Grałem w nowe dzieło twórców "Wiedźmina". To może być piękna katastrofa

W "Cyberpunk 2077" nie ma bowiem klasycznego podziału na dwie płcie, co wydaje się logicznym rozwiązaniem ze względu na osadzenie akcji za ponad pół wieku (przypomnijcie sobie, co o seksualności człowieka myślano 50 lat temu). Możemy wybrać damską lub męską budowę ciała, która jest niezależna od tego, co mamy tam na dole, a także tego, jak brzmimy. I tak, V - nasze alter ego - może mieć męską sylwetkę, ale waginę i kobiecy głos.

Nie mogło być zresztą inaczej, bo przecież cecha taka jak styl w mechanice gry stoi na równi z m.in. siłą i inteligencją. Przykład: podjechałem na bazarek w grze i kupiłem okulary, w których wyglądałem jakbym szedł na paradę techno, a dodawały mi +5 do klasy pancerza. Koszulka na ramiączka za powiększała mi pancerz o kolejne 20 punktów. Styl będzie miał też wpływ na m.in. na umiejętność bycia niewykrywalnym przekradając się za plecami przeciwników.]

Jeśli mam mówić tylko za siebie, to mknięcie przez Night City i rozjeżdżanie ludzi (a ci pchają się pod koła jak szaleni) było nader przyjemne. Są nawet policyjne "gwiazdki" oznaczające poziom poszukiwań przez mundurowych, które na szczęście stosunkowo szybko znikają (przynajmniej te pojedyncze). Cóż, to bardzo brutalny i bezwzględny świat. Nie zabrakło też rozgłośni radiowych. Posłuchamy sobie muzyki elektronicznej, rapu, ale i black metalu. Zwłaszcza ten ostatni zadziwiająco dobrze wchodził przy nocnych pościgach i strzelaninach.

Wydaje mi się, że najbardziej efektownym i satysfakcjonującym sposobem na przetrwanie będzie hakowanie ze skradaniem. Możemy np. odwracać uwagę wrogów podłączając się i "psując" dane urządzenie, przejmować dowodzenie nad wieżyczkami strzelniczymi lub samymi wrogami - jeśli gość ma cyberramię, to możemy zmusić je do wyciągnięcie zawleczki z granatu. Myślę, że właśnie w tym kierunku będę ogrywał już pełną wersję "Cyberpunka". Takie kombinowanie daje mnóstwo radochy, choć będę musiał rozgryźć hakerskie minigierki - robiłem to intuicyjnie, co pewnie udawało się tylko przy prostych systemach.

W "Cyberpunku 2077" nie ma sztywnych klas postaci. Jest za to niezwykle rozbudowane drzewko umiejętności, które pozwoli nam elastycznie dopasowywać alter ego do naszego stylu gry (np. czy wolimy grać jak Rambo, czy może jak Mr. Robot, a może jako samuraj-haker?). Do tego jeszcze dochodzą implanty i modyfikacje wszczepiane w różne miejsca ciała, które jeszcze bardziej urozmaicają rozgrywkę - myślę, że pod koniec będziemy takimi wymiataczami jak Neo w "Matrixie" (zresztą widziałem w sklepie, że można kupić modyfikację pozwalającą na chwilowe spowalnianie czasu).

Jak widzicie, to nie są drobne szczegóły, ale poważne glitche i bugi, przez które gra zostałaby zjechana przez krytyków. Nie dostałaby pewnie oceny wyższej niż 7/10, bo co z tego, że ma super historię, gigantyczny, neonowy świat i fajnych NPC-ów, skoro rozczarowuje i męczy technicznie. Za dawnych czasów, dema dodawane do czasopism miały tylko jedną wadę - były za krótkie. Z drugiej strony, gry kiedyś nie były tak olbrzymie i tworzone niczym hollywoodzkie blockbustery.

Ciągle jednak łudzę się, że to tylko wina ograniczonej wersji dla dziennikarzy - by za dużo nie wyjawić przed premierą. W innym wypadku pracownicy CDPR nawet pracując 2077 godzin na dobę, nie wyrobią się z pilnymi poprawkami do listopada. W sumie wcale bym się pogniewał, gdyby premiera została przesunięta nawet o rok, ale dostalibyśmy dzieło zoptymalizowane i bez tak demolujących odbiór fakapów.

Od samego początku każdy dialog i postać niezależna nie są zrobione na odwal się, a pozornie zwykłe questy mają niezwykłe plot-twisty. Unosi się nad nimi też "wiedźmiński" vibe. Jedno z pierwszych zadań pobocznych polega na ratowaniu wydzierającego się na pół ulicy faceta bez spodni. Paliło go krocze, bo zainstalował sobie tam seksualny implant i coś poszło nie tak. Nie zawsze będzie tak zabawnie. Przez postawienie na widok z pierwszej perspektywy, występuje większa immersja niż przy typowych, filmowych cut-scenkach. Kiedy ktoś w trakcie negocjacji przystawia nam pistolet do twarzy, naprawdę podnosi się nam ciśnienie. Dzięki tej grze możemy się poczuć jak prawdziwy cyberpunk.

Sporo wrażeń jak na 4-godzinne demo, prawda? Pracownicy CD Projekt niemal odciągali mnie siłą od komputera - wstałem z fotela jako ostatni z zaproszonych dziennikarzy. To też świadczy o tym, że pomimo studzących ekscytację błędów, gra pochłonęła mnie do reszty i chcę jeszcze. I nie mogę się doczekać, by lepiej poznać Judy.