To najlepszy film 2019 roku, który mogłeś przegapić. A teraz pewnie dostanie Oscara

Hatidze sprawia czasem wrażenie matki pszczół, śpiewa im piosenki i podbiera tylko połowę ich smakowitego skarbu. Oddaje w ten sposób szacunek swym bzyczącym żywicielom, ale i zachowuje równowagę w przyrodzie. Kobieta nie ma nikogo oprócz sparaliżowanej, chorej matki. Poświęca jej całe swojej życie. Ascetyczna codzienność zostaje przerwana przez nieproszonych gości. Akcja nabiera też niespodziewanego tempa.

Nie zdradzając dalszej fabuły napiszę tylko, że obok Hatidze wprowadza się wielodzietna rodzina totalnie burząc całą harmonię w okolicy. Ojciec jest nieporadnym "Januszem biznesu", matka jest obdarzona nadludzkimi zdolnościami (przesuwa auta, rzuca oponami), ale totalnie nie potrafi ogarnąć biegających wokół dzieciaków ze skłonnościami autodestrukcyjnymi. Pomiędzy sąsiadami pojawiają się tarcia, które czasem przypominają komediowych "Samych swoich", a czasem prawdziwy dramat wywołujący ogromną irytację i złość.

Okazało się, że pomysł na "Krainę miodu" był zupełnie inny. "Początkowo chcieliśmy nakręcić krótkometrażowy film dokumentalny w rejonie Bregałnicy. To wyjątkowa rzeka, bo średnio co dziesięć lat zmienia swój naturalny bieg, a wraz z nią wędrują okoliczne wioski. Nawiązaliśmy kontakt z lokalnymi rolnikami, ale po spotkaniu z Hatidze zdecydowaliśmy się z nią zostać. Zależało nam na opowiedzeniu jej historii" - mówiła Tamara Kotewska w wywiadzie.

I tak zostali na dłużej. Zdjęcia powstawały aż trzy lata. Ekipa przyglądała się swoim bohaterom, ale oczywiście nie reżyserowała ich poczynań. Jednak nie zostawili ich z gołymi rękami, sami święcąc triumfy na świecie. "Choć nie składaliśmy im żadnych pochopnych obietnic, po cichu pracowaliśmy nad dwiema niespodziankami, które miały odmienić ich życie. Ostatecznie Hatidze, nasza główna bohaterka, dostała nowy dom w najbliższej cywilizowanej wiosce, a rodzinie podarowaliśmy samochód, którego tak bardzo pragnęli i potrzebowali" – zdradziła para reżyserów.

"Kraina miodu" ma proekologiczne przesłanie, ale jest ono zupełnie niewymuszone. Ukazane zostało naprawdę namacalnie. W kluczowym punkcie filmu mamy do czynienia z magią, ręką Boga, równowagą Wszechświata, a może po prostu z przypadkiem? Każdy widz zinterpretuje to sobie po swojemu. Jedno jest pewne: wszyscy będą przecierali oczy ze zdumienia, że twórcy znaleźli się w idealnym miejscu i czasie, by to uwiecznić na taśmie. Nie chcę popadać w duchowe uniesienia, ale to wygląda jak jakiś znak od Matki Natury.

W "Krainie miodu" jest chochla dziegciu, ale i tak ostatecznie film jest miodem na nasze serce. Jest przepełniony humanizmem i symboliką. Zaprezentowaną przez Macedończyków historię możemy przekładać zarówno na losy naszych europejskich przodków i sąsiadów zza oceanu, na współczesny, eksploatowany przez nas świat, czy nasze podwórko, ale możemy go też oglądać jako opowieść o niezwykle inspirującej bohaterce, która daje nam cenną lekcję z przyrody.