Potrzebujesz związkowej porady? Włącz serial "Modern Love", ale wcześniej przygotuj chusteczki

Otóż poziom cukru mógł się tak wymknąć spod kontroli, że groziłoby to cukrzycą. I tak się właśnie stało, chociaż nie wszystkim musi to niezwykle wysokie stężenie cukru w cukrze przeszkadzać.

W pierwszym odcinku ("When the Doorman Is Your Main Man") grana przez Cristin Milioti kobieta, która odkrywa, że jest w ciąży z partnerem, z którym właśnie się rozstała, ma oparcie w starszym portierze (Laurentiu Possa) pracującym w jej bloku, w drugim ("When Cupid Is a Prying Journalist") dziennikarka (Catherine Keener) i twórca aplikacji randkowej (Dev Patel) niespodziewanie zwierzają się sobie ze swoich trudnych historii miłosnych, w trzecim ("Take Me as I Am, Whoever I Am") nowojorska prawniczka (Anne Hathaway) spotyka w supermarkecie mężczyznę marzeń (Gary Carr) i zmaga się z chorobą afektywną dwubiegunową.

Odcinek czwarty ("Rallying to Keep the Game Alive") małżeństwo (Tina Fey i John Slattery) z długim stażem i dwójką nastoletnich dzieci przeżywa kryzys i idzie po pomoc do gabinetu terapeuty. Piąty ("At the Hospital, an Interlude of Clarity") to historia dwojga singli (Sofia Boutella i John Gallagher Jr.), których randka zakończyła się w szpitalu, z kolei szósty ("So He Looked Like Dad. It Was Just Dinner, Right?") opowiada o młodej kobiecie (Julia Garner), która zaczyna traktować swojego przełożonego z pracy jak ojca.

Jest jeszcze historia gejowskiego małżeństwa (Andrew Scott i Brandon Kyle Goodman), które w odcinku siódmym ("Hers Was a World of One") chce adoptować dziecko młodej i bezdomnej z własnej woli dziewczyny (Olivia Cooke) oraz seniorki (Jane Alexander), która podczas maratonu zakochuje się w mężczyźnie w jej wieku (James Saito) w odcinku finałowym "The Race Grows Sweeter Near Its Final Lap".

Twórcy "Modern Love" byli tego świadomi. Postanowili więc temat miłości uprościć – zamiast bawić się w niuanse i skomplikowane analizy oraz tworzyć wielowarstwowych bohaterów, stworzyli historie i postaci proste, jak konstrukcje cepa. A puenty – zwykle sprowadzające się do tego, że ludzkie uczucia są skomplikowane, lecz piękne i warte walki – napisali Caps Lockiem i jaskrawą czcionką, tak aby nikt nie miał najmniejszych wątpliwości, o co chodzi.

To irytujące niestety upraszczanie świetnie widać chociażby w – mimo wszystko uroczym – odcinku z Andrew Scottem. Na samym początku ni z gruchy, ni z pietruchy małżeństwo postanawia jednego wieczoru, że chce adoptować dziecko. Po wielu trudnościach, o których jedynie dowiadujemy się z rozmów bohaterów, pojawia się ekscentryczna kobieta, która – w przeciwieństwie do wcześniejszych par z adopcji agencyjnej – nie ma problemu z oddaniem noworodka dwóm mężczyznom.

Potem zostaje kilkanaście minut na łopatologiczne pokazanie, że zamieszkanie całej trójki razem nie było najlepszym pomysłem (ona bałagani i sprowadza bezdomnych znajomych, oni lubią porządek i rutynę). I kilka minut na niezwykle sentymentalny finał, w którym okazuje się – co wiemy od początku – że matka i dwóch ojców stali się sobie bardzo bliscy, mimo dzielących ich różnic.

Nad formą niektórych odcinków twórcy musieli jednak trochę bardziej się pogłowić. Świetny pomysł na efektywne pokazanie w skrócie złożonego problemu zastosowano w odcinku trzecim. Mianowicie reżyser John Carney ("Once") postanowił skorzystać z konwencji musicalu – podczas epizodów manii bohaterka m.in. tańczy i śpiewa z grupą ludzi na parkingu pod supermarketem.

O dziwo, zadziałało to świetnie. Jasne, to maksymalne uproszczenie tematu, jakim jest choroba psychiczna, jednak udało się wyraziście i efektownie pokazać trudności, jakie przeżywała bohaterka. I to właśnie ten odcinek – wraz z epizodami drugim i czwartym – bronią się najbardziej, bo są najmniej tendencyjne.

Jak łatwo się więc domyślić, świat przedstawiony w serialu Amazona jest więc iście bajkowy. Taki, w którym Nowy Jork to miasto bez korków i przestępców, wszyscy bohaterowie mieszkają w dużych i stylowych mieszkaniach (coś w stylu wnętrz z serialu TVN), nie mają problemów finansowych i codziennie jadają w restauracjach, a każdy związek jest międzyrasowy (kwestii rasowych czy politycznych tutaj nie ma w ogóle). A jeśli pojawia się ktoś spoza zamożnej klasy średniej, jak bezdomna z własnej woli bohaterka odcinka "Hers Was a World of One", która jest przeciwniczką kapitalizmu, to i tak większych problemów życiowo-finansowych nie ma. Nawet jeśli nie ma to większego sensu.

Ale odłóżmy te zarzuty na bok – przecież nie każdemu musi to przeszkadzać i nie zawsze mamy ochotę na skomplikowane historie z drugim dnem. Czasem wystarczy łatwy w odbiorze serial, herbata i koc. I w takiej funkcji "Modern Love sprawdza się świetnie.

Urocze opowieści z uroczymi ludźmi ("Hers Was a World of One" i "The Race Grows Sweeter Near Its Final Lap" to prawdziwe balsamy dla duszy), podczas których widz i się pośmieje, i (bardzo często wzruszy), poprawią humor i sprawia, że jesień będzie bardziej znośna. A do tego oferują kilka życiowych rad. Na przykład takich, żeby zawsze wyglądać, jak milion dolarów podczas zakupów w supermarkecie.