Jerzy Kulej nie żyje. Odszedł znakomity bokser i wierny przyjaciel

Karierę rozpoczął rodzinnej Częstochowie w 1955 roku. Trzy lata później debiutował w reprezentacji Polski. Zdobył dwa złote medale olimpijskie – w Tokio w 1964 i w Meksyku w 1968 roku.

W 1963 roku wywalczył złoty medal mistrzostw Europy, rozgrywanych w Moskwie. W finale wagi lekkopółśredniej pokonał Rosjanina Aloizsa Tuminsa. Sukces na mistrzostwach starego kontynentu powtarzał potem jeszcze dwukrotnie. Najpierw w 1965 roku ponownie został mistrzem, a dwa lata później wicemistrzem Europy.

W trakcie kariery bokserskiej stoczył blisko 350 walk, z czego większość wygranych. Z ringu schodził pokonany tylko dwudziestopięciokrotnie.

– Był znakomitym pięściarzem. Jedynym polskim zawodnikiem, który zdobył dwa medale na Igrzyskach Olimpijskich. Nie wygrał, co prawda, konkursu na osiemdziesięciolecie polskiego pięściarstwa – wygrał z nim Pietrzykowski – ale zajęcie drugiego miejsca też coś znaczy – mówi Grzegorz Skrzecz. I dodaje: – Osiągnął bardzo dużo w boksie. To nie jest przecież łatwy sport, który można trenować przez wiele lat – powiedział Skrzecz.

Kuleja z jak najlepszej strony wspominają jego przyjaciele. – Był bardzo zaangażowany w propagowanie swojej dyscypliny. Promował pięściarstwo wśród najmłodszych. Jeździł w każdy zakątek kraju. To był bardzo uczynny człowiek i serdeczny przyjaciel. Można było przyjść do niego z każdym problemem, jak do ojca, a on nigdy nie powiedział, że akurat nie ma czasu. Takiego znałam go przez wiele lat i takiego go zapamiętam – mówi jego wieloletnia przyjaciółka, która poprosiła o anonimowość.

Kulej był wieloletnim członkiem kapituły na Najlepszego Sportowca Warszawy. Przez ostatnie lata chorował. W grudniu ubiegłego roku doznał rozległego zawału serca, po którym był utrzymywany w stanie śpiączki farmakologicznej. W marcu tego roku zwolnił się ze szpitala, tylko po to, aby uczestniczyć na Gali Mistrzów Sportu. Okazało się, że było to ostatnie spotkanie ze sportowymi przyjaciółmi.