Pokemony jak dopalacze. Z ulic przeniosły się do podziemia, gdzie trenerzy grają, kantują i handlują

Główna zaleta Pokémon Go była równocześnie jej główną wadą. Trzeba było spędzić gigantyczne ilości czasu - i to poza domem(!) - by stać się mistrzem pokemon. Dorośli nie mogli sobie na to pozwolić z wiadomych powodów. Dzieciakom szybko się gra nudziła, a zdjęcie na Snapchacie przecież samo się nie zrobi.

Zadajemy sobie teraz w myślach pytanie: "po co płacić realnymi pieniędzmi za wirtualnego trenera i jego podopiecznych?". Ano po to, by zaoszczędzić czas i się nie narobić (to odwieczny problem sieciowych gier z elementami RPG). I tak od razu możemy się potem pochwalić jacy to jesteśmy super lub po prostu grać dalej omijając mozolne początki. – Tak jak życie zaczyna się podobno po 30-stce, tak i granie zaczyna się po 30-tym poziomie – tłumaczy jeden z graczy, Kraken16. Jednak tradycyjne wejście na 40 level wymaga grania miesiącami dzień w dzień po kilka godzin. A im dalej, tym punkty doświadczenia wpadają wolniej.

– Boty psują rozgrywkę i zabijają jej sens, a korzystający z nich gracze rzadko dostają bany. No chyba, że są bardzo zachłanni – przyznaje Kraken16. To jeden z wielu hardcorowych graczy, którzy nadal łapią pokemony tak jak Nantic przykazało. Umawiają się w necie na wspólne wojaże, zdradzają gdzie pojawia się nowa zdobycz. Samo studio dwoi się i troi, by nie tracić klientów. Przyciąga ich teraz co dwa tygodnie eventami, na których łatwiej złapać dany typ pokemona, by uzupełnić kolekcję. Niedawno pojawiła się też plotka o wprowadzeniu w wakacje pojedynków pomiędzy graczami. Pokémon Go odrodziłoby się po roku jak Moltres (taki pokemonowy feniks) z popiołów. Bo nic tak nie działa na emocje jak rywalizacja. Walki z innymi trenerami, tak jak w oryginale na Gameboya, przyciągnęłyby starych, jak i nowych graczy. Trudno im jednak będzie prześcignąć tych, którzy oszukują i koniec końców albo sami dołączą do tego niecnego grona, albo poddadzą się i odinstalują aplikację.