Tak się k*** robi dobry serial. "The End of F***ing World" to przecież przepis na hit, bez wydawania góry pieniędzy

Nie trzeba było czekać długo na ten serial, bo polski zwiastun pojawił się nagle, tuż przed premierą i od razu narobił apetytu. Brytyjska produkcja z czarnym humorem o 17-letnim psychopacie, który chce zamordować nie stroniącą od wulgaryzmów koleżankę? Nie często trafiają się takie szalone seriale. "The End of the F***ing World" nie przerósł oczekiwań i jak na tacy podaje przepis na to jak nakręcić coś co nie pochłonie gigantycznych nakładów, nie będzie wtórne i wciąga tak, że całość pochłania się za jednym zamachem.

Nawet jeśli nie mamy autorskie pomysłu, nie trzeba się wstydzić adaptacji. Nawet jeśli to jest komiks. Rysowane historie z dymkami nie opisują tylko przygód superbohaterów. "Sin City", "V jak Vendetta" czy "Scott Pilgrim kontra świat" to przykłady świetnie przyjętych filmów, których pierwowzór znalazł się na kartach komiksu. Tak jest nawet łatwiej, bo mamy czarno na białym (czasem też w kolorze) narysowane jak mają wyglądać odpowiednie kadry czy bohaterowie. "The End of the Fucking World" to w miarę nowa, bo z 2013 roku, powieść graficzna z prostą kreską, w stylu noir. Producenci serialu zobaczyli w niej niesamowity potencjał i przerobili na język serialu. Sceny są poukładane, wynikają z siebie, płyniemy przez opowieść. Pierwszy sezon liczy 8. epizodów, a każdy trwa nieco ponad 20 minut. Możemy więc obejrzeć całość w jeden wieczór i lepiej tak sobie zaplanować czas.

Nikt nie wątpi, że to co mówią aktorzy jest istotne i nie jest tylko wypełniaczem czasu na ekranie. Dlaczego więc, zwłaszcza w polskiej kinematografii, mamy ostatnio wysyp bezsensownych, drewnianych dialogów. Mam na myśli tu pewną telenowelę historyczną oraz gangsterskie filmy, których ostatnio u nas dostatek. W "The End of the F***ing World" główni bohaterowie nawet czasem na siebie patrzą wypowiadając teksty. Kwestie 17-letniego psychopaty ograniczają się praktycznie do "Ok" i "Yeah", młoda buntowniczka odwala więc często podwójną robotę. Nie muszą jednak dużo mówić, by wyczuć, że coś się między nimi święci.

Jest kilka takich wyświechtanych kawałków, które muszą się pojawić w odpowiedniej scenie. Np. gdy ktoś trenuje to musi w tle lecieć "Eye of the Tiger", a gdy wygra - "We are the Champions". Ileż można! Nie trzeba jednak płacić ogromnych pieniędzy za prawa do emisji, bo internetowe półki uginają się od piosenek. Niektórzy nawet nagrają coś godnego uwagi, a filmowcy wypromują, przy okazji nadając świeżości swojej produkcji. W odkopywaniu perełek mistrzem jest oczywiście Quentin Tarantino, ale Jonathan Entwistle, składając ścieżkę do filmu też znalazł kilka dobrych numerów, które przynajmniej ja słyszałem pierwszy raz (oprócz przeboju "Keep on running"). Ludzie są odkrywcami, a poznawanie nowych, świetnych piosenek to też niezłe przeżycie.