Jak niewidomy inwalida okazał się wrogiem systemu opieki społecznej? Zbyt ambitny, za dobrze się uczył i znalazł pracę

To były geodeta, który po wypadku niemal stracił wzrok, a poruszając się, musi podpierać się kulą. Jeszcze dwa lata temu mieszkał spokojnie w swoim mieszkaniu, klepiąc biedę jak to typowy niepełnosprawny rencista. Aż wpuścił za próg, jak mówi: "hieny z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we Wrocławiu". O nic nie prosił, niczego nie chciał, ale oni uparli się, aby mu pomagać.

O jedną piątkę za dużo
Tril przystał na taką ofertę, bo któż by nie skorzystał. Chciał się przekwalifikować i rozpoczął studia na kierunku gospodarki nieruchomościami w Wyższej Szkole Bankowej we Wrocławiu. Przez pierwszy rok korzystał z pomocy w najlepsze. Z początkiem drugiego roku stało się straszne nieszczęście (tylko z perspektywy urzędników). Ich podopieczny zdobył najwyższą średnią rektorską 5.0, którą utrzymuje wraz z każdą sesją egzaminacyjną aż do dzisiaj. To jeszcze nie wszystko, bo uczelnia przyznała mu także stypendium związane z niepełnosprawnością. Źle, źle, bardzo źle.

Nasz rozmówca opowiada, jak dobroduszny do tej pory MOPS z całą bezwzględnością zaczął go lustrować finansowo i karać. Natychmiast odebrano mu wszystkie przywileje. Wyjątkowo szybko dobrano się do jego świadczeń socjalnych. Po odliczeniu kar finansowych i rachunków w domowym budżecie pozostało mu jedynie 137 zł. Za tyle miał przetrwać przez 3 miesiące. Dał radę, ale niesmak pozostał.

Kiedy skontaktowaliśmy się Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej we Wrocławiu, jego urzędnicy nie byli w stanie wyjaśnić tego absurdu. Andrzej Mańkowski, zastępca dyrektora
ds. Osób z Niepełnosprawnością i Świadczeń potwierdził jedynie, że poziom odpłatności za pomoc opiekuna zależy od dochodów podopiecznego. Wynika to z uchwały samorządu oraz ustawy o pomocy społecznej. Konkretnego przypadku nie chciał jednak komentować. Dodał, że nawet nie może, że względu na ochronę danych osobowych.

Ślepy kombinator i lekcja życia
Najgorsze, że aby uwolnić się od MOPS-u, życie zmusiło inwalidę do dalszych, niewiarygodnych wręcz kombinacji. 17 złotych za godzinę pracy opiekunki to więcej niż biorą przeciętne gosposie z internetowych ogłoszeń. Pan Edward podziękował więc za usługi w MOPS. Jednak nadal chciał studiować, a bez pomocy domowej ani rusz. Wynalazł więc do pomocy studentkę. – Nie tak pazerną jak opiekunki w MOPS – podkreśla i zwierza się, że najtrudniej było to zgrać finansowo.

Skomplikowany układ wygląda więc tak: studentka zgodziła się zatrudnić go na etacie za 2400 złotych miesięcznie jako korepetytora i trenera rozwoju osobistego. Koszty zatrudnienia inwalidy (wraz z ZUS-em) w 90 procentach pokrywa dotacją Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Dziewczyna płaci około 250 zł miesięcznie za kilka godzin lekcji dziennie od fachowca w branży geodezji. To nie wszystkie plusy pokręconej sytuacji. Odkąd pan Edward "pracuje etatowo", co kwartał składa do ZUS wniosek o waloryzację renty. Należy mu się jako płacącemu składki. I dostaje... po kilka złotych podwyżki. Wraz z dodatkową, wynikającą z ustawy waloryzacją renty w 2016 roku miał już pięć podwyżek. Nieźle jak na faceta, który ledwo obsługuje internet i podpiera się kulą.