"Kobiety mają u nas większe jaja niż faceci". Ta policjantka sprawi, że przestaniecie lekceważyć panie w mundurze

W książce "Niebezpieczne kobiety", która trafi do księgarń 26 października, Patryk Vega przedstawia świat policji widziany oczami funkcjonariuszek. Rozmawia z policjantkami, które bez ogródek opowiadają o swojej służbie. Sporo w tych opowieściach agresji i mocnych słów, ale one muszą takie być. One nie mogą się bać, to przestępcy muszą się ich bać.

My rozmawiamy z jedną z bohaterek "Niebezpiecznych kobiet", jej dane zostały zmienione. W książce występuje jako sierżant Katarzyna Myko.

Absolutnie nieprawda. Jest tak, jak w każdym innym zawodzie: są policjantki, które sobie nie radzą i są policjanci, którzy sobie nie radzą. To nie zależy od płci. Większość policjantek radzi sobie doskonale i sprawdza się tam, gdzie są. W dochodzeniówce, w patrolach, czy w kryminalnych. W mojej komendzie jeden z kolegów powiedział, że kobiety mają u nas większe jaja niż faceci. Bo tak jest, naprawdę. U mnie są same świetne dziewczyny.

No tak, choć pewnie zależy na jakiego wykładowcę się trafi. Ja w szkole policyjnej w Słupsku miałam takiego faceta od stosowania siły fizycznej, że było naprawdę ciężko. Po zajęciach jak szłam do stołówki to z trudem podnosiłam kromkę chleba, tak mnie wszystko bolało. Ale mam dla tego człowieka wielki szacun, bo przeszkolił nas dobrze.

W walce wręcz pewnie bym sobie nie poradziła, ale problem z takim facetem może mieć policjant-mężczyzna. Poza tym staramy się nigdy nie dopuszczać do bezpośredniego kontaktu. A w razie czego mamy cały wachlarz tak zwanych środków przymusu. Siła nie jest najważniejsza. Często ważniejszy jest spryt...

O tak, ja jestem znana z tego, że często używam gazu. Nie robi nikomu krzywdy, a jest bardzo dokuczliwy. Kiedy na odprawie zgłaszam Kierownikowi, ze skończył mi się gaz, to zawsze jest salwa śmiechu. To najlepszy środek przymusu, zaraz po paralizatorze.

Bo nie mam. Tych taserów w ogóle w naszej jednostce jest niewiele. Choć przy interwencji z jakimś bardzo agresywnym, wielkim człowiekiem taser jest niezastąpiony.

Sprawność jest potrzebna. Siła jest mile widziana. Wielu policjantów uprawia sport. To nie tylko podnosi sprawność, ale też odstresowuje. Musimy ćwiczyć i trenować, to w końcu element naszej pracy. Ja trenuję boks.

(śmiech) No tak. Skończyłam szkołę plastyczną i rzeczywiście jestem artystką. Zanim poszłam do policji przez kilka lat projektowałam wnętrza. Nadal w wolnym czasie rozstawiam sztalugi i maluję.

Tak, jestem łagodna, ciepła, opiekuńcza. Czasem muszę się zmierzyć ze stereotypem twardej policjantki, ponieważ mężczyźni myślą, że w domu zachowuję się dokładnie tak samo jak w pracy. W pracy jestem twarda, konsekwentna i stanowcza. Nie mogę być łagodna. Dla własnego bezpieczeństwa.

Niestety, często.

To zależy od tego, kto patrzy na tę sytuację. Jeśli rzucę pana na ziemię i zacisnę kajdanki, to pan może uznać, że było to nadużycie, bo pana zabolało. Ale z mojego punktu widzenia to wygląda inaczej. Ja muszę to zrobić, aby pana obezwładnić skutecznie i żeby mi nic pan nie zrobił. I powiem więcej: wolę nawet za mocno zacisnąć gościowi te kajdanki, bo moje bezpieczeństwo jest najważniejsze. Jak się agresor uspokoi, to mogę poluzować. Musi wiedzieć, że jeśli atakuje policjanta, to policjant odpowie i to najczęściej tak, że będzie bolało. I musi liczyć się z tym, że może doznać obrażeń, a nawet zginąć, np. przy probie odebrania broni policjantowi.

Poza tym trzeba pamiętać, że my też jesteśmy tylko ludźmi. Mamy swoje emocje. Zdarza się nam gorszy dzień. I bywa, że nerwy puszczają. Choć to się zdarza rzadko.

Bez przesady, to nie jest tak, że prokurator ślepo wierzy w to, co powie policjant. Prokurator dostaje na biurko obszerny materiał dowodowy, na podstawie którego podejmuje decyzję, czy policjant dopuścił się faktycznie nadużycia, czy nie.

Takie mamy czasy. Ja nie zwracam już uwagi na to, czy ktoś mnie nagrywa. Miałam z kolegą taką interwencję. Patologia, alkohol i rękoczyny. Agresor był chudy, ale silny i wysoki. Mieliśmy spory problem z założeniem mu kajdanek. Pomieszczenie było maleńkie i było w nim zupełnie ciemno. Nie widzieliśmy, gdzie ten człowiek ma rękę, gdzie nogę. Kiedy w końcu nam się udało, facet stwierdził, że on ze swojego domu nie wyjdzie, więc nie było wyjścia i ... ciągnęliśmy go 50 metrów po ziemi do radiowozu.

Gdyby ktoś to nagrywał, to pewnie wyglądałoby to fatalnie. Ale wszystko odbyło się zgodnie z prawem, nie było innej możliwości, aby go zaprowadzić do samochodu.

To jest tak, że teraz zza ekranu komputera każdy jest odważny. Ukaże się taki film i wszyscy komentują, jaka to zła i nieudolna policja. Ale jak się zdarzy jakaś trudna interwencja i widać, że policja ma kłopot, to brakuje odważnych, żeby jakoś pomóc. Tylko wyciąga się komórę i nagrywa.

To oczywiste. Policjant nie może pokazać po sobie, że się boi. A absolutny policyjny grzech śmiertelny to przestraszyć w trakcie interwencji i uciec, zostawiając partnera.

Tak, zdarza się policjantkom. Ale zdarza się i policjantom. Niestety sama miałam taką sytuację. Trafił się nam pewien trudny przypadek. Bardzo agresywny mężczyzna, którego udało mi się przewrócić na podłogę i obezwładnić, jednak czułam, że sama długo go nie utrzymam, więc oglądam się, a... kolegi za mną nie ma! Przestraszył się i zniknął! Na szczęście agresor zmęczył się na tyle, że odechciało mu się szarpać, a poza tym wspomogłam się różnymi domowymi sprzętami, typu taboret, żeby go przytrzymać. Kolega nadal pracuje, ale stracił szacunek w oczach innych.

Pewnie, że nieraz słyszę takie opinie. Jeśli tak mówią faceci, to pewnie tylko dlatego, że chcą podbudować swoje ego. Praca w policji to nie jest zajęcie, w którym wszystko zależy od warunków fizycznych. Na budowie może bym sobie nie poradziła, ale tu nie ma problemu. Przy interwencji liczy się nie tylko siła. Najważniejsze jest myślenie.

Idąc na interwencję zbieramy jak najwięcej informacji, żeby w miarę możliwości móc się przygotować na to, co nas czeka. Nie wolno też poddać się rutynie. To, że w jakimś domu byliśmy już na interwencji 10 razy to nie oznacza, że za 11 razem nic się nie wydarzy. Trzeba też trochę sprytu, dużo można załatwić rozmową. Jak się nie da, no to mamy inne środki.

Ale to historie raczej sprzed lat. Bardziej z opowieści kolegów, że jeszcze 10 - 15 lat temu tak wyglądała służba. Dziś zdarzają nam się różne imprezy dla odreagowania stresów, ale po służbie i bez ekscesów. Nie dzieje się tam nic, co by się nie działo i na innych imprezach. Narkotyki? Nie znam policjantów, którzy by je brali. Jeśli komuś zależy na pracy, to nie robi takich głupot.

No tak, w poprzedniej pracy zarabiałam dużo więcej. Ale nie, nie żałuję. Gdzieś tam w środku zawsze chciałam być policjantką. Tak zdecydowałam i była to dobra decyzja. To mi ukształtowało charakter, stałam się silniejsza.

Na co dzień widzę ludzkie dramaty większe bądź mniejsze i to też nauczyło mnie radzić sobie ze stresem i nie przejmować się głupotami, ale dostrzegać to, co jest w życiu ważne.