Jest kraj, w którym to przeszczep czeka na człowieka, a nie odwrotnie. Cena zabiegu jest jednak najwyższa z możliwych

Wierzcie lub nie, ale gdybyśmy tę rozmowę przeprowadziły nie pod chińską ambasadą w Warszawie, lecz na pekińskiej ulicy, Dorota nie musiałaby długo czekać, zanim do jej drzwi zapukaliby przedstawiciele tamtejszych służb. Bez zbędnych wyjaśnień pobraliby jej krew i wyszli. Próbki następnie wysłano by do analizy w najbliższym szpitalu posiadającym oddział transplantologiczny. Jako że praktykujący Falun Gong, z racji uprawianych regularnie ćwiczeń oraz sposobu życia, cieszą się doskonałym zdrowiem, opis próbki krwi Doroty brzmiałby zapewne „Organy zdatne do przeszczepu”. Mało prawdopodobne, że po wydaniu takiej opinii jeszcze kiedyś miałybyśmy okazję się spotkać. Do drzwi Doroty zapukano by ponownie, tym razem oskarżając o kolaborację w ramach zakazanej w Chinach organizacji. Kara za tę zbrodnię? Śmierć na stole operacyjnym poprzez ograbienie ciała ze wszystkich możliwych do przeszczepu organów – nerek, serca, nawet rogówki oka.

Dominika to z kolei jedyna znana mi osoba, która żyje z przeszczepioną nerką. Kiedy poznałyśmy się trzy lata temu, Dominika już stała w kolejce do przeszczepu. W Polsce na dawcę czeka się długo, procedury są skomplikowane, a swoje prawo do operacji trzeba nieustannie popierać szczegółowymi badaniami. Chorzy i ich rodziny żyją w nerwowym oczekiwaniu na dzwonek telefonu – sygnału, że znalazł się ten jeden jedyny, pasujący dawca.

Gdyby jednak Dominika mieszkała na przykład w Japonii, pewnie natknęłaby się na ogłoszenia reklamujące wyjazdy „na podratowanie zdrowia” do Chin. Tamtejszy lekarz nie miałby problemu ze znalezieniem dla niej dawcy. Co więcej, zanim zdążyłaby dojechać na miejsce, prawdopodobnie kilka „nadprogramowych” nerek wyrzuciłby do kosza. Być może przez chwilę zastanowiłaby się, czy to aby bezpieczne – o stanie technicznym szpitali czy umiejętnościach tamtejszych chirurgów przecież niewiele wiadomo, ale rozpisany dokładnie, niczym w folderze wczasów „all inclusive” szpitalny pobyt, zagłuszyłby wątpliwości. Biura sektora „turystyki transplantacyjnej” działające przy chińskich szpitalach biorą na siebie wszelkie obowiązki organizacyjne. Pobyt, znalezienie organu do przeszczepu i operacja – wszystko to wliczone jest w cenę usługi – dość drogiej, bo do rachunku trzeba dodać ludzkie życie.

Nic dziwnego, że to, co na prawie 700 stronach „Bloody Harvest / The Slaughter” opisują Gutmann, Kilgour i Matas, budzi przerażenie nawet u polityków. Zgodnie z ustaleniami badaczy, w Chinach przeprowadza się obecnie od 60 do 100 tysięcy przeszczepów, choć w oficjalnych rejestrach dawców widnieje cyfra sześć razy niższa. Badacze przypuszczają, że na przestrzeni ostatnich 16 lat na terenie Chin wykonano od 1,5 do 2,5 miliona tego typu procedur. Większość organów pozyskano od praktykujących Falun Gong. Jak przekonuje Gutmann, dzisiaj władze często nie zadają sobie nawet „trudu”, żeby zsyłać podejrzanych o antychińską działalność do więzień. Po wykonaniu przymusowych badań we własnym domu dana osoba znika w niewyjaśnionych okolicznościach, a zrabowane organy – w odpowiednich szpitalach.

„Moce przerobowe”, o jakich mowa w raporcie, muszą świadczyć o tym, że chiński przemysł transplantologiczny w połączeniu z medyczną turystyką funkcjonuje jak dobrze naoliwiona maszyna, i tak jest w istocie. Tamtejsi chirurdzy wykonują po kilka przeszczepów dziennie, co znajduje odzwierciedlenie w corocznych raportach finansowych szpitali. Jedna z najlepszych placówek w Chinach – szpital im. Ludowej Armii Wyzwolenia, który w 2006 roku wykazywał zyski na poziomie 30 milionów jenów (4,5 mln dolarów), w 2010 roku chwalił się zarobkami wynoszącymi 320 mln jenów (34 mln dolarów). I choć jest to kwota imponująca, daleko jej do rekordu. Szpital Daping w Chongqing otworzył swój oddział transplantologiczny w późnych latach 90. Zanim jego władze zdecydowały się na to genialne z biznesowego punktu widzenia posunięcie, notował on zarobki na poziomie 36 milionów jenów. W 2009 roku do ksiąg obrachunkowych wpisano natomiast okrągły miliard.

Chińskie władze twardo utrzymują jednak, że przeszczepy organów podlegają tu takim samym normom, jak wszędzie na świecie. W 2015 roku 2766 dobrowolnych dawców przekazało do przeszczepu łącznie 7785 organów. Operacje wykonywano w 100 ośrodkach, bo tyle chińskich placówek jest do tego oficjalnie uprawnionych. Jeśli jednak wierzyć twórcom raportu, chińskie władze „nie doceniają” zdolności w samokształceniu się swoich lekarzy – potwierdzono bowiem, że przeszczepy wykonują pracownicy 712 placówek medycznych.