Reklama.
Reklama.
Reklama.
Artur Szpilka - celebryta, ekspert, bokser. To właściwa kolejność?
Odpalam studio Polsatu przed meczami Ligi Europy i oczom nie wierzę. Artur Szpilka. Zaraz, zaraz, czy to nie powtórka walki Kliczki z Chisorą? Nie, no jak? Przecież obok siedzą Marcin Żewłakow i Roman Kołtoń. Eksperci piłkarscy. Ale kto wpadł na pomysł, żeby dosiadł się do nich bokser, który nie ma pojęcia o futbolu? Przecież to nie Andrzej Dawidziuk. Sam się ze swoim krzesłem nie wprosił.
Reklama.
Artur to facet o naprawdę ciekawych losach. Aspirujący do miana największego boksera wśród polskich celebrytów i największego celebryty wśród bokserów. 22-latek, którego historia o wyjściu z więzienia zaczyna porywać tłumy, który pokazuje atrakcyjny dla oka boks, ale wreszcie który – choć jest na dobrej drodze – niczego wielkiego jeszcze nie osiągnął.
A zapytany, czy zna choć jednego piłkarza Wisły Kraków, nawet nie sili się na dyplomację:
Kojarzę tylko Małeckiego. Jedyny świr z tej Wisły, nie? Chłopak jakoś z tym klubem związany, ale nie znam go osobiście.
Miałem okazję poznać Szpilkę osobiście i muszę wam przyznać, że darzę go sporą sympatią. Zaimponowało mi, że z półgłówka, który nie potrafił sklecić sensownego zdania, stał się elokwentnym i otwartym gościem. Wczoraj popisu erudycji nie dał, ale zwykle w telewizji wypada całkiem nieźle. Nie boi się kontrowersyjnych poglądów („Gdyby Chisora mnie opluł, to bym go zgwałcił”), mało tego – głosi je wyjątkowo chętnie, a takie hasła sprzedają się w boksie lepiej niż ogłada i bon ton ministranta Adamka. Ale skoro Artur ma coś do powiedzenia i kamera lubi go z wzajemnością, to nie znaczy, że trzeba robić z niego fachowca od wszystkiego. Bo kiedy człowiek zna się na wszystkim, to tak naprawdę nie zna się na niczym. I jeśli ktoś zobaczył go wczoraj w telewizji po raz pierwszy, to zapewne nie wyrobił sobie o nim najlepszej opinii.
Szpilka nawet nie udawał, że wie, o czym ma mówić. Był nienaturalnie spięty („Przepraszam, myślałem o czymś innym”). Jakby mógł, to najchętniej by z tego studia wyszedł. Na meczach Wisły może i faktycznie bywa, ale to bardziej z racji bliższych kontaktów z jej fanami. Przecież sam twierdzi, że piłkarze, a raczej ich pensje, go drażnią. Myślicie, że rozpoznałby na ulicy Michaela Lameya? Że wie, dlaczego Melikson w pewnym momencie podzielił polskich kibiców? Że słyszał wcześniej o Standardzie Liege?
Może i coś dzwoniło, ale nie wiadomo, w którym kościele.
A dziś chłopak, który zaliczył dziewięć walk w boksie zawodowym, wychodzi z każdej lodówki. Ani się obejrzymy, a za chwilę dostanie robotę w TVN Style, gdzie będzie doradzał w jakich chodzić t-shirtach, opowiadał o literaturze w TVP Kultura (lubi powtarzać, że „Potop” zrył mu beret) albo odpicowywał komuś samochód w MTV czy innej VIVIE.
Nie tędy droga. Może najpierw pasowałoby coś osiągnąć na ringu...
Czemu podaję przykład Dawidziuka? Tutaj znajdziecie odpowiedź
Autor jest dziennikarzem serwisu Weszło.com
Reklama.
Denerwuje mnie, że ci goście zarabiają tyle pieniędzy, nic nie robiąc. Mogę pooglądać Barcelonę z Realem, angielską piłkę… Manchester, Tottenham. Messi… No, masakra. To jest coś pięknego. Siedzę przed telewizorem i aż mi się „miska” cieszy, ze można tak grać. A w Polsce, co? Nawet Wisła - mistrz Polski, teraz prawie Liga Mistrzów, ładne mecze, ale co oni grają w polskiej lidze? 1:1 z Polonią? No jak? Dla mnie polska piłka mogłaby nie istnieć.
Niech najpierw ci piłkarze zaczną sobą coś reprezentować. Mówię, Wisła bardzo dobra drużyna, a czasem to jest żałosne, jak wypada w polskiej lidze. Mnie najbardziej boli, że wielu ludzi zapierdala, wylewa ósme poty, a nie może zarobić takiej kasy, jak piłkarz drugoligowy. W boksie amatorskim chłopaki zarabiają takie grosze, że to się w głowie nie mieści. Dostają po łbie, a nie mają nawet średniej krajowej. Przeciętny piłkarz dostaje ile? 30 tysięcy? Rzygać się chce.