Pikachu jako ugrzeczniony Deadpool wymiata. Wreszcie powstała udana ekranizacja gry wideo

Akcja filmu Roba Lettermana przenosi nas do alternatywnego świata, w którym nie ma "naszych" zwierząt, tylko istnieją przeurocze stworki. Każdy może stać się trenerem Pokemon i łapać je w specjalne Pokeballe, by potem wystawiać je do walki z podopiecznymi innych śmiałków. Prawdę mówiąc, kiedy widzimy cały koncept w wersji aktorskiej, a nie animowanej, to wygląda on... mało etycznie.

Dlatego powstało Ryme City, w którym stworki koegzystują z ludźmi. Mają równe prawa, a nawet pracę - jak wodne Pokemony Squirtle, które pomagają gasić strażakom pożary. W filmie możemy zobaczyć całą plejadę ulubieńców graczy - nie tylko Charizarda, Bulbazaura, Jigglypuffa, ale i te mniej znane, z kolejnych serii. Urealniono je, ale wciąż wyglądają tak uroczo, że chce się je tulić. Jednak cały film i tak kradnie pewien żółty chomik.

Postać uzależnionego od kawy, rezolutnego i puchatego Pikachu rządzi na ekranie. Nie sposób oderwać się od scen, w których się pojawia. Jednak hola hola, co z resztą filmu? Cóż, to z pewnością kino gatunkowe: familijno-przygodowe z prostą fabułą i bohaterami. Czuć w nim "feeling" z lat 80., kiedy filmów science-fiction z młodymi aktorami i potworkami powstawało mnóstwo - z "E.T." i "Gremlinami" na czele.

Widzowie nie-pokemonowi też mogą się na nim nieźle bawić, bo "Pokémon: Detektyw Pikachu" to przystępnie nakręcony, zabawny i pozytywnie nastrajający film rozrywkowy z rozczulającymi animacjami Pokemonów. Jednak nie oszukujmy się, jest skierowany do młodych widzów, którzy dorastali z Game Boyami i anime na Polsacie. A tych nie trzeba przekonywać do seansu - wiedzą, że "gdy wyzwanie rzuci los", to z odwagą staną i ruszą do kin. Pokemania z pewnością rozkwitnie na nowo.