, co z kolei buduje w niej rozwagę i rozsądek. Przekraczanie granic pozwala jej również znaleźć odpowiedź na pytanie czego chce od siebie samej, od innych i od życia w ogóle.

To jest bardzo ważne. Mnie taką wiarę i wsparcie dawała moja niania, ale też przyjaciółki mojej mamy, które były mądrymi kobietami. Mama niestety mówiła ‘martwię się o ciebie’, na co ja prosiłam – ty we mnie wierz. Wiara i wsparcie dają tak silną podstawę, że przez resztę życia nie pozostaje już nic innego, jak tylko rozwijać się.

Tak jest! Wiedźmy, czarownicy, wróżki, uzdrowicielki i bogini oczywiście

Po co Pani to mówi?! Energia wiedźmy jest wspaniała! To ta, która WIE.

W przekazie o tym, jak znosić przeciwieństwa losu, jak dokonywać wyboru, jak podejmować decyzje i wreszcie jak cieszyć się życiem. To mama pokazuje dziecku świat, to, co jest w nim ważne, a co nie, co w nim jest przyjazne, a co mniej, na co mamy wpływ, a na co nie mamy. Mądra matka wiedźma oprócz tego, że różne rzeczy sama wie, pozwala dotrzeć do nich dziecku samodzielnie. Może mu pozostawić wolność i możliwość sprawdzania, ale tam gdzie jest niebezpiecznie, tam ona czuwa. A jeśli córka wróci w ranach, to matka je opatrzy i nie powie ‘żeby kózka…’

Bardzo wierzę w mądrość rzeczywistości. To sprawdza się w moim życiu i życiu moich klientek. Jeżeli się współgra ze swoim prawdziwym jestestwem, ze swoją prawdziwą jaźnią , to cała rzeczywistość z nami współpracuje. Dobra energia wiedźmy, którą dostajemy od mam i babć wie jak się wyzwolić. Mamy wtedy w sobie taką prostotę działania, taki rodzaj adekwatności między tym co wokół, a tym co w nas. Nie ma barier, nie ma przeszkód, jest przepływ. Przepływ wewnętrzny daje zdrowie. Przepływ między człowiekiem, a rzeczywistością daje powodzenie we wszystkim co się robi.

To bycie sobą w zgodzie ze światem i z innymi w tym sensie, że ich rozumiemy, co nie znaczy, że się zawsze z nimi zgadzamy.

To są w sumie proste rzeczy. Na przykład kontakt z naturą, a więc też ze sobą. Wystarczy, że babcia chodzi z wnuczką do lasu, uczy jej roślin, miłości do nich, do przestrzeni, powietrza, ziemi i tego co ona rodzi – warzyw, owoców, zbóż - to jest już zasiane ziarno wiedźmy. Życie w mieście temu nie sprzyja – jest co prawda wygodne, ale daleko od natury.

Będąc samej radosną. Nie da się tego powiedzieć, to trzeba pokazać córce samej radość przeżywając.

Radość życia jest radością ze wszystkiego, nie trzeba czekać ani na specjalne dni ani okazje, można się cieszyć tak po prostu. Drobiazgami. Na radość nie trzeba mieć pozwolenia, nie trzeba się na nią też umawiać. Nie muszą się też inni cieszyć, żebym ja się mogła cieszyć – matka ‘wiedźma’ potrafi powiedzieć dziecku, że jej smutek, nie ogranicza jego radości. Bo uczucia, emocje przychodzą i odchodzą. Emocje bliskich należy szanować, ale odrębność pozwala na przeżywanie różnych stanów emocjonalnych w tym samym czasie.

Twórcza, otwarta, elastyczna, słaba i silna jednocześnie kobieta. Pełna możliwości, mająca poczucie własnych zdolności, pogodna, spokojna, zaangażowana w relację z ludźmi.

Tak samo jak dzień i noc, ciepło i zimno, dobro i zło, istnieje słabość i siła. Nie ma siły bez słabości i słabości bez siły. Jeżeli nie znamy smutku, nie znamy też słabości, jeśli nie znamy złości, nie znamy też spokoju. Iluzja na temat jednostronności życia jest domeną przestraszonych ludzi, którym wydaje się, że istnieje mityczna kraina, w której wszystko jest łatwe i proste. Nie ma łatwego bez trudnego, a rzeczy trudne są ważne.

W dodatku wszystkim co się ma.

Poczucia godności i wiary w siebie. Akceptacji własnego ciała.

To warsztat dla mam i córek, babć i wnuczek – po prostu dla bliskich sobie kobiet. Z pewnością powiemy sobie o tym, za co jesteśmy sobie wdzięczne, wyrazimy radość z powodu obecności ale nie ominiemy też trudnych aspektów w relacjach – tego co nas wzajemnie uwiera, boli oraz czego brakuje nam we wzajemnych relacjach. Zaplanujemy też wspólnie to co chcemy dla siebie na przyszłość.