"Tej śmierci można było uniknąć". Córka zmarłego na koronawirusa mówi o tym, co spotkało jej tatę

Na Boże Narodzenie i Nowy Rok tata był u niej w Wielkiej Brytanii. Cieszył się życiem, bawił się z wnukami. Na filmiku z sylwestra, jaki przesłała mi pani Kinga, widzę mężczyznę pełnego energii. Zza kadru pada komentarz: "Lew parkietu!". I rzeczywiście, pan Bartosz rusza się tak, że niejeden młody człowiek mógłby mu pozazdrościć. Dlatego w rozmowie musiało paść pytanie o "choroby współistniejące", o jakich wspomniano w komunikacie Ministerstwa Zdrowia. Pani Kinga przyznaje, że tata chorował, ale lata temu. W ostatnim czasie był w bardzo dobrej kondycji.

Kiedy tata poczuł się gorzej?

Pierwsza gorzej poczuła się partnerka taty. To było 11 marca. Miała wszystkie objawy typowe dla koronawirusa. Postąpiła zgodnie z procedurami, skontaktowała się z sanepidem. Zresztą oboje w kolejnych dniach cały czas byli w kontakcie z sanepidem. W słuchawce słyszeli uspokajające informacje, że to jest zwykła grypa czy przeziębienie.

Czytaj także: Ekspert wylicza, kiedy nastąpi szczyt zachorowań w Polsce. Przyznaje, że teraz dane są niepełne

Partnerka taty po dwóch dniach faktycznie poczuła się lepiej, ale wtedy z ojcem zaczęło się robić źle. I też go uspokajano, że za chwilę wydobrzeje.

Jak mogło dojść do zakażenia?

Nie mam pojęcia. Ostatni raz za granicą tata był u mnie w Anglii, wrócił 12 stycznia. Wygląda na to, że ten wirus jest wszędzie wokół nas. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, że mamy kontakt z ludźmi zakażonymi.

Czy tata i jego partnerka wychodzili z domu? Skoro słyszeli zapewnienia, że to nie koronawirus, a zwykłe przeziębienie, to przecież mogli.

Właśnie. Dlatego tym bardziej jest to niewyobrażalne, dlaczego nie robi się testów osobom z objawami, aby je wyizolować i zminimalizować ryzyko!

To może prowadzić do kolejnych tragedii.

Od lekarza rodzinnego tata otrzymał antybiotyk, potem jego stan jeszcze bardziej się pogorszył. W piątek 20 marca w rozmowie telefonicznej z sanepidem polecono wezwać karetkę. Tatę odwieziono na SOR Szpitala Wojewódzkiego w Lublinie przy Kraśnickiej. Trafił na oddział wewnętrzny.

Czytaj także: Napisał "Może będzie ok" i kontakt się urwał. Poruszająca relacja córki ofiary koronawirusa

Tam lekarze czy pielęgniarki nie mieli żadnych strojów, które by ich chroniły przed wirusem. Wiem, że ci lekarze są teraz na kwarantannie, że zrobiono im testy i modlę się, żeby wyszły negatywnie. A przecież kontakt z tatą miało więcej osób, choćby ten lekarz rodzinny, do którego wysłał go sanepid.

Kiedy tacie przeprowadzono test na koronawirusa?

Wtedy, gdy był już w zasadzie umierający. Wynik pozytywny był w poniedziałek 23 marca. Tego dnia wieczorem tata mi napisał: "Dopiero dzisiaj przed południem zrobili wymaz z nosa i gardła i okazuje się, że mam koronawirusa! Czuję się fatalnie! Słabiutki bardzo! Na oddziale nie słychać, żeby mnie mieli przenieść na zakaźny, myślę, że mają zgryza i zabiorą mnie jutro".

Jednak jeszcze tego dnia tata trafił do szpitala zakaźnego

Jeszcze udało mi się do niego dodzwonić. Wcześniej, jak rozmawialiśmy, to sam mnie uspokajał, że zwykła grypa i że wyjdzie z tego. Mojej córce też mówił, żeby się nie martwiła, że na pewno wyzdrowieje. A teraz już przyznawał, że jest słabiutki. Cieszył się, że w końcu podano mu tlen. Przecież on wcześniej jeszcze tyle dni cierpiał bez tlenu, dusząc się...

Potem kontakt z tatą się urwał?

Nie zapomnę najbardziej bolesnej rozmowy. Jedna pani przez telefon mi powiedziała, że nie może mi udzielić żadnych informacji, chociaż jestem jego córką, ze względu na ochronę danych osobowych. Prosiłam, żeby powiedziała choć parę słów, jakie są jego szanse. Tłumaczyłam, że mieszkam w Anglii. Gdy zapytałam: "Czy mam się szykować na najgorsze?", pani mi odpowiedziała: "Najgorsze informacje przychodzą najszybciej".

Pani tę straszną wiadomość otrzymała w sobotę.

Codziennie śledziłam informacje o nowym bilansie, sprawdzałam wiadomości z Lublina. W sobotę ok. godziny 9.00 z wiadomością o śmierci taty zadzwoniła do mnie jego partnerka. To ją pierwszą poinformował szpital. Komunikat ministerstwa pojawił się popołudniu.

W tym komunikacie mowa jest o 70-latku, który zmarł w Lublinie. A Pani mówi, że tata miał 69.

Bo miał. Tata skończyłby 70 lat dopiero 5 sierpnia.

Dlaczego więc ministerstwo zmieniło wiek Pani ojca?

Nie mam pojęcia. Może tak bardziej pasuje do statystyk, że nie był aż taki młody.

Napisano także o chorobach współistniejących...

Tata jednak jakoś musiał przeczuwać tę śmierć. Już jakiś czas temu mówił nam, że śniło mu się, że umrze samotnie w wieku 69 lat. Tłumaczyłam mu, że to przecież niemożliwe, no bo jak to "sam" - wszyscy się od ciebie odwrócą? Przecież my jesteśmy, nie jesteś sam – mówiłam mu. Ale tak się stało. Umarł sam. My nie mogliśmy się z nim nawet pożegnać. Nie mogłam go chociaż potrzymać za rękę, powiedzieć jeszcze raz, że go kocham...

Trudno się Pani z tym pogodzić?

Gdyby tacie szybko przeprowadzono test, gdyby od razu trafił do szpitala na oddział zakaźny, gdyby go nie leczono antybiotykiem, co go jeszcze bardziej osłabiło, gdyby miałby dostęp do tlenu...

Czytaj także: "Będzie O WIELE gorzej niż w Lombardii". Lekarka ze Śląska do bólu szczerze o walce z epidemią