"Uwielbiam tę bezwładność i ciszę". Nurkowanie ma więcej wspólnego z podróżą w kosmos niż się wydaje

Nurkowanie to sport ekstremalny, który z można uprawiać w Polsce w wielu miejscach. Zwłaszcza nieprzyjazne Morze Bałtyckie jest sztandarowym punktem wypraw żądnych wrażeń płetwonurków. Przypomina podróż w nieznane - nie trzeba lecieć w kosmos, by poczuć jak tam jest.

Nie do końca, bo z nurkowaniem jest jak z jazdą na rowerze. Można nim jeździć na chodniku, ale można też zjeżdżać z górskich szczytów. W przypadku nurkowania mamy różne głębokości i środowiska, w których ta aktywność może być bardzo rekreacyjna. W krystalicznie czystej wodzie, do 18 metrów, nie jest traktowana jak sport, ale sposób na spędzenie wolnego czasu.

Oczywiście można też podkręcić śrubę i faktycznie nurkowanie staje się bardzo ekstremalne. Przykładem są nasze bałtyckie wody, które są zimne, przejrzystość jest kiepska, a głębokość też robi swoje.

Kiedy róża kwitnie, ma piękny czerwony kolor. Kiedy kwitnie jezioro, jest zielone i widoczność jest beznadziejna. Tak więc, niekiedy jest kłopot z nurkowaniem w polskich wodach śródlądowych. Widoczność spada czasem do metra, a czasem nawet jeszcze mniej.

Poza okresem lipiec-sierpień, nie jest tak źle i możemy dostrzec w nich rzeczy oddalone o 5 metrów. Mówimy tutaj o jeziorach kaszubskich. Mazurskie cechują się innym, bardziej piaszczystym dnem, a przez to widoczność jest całkiem dobra.

W Bałtyku pływa się "na wrakach", które dzieli się na płytkie i głębokie. Te pierwsze są w zatoce Gdańskiej, nurkujemy tam na głębokość do około 30 metrów. Z kolei w morzu otwartym można zejść do nawet 80 metrów. To bardzo dużo.

Ogólnie wody bałtyckie są bardzo wymagające. Potrzeba bardzo dobrego sprzętu i przygotowania, by odnaleźć się w środowisku, w którym może być słaba widoczność, mocny prąd morski lub pozostawione przez rybaków sieci.

Tak podają media, ale tak faktycznie jest. Jednak dla mnie niebezpieczne nie jest wyrzucone opakowanie po jogurcie, ale "sieci widma" już tak. To sieci, które oklejają się o wraki. Np. jakiś rybak zerwał sieć, a ta płynąc zahaczyła się o wrak. To spore niebezpieczeństwo dla płetwonurków, bo są bardzo nieprzewidywalne. Jeszcze większym zagrożeniem są żyłki zerwane przez rybaków, które przyczepiły się do wraków w sposób chaotyczny. Nie chcę jednak demonizować tematu, bo wcale nie jest tego tak dużo.

Co prawda nie pływali tu Hiszpanie na swoich statkach wypełnionych bogactwami, ale możemy znaleźć ciekawe artefakty jak np. historyczne naczynia i osprzęt kuchenny. To też nie jest tak, że płynę poruszę kamień, który okazuje się skrzynią ze skarbami. Z reguły wraki, na które można się natknąć, są zamulone i mocno ukryte.

Ostatnio udało mi się też znaleźć półmetrową, mosiężną lampę karbidową... przy molo w Sopocie. Pochodzi prawdopodobnie z XIX wieku.

Fascynuje mnie kilka elementów. Pierwszy to bezwładność. Kiedy siedzisz lub stoisz, to czujesz ciężar swojego ciała. Pod wodą, kiedy masz na sobie akwalung, jesteś jak astronauta w przestrzeni kosmicznej. Dobra widoczność potęguje wrażenie lewitowania. Coś niesamowitego.

Przede wszystkim trzeba iść do szkoły nurkowej. Oni wszystkiego nauczą. Samemu lepiej się do tego nie zabierać, bo w grę wchodzi twoje życie. Lepiej pozostawić do profesjonalistom. W centrach nurkowych oprócz instruktorów jest też sprzęt do wypożyczenia. Organizują też wyjazdy.

Kurs podstawowy składa się z części teoretycznej oraz praktycznej: basenowej i w wodach otwartych. Upoważnia to do pływania do głębokości 18 metrów. Później jest tak jak przy każdej dyscyplinie czy zawodzie – rozwijamy się, robimy kolejne kursy i specjalizacje np. pod kątem jaskiniowym lub wrakowym. Kurs podstawowy można zrobić na upartego w niecały tydzień. Gdybyśmy się sprężyli w 4-5 dni intensywnego szkolenia i można zacząć nurkować.