Ostatnia rodzina, przeklęta rodzina. Historia Beksińskich poraża

Przeklęta rodzina
Jest lato 1977 roku. Wchodzimy do mieszkania Beksińskich na ulicy Sonaty 6, numer 314. Jedno z setek mieszkań betonowego blokowiska na warszawskim Służewie. Samo mieszkanie już jest dość oryginalne – okazuje się, że powstało z połączenia dwóch oddzielnych mieszkań.

Kilka bloków dalej wprowadza się syn Beksińskich, Tomek, o charakterze równie ekscentrycznym, co jego ojciec i jak on – inteligentny i dowcipny. Kontakty syna z rodzicami stają się bardzo intensywne, co nie sprzyja budowaniu równowagi psychicznej żadnego z członków rodziny. Groźby i rzucanie wyzwisk nie jest w tym domu niczym nadzwyczajnym.

Malarz, który w tym czasie postanowił skupić się na własnej pracy, oraz syn, który właśnie zaczął budować swoją karierę dziennikarza muzycznego, w wielu kwestiach wykazywali duże podobieństwo. Obaj fascynowali się mroczną, tajemniczą stroną ludzkiej osobowości. Obaj również kochali muzykę.

Stosunek Tomka do rodziców uchodził za coś nadzwyczajnego. Zdzisław już w chwili pojawienia się w domu dziecka nie ukrywał, że niemowlęta go brzydzą, boi się dzieci i nie potrafi z nimi postępować. Syna nigdy nie zaniedbywał, ale w gruncie rzeczy traktował jak dorosłego, bezwiednie zarażając go swoim pociągiem do tego, co makabryczne.

Choć malarz, odkąd pamiętał, żył w towarzystwie chorób i umierania, sam bardzo się ich obawiał. Bezsensowna śmierć znalazła go nagle, w osobie Roberta K., syna znajomego, którego – wbrew zwykłej sobie podejrzliwości – wpuścił do mieszkania.

Saga rodzinna na ekranie
W filmie w reżyserii Jana Matuszyńskiego rodzina Beksińskich ma być nie tylko ostatnia, ale i w pewnym sensie ostateczna. Jej historia zostaje opowiedziana do samego końca, wszystkie wątki zostają urwane i nikt ich już podjąć nie może. To nie oznacza, że zniknęła bez śladu - mamy obrazy, ogromne i dla wielu zatrważające dzieło życia Zdzisława, wciąż odczuwamy efekty tytanicznej pracy redakcyjnej Tomasza. Gdzieś pomiędzy nimi niknie obraz żony i matki, Zofii Beksińskiej, zdaniem Matuszyńskiego, trochę niesprawiedliwie.

Twórcy filmu chcą podkreślić oryginalność scenariusza, nad którym Robert Bolesto pracował przez wiele lat. Duże znaczenie miała również praca wykonana przez odtwórców głównych ról - Andrzeja Seweryna (Zdzisław Beksiński), Dawida Ogrodnika (Tomasz Beksiński) oraz Aleksandry Koniecznej (Zofia Beksińska). Wszyscy oni dostali do wykonania "pracę domową", łącznie z wizytą w Sanoku i brali czynny udział w tworzeniu swoich ról. Film trafi do naszych kin 30 września.