Rowery miejskie są tańsze, ale nie dają tyle frajdy. Przejechałem się elektro-hulajnogą na minuty

Usługa nie należy do najtańszych – przy dłuższych trasach lepiej chyba wybrać taksówkę lub Ubera. Przy każdym wypożyczeniu pobierane jest 2 złote, a potem naliczane 50 groszy za każdą minutę. Łatwo obliczyć, że najbardziej opłaca się na krótkich dystansach – np. by dojechać do przystanku.

W moim przypadku apka poinformowała mnie, że przejechałem 2,2 km w 19 minut i wyszło 8,19 zł. Byłoby taniej, ale robiłem przystanek na zrobienie zdjęć (dopiero później odkryłem, że jest możliwość pauzowania przejazdu) – musiałem też przeciskać się między ludźmi i często po prostu schodzić z hulajnogi. Po wszystkim dostałem jednak ciekawą informację o tym. ile zaoszczędziłem dwutlenku węgla (ponoć 563 g).

I jeszcze ciekawostka: zasięg hulajnogi to 30 km. Ładować ją może każdy z nas i jeszcze na tym zarabiać (!) – aplikacja podaje, że nawet 150 zł dziennie. Dołączając do programu, zostajemy tzw. juicerem, sami zbieramy hulajnogi i ładujemy. Trzeba jednak dobrze przekalkulować, czy nasza taryfa za prąd faktycznie pozwoli nam się na tym wzbogacić.

Lime nie ma swoich stacji – co jest wadą i zaletą. Z jednej strony trzeba poszukiwać hulajnóg w losowych lokalizacjach, a akumulatory w międzyczasie się nie ładują, ale z drugiej strony możemy porzucić sprzęt w dowolnym, zdroworozsądkowym miejscu – nawet pod drzwiami domu czy pracy.

Po znalezieniu upragnionej hulajnogi musimy zeskanować kod umieszczony na kierownicy. Słyszymy sygnał dźwiękowy, zapalają się neony rodem z "Szybkich i wściekłych" (prędkościomierz też wygląda bajerancko) i już możemy zwiedzać świat.

Polecam i zapewniam – jest to banalne, emocjonujące i dla wielu z nas może być to pierwsze zetknięcie z elektrycznym pojazdem. To też dobry sposób na wypróbowanie takiej hulajnogi przed ewentualnym kupnem własnej. Można to też traktować jako (nie)zwykłą rozrywkę.

Hulajnogi Lime są bardzo stabilne i swobodnie możemy na nich stać – nawet jeśli mamy duże stopy i ogólnie jesteśmy wysokimi ludźmi. Ruszamy odpychając się nogą i naciskamy kciukiem przycisk po prawej stronie kierownicy (dostajemy wtedy fajnego kopa). Ręczny, który powoli wytraca prędkość, jest po lewej stronie. W razie czego – zawsze możemy zeskoczyć.

Wrażenia może i nie są szczególnie wyjątkowe, ale jest to niezwykle przyjemne. Nawet osiągając prędkość 27 km/h (choć maszyna niby pozwala na 2 punkciki mniej) nie czułem się niepewnie, a wręcz przeciwnie – przyspieszanie, bez machania nogami, było bardzo relaksujące.

Podjazd pod górkę był z kolei dość osobliwy – stałem w miejscu, nie męczyłem się, a jednak pędziłem do przodu. Jak na ruchomych schodach, ale z wiatrem we włosach.

I dodajmy, że Hulajnogi Lime są faktycznie jakby z przyszłości, bo póki co ani system, ani polskie przepisy drogowe nie są na nie gotowe. Strona internetowa nie posiada polskiej wersji, a na liście krajów wyposażonych w pojazdy nie ma wymienionego naszego (dlatego tak szczegółowo opisałem cały proces, by nikt nie powtarzał moich błędów). Mapka w aplikacji też nie działa jak należy. A to dopiero początek problemów.

Do tego czasu najlepiej korzystać z tras dla rowerów, bo piesi z pewnością nie będą zadowoleni z przeciskających się między nimi, rozpędzonych do ponad 20 km/h, ludzi na hulajnogach. Zresztą na drogach dla dwóch kółek jazda jest bardziej płynna i nie trzęsie jak na chodniku.