"Trainspotting" to nie film, to stan umysłu. Uważaj, zanim ponownie wejdziesz do świata szkockiej narko-psychodeli

Już w samych barwnych latach osiemdziesiątych, rozlewających się po zadowolonym z siebie Zachodzie, było coś z narkotycznego snu. Materialistyczny, konsumpcjonistyczny ideał yuppie nakręcał ludzi do poszukiwania złotego jaja sukcesu. Innego wyjścia nie było. Inne życie nie miało prawa rozkwitać, tym bardziej na gnijących materacach pod obsypującymi się tynkami nor. A jednak, gruchnęły lata 90. i nowe pokolenie "dobrze rokujących” młodych ludzi podjęło wyzwanie znalezienia alternatywy. Był wśród nich Renton i jego kumple od działki, Spud, Sickboy, Tommy i trochę na doczepkę, Begbie.

Sprzeciw jego pokolenia przeciwko "systemowi” miał znamiona skrajnego nihilizmu w rytmie rave i z nutką tęsknoty za jakimś lepszym życiem. Życiem poza narkotykami i poza systemem. Gdzieś z tyłu głowy musieli zdawać sobie sprawę, że złoty pociąg widmo jednak nigdy nie przyjedzie. A jeśli przyjedzie, jak do niego wskoczyć, mając u nogi kulę w postaci pogubionych kumpli, niezbyt krystalicznego charakteru, niezbyt pięknych doświadczeń?

Gdzieś pomiędzy "T1" i "T2" rozwiała się też ta buńczuczna "męskość”, z którą utożsamiali się bohaterowie. Dziś zupełnie nieaktualna wydaje się chęć głaskania własnego ego przez walenie przypadkowych ludzi po głowie w pobliskiej spelunie. Albo obrabiane kogo się da, żeby zdobyć kasę na kolejną działkę. Renton i przyjaciele znaleźli się w świecie, w którym symbolami męskości nie są już nóż i pałka, ale samodoskonalenie, dopieszczanie siebie we wszelkich możliwych sferach. Pojawiają się nowe sny na jawie i tym razem dotyczą idealnego życia rodzinnego i świetnie utrzymanej kondycji. W tej nowej rzeczywistości nasz stary koleżka Renton ma już zupełnie inne priorytety. est czysty, ale wciąż jakby niekompletny - nie powiodła się próba zapełnienia czymś luki w jego życiu.

Jego pogubionych kolegów zastaniemy wciąż pogubionych - kto powiedział, że z wiekiem robimy się mądrzejsi? Sickboy na zawsze wykluczył się ze świata i szuka pocieszenia w kokainie. Rozterki tożsamościowe i egzystencjalne targają uzależnionym od przemocy Begbiem, który poddał się terapii i wpada ze skrajności w skrajność. Tylko Spudowi jakoś udało się przekuć słabości w kreatywność.

Każdy z nich jest trochę rozczarowany tym, że dorosłość okazała się trochę inna, niż wyobrażali to sobie uciekający przed policją chłopcy dwie dekady temu. I o tym chyba przede wszystkim jest "Trainspotting 2” - o tym, że samochód, duże mieszkanie, telewizor, pralkosuszarka, życie towarzyskie i nawet majsterkowanie, które dwie dekady temu łatwo było odrzucić i wyśmiać, dziś nie wydają się już takie złe.

Polska premiera filmu "Trainspotting" 3 marca.